Piep, zei de muis

Piep zei de muis!

We zijn er dus….in Suriname. Het waren spannende dagen die vooraf gingen aan de vlucht. Met de restanten van storm Corry in de rug reden we om te beginnen donderdagmorgen naar Enschede voor de verplichte PCR test. Ruim op tijd waren we ter plaatse en we konden een half uur eerder dan onze afspraak  het genoegen ondergaan van een wattenstaafje in keel en neus. Dat viel overigens mee en de uitvoerende mevrouw vertelde ook dat het niet meer zo diep gaat als in het verleden. Enschede bleek uitgestorven dus daar waren we gauw klaar. Tegen een uur of tien ontvingen we de uitslag: negatief. Op de valreep was ik er toch behoorlijk zenuwachtig van maar de eerste horde hadden we genomen. Meer onrust baarde ons het weer bericht: storm Eunice lag om de hoek te wachten om de regie over te nemen…..het kwam de nachtrust van vrijdag op zaterdag niet ten goede. Maar gelukkig voor ons kwam ze op tijd tot bedaren en onze vriend Jan stond  kwart over zeven op de stoep om ons als een vakkundige taxi chauffeur naar Schiphol te brengen. Dat was wel heel fijn aangezien er geen trein reed. Ondertussen kwamen de eerste felicitatie berichtjes van de familie voor Ed binnen. Ik werd wakker: o ja, er is er één jarig!!!! Nu is Ed wat dat betreft wel wat van mij gewend en uiterst vergevingsgezind dus het wierp geen schaduw op de rest van de dag.

Die verliep zoals gebruikelijk: met een vertraging van drie kwartier vertrokken we uit Amsterdam en die verloren tijd werd redelijk goed ingehaald en met slechts een kwartier later dan gepland landden we op het vliegveld Johan Adolf Pengel in Suriname waar de douane ons verraste. Ondanks dat we een toeristenkaart hebben die 3 maanden geldig is, moeten we ons na vier weken melden bij de Vreemdelingendienst. Waarom? Geen idee. Daarna begon het eindeloos wachten op de koffers wat Ed de uitspraak ontlokte: “Ik ga dit niet meer doen!”  En dan bèn je er nog niet eens. Ik zei niks.

Hans, de volgende taxichauffeur stond al op ons te wachten. Noem ons gerust  bofkonten met zulke vrienden. En zoals we wisten, stond een heerlijke kop soep bij aankomst ook al voor ons klaar. De volgende nacht speelde onze biologische klok ons nog parten. Om 3 uur ging ik maar thee maken en we sudderden de rest van de nacht door tot het licht werd. Dat is helemaal niet erg onder genot van de Tropische geluiden van vogels, krekels en allerhande andere diersoorten.

De koffers moesten worden uitgepakt en we moesten ons het huis weer eigen maken. Het opruimen van spullen in de keuken leverde een verrassing op. Ik trok de keuken laadjes open. Niks aan de hand, tot ik bij het derde laadje kwam….muizen drolletjes, getverderrie. Toen het vierde laadje. Een flinke gil mijnerzijds. Een levensgrote muis vloog door de lade naar achter en ontvluchtte. “Piep zei de muis, weg ben ik!”

De rest van de dag vierden we op ordentelijke manier de verjaardag van Ed alsnog met taart en bezoek. Bescheiden want nog geen Bigi Jari maar toch. Truus had voor een feestmaal gezorgd met Pom en Pastei. Wij blijven.

En nu zijn we halverwege de tweede dag. Die begon met een hoosbui die nooit meer ophield. Half Paramaribo staat onder water en je moet echt weten welke straten ‘door vaarbaar’ zijn met de auto en welke niet meer, zoals we merkten toen we boodschappen gingen doen bij Tulip. De supermarkt die alles heeft wat je nodig denkt te hebben. We zijn al zo vaak in de winter hier geweest in wat  de kleine droge tijd heet. Natuurlijk hebben we wel regen gehad en niet zo zuinig ook. Maar dit was de stortbui zoals ik die afgelopen vrijdag met Eunice meemaakte maar dan uren achter elkaar! We hoorden al dat ook hier in Suriname de voorspelbaarheid van de seizoenen niet meer overeind blijft. We gaan het meemaken.

En o ja, de foto's zijn apart te vinden bij elke  aflevering,