MIJN GOEDHEID IS MIJN ONGELUK!

Vrijdag 25 maart reden we naar Domburg. Enkele jaren geleden was dat nog een hachelijk avontuur. Er werd toen gewerkt aan een verbeterde toegangsweg en dat impliceerde een omleiding door een wijk met uitsluitend zandwegen vol hobbels en kuilen. Was je eindelijk op de echte route dan ging het tot ongeveer het domein van Staatsolie goed, maar was je over een houten bruggetje over een kreek dan was het weer slalommen langs weggezakte wegdelen, hopend dat de tegenligger op wiens weghelft je zat vooral geen haast maakte. Dat bleek dit jaar verrassend goed verbeterd. Domburg ligt aan de Suriname rivier en heeft een heuse mini boulevard aan de waterkant. Een plein met prachtige bomen en een paar overdekte open huisjes op palen zodat je ruim over de verhoogde kade heen naar de rivier kunt kijken waar ook steevast een paar dure jachten voor anker liggen. Bij aankomst zagen we een bui aan komen zeilen vanaf de overkant dus we zochten ons heil bij een alleraardigst tentje naast dit plein: Ocean Breeze wat tevens een zwembad exploiteert. Daar consumeerden we in afwachting van de weersverbetering zowaar een heel lekker kopje koffie. Vooraf werd het ons vol trots getoond:  een Cupje Puro dat door een koffiemachine tot een hoogwaardig kop echte koffie zou leiden, dit in tegenstelling tot wat meer gebruikelijk is: Nescafé oploskoffie. Er lagen zelfs twee huisgebakken krokante koekjes naast. Wat een luxe!

Vanaf dit begin punt wandelden we parallel aan de rivier een eind de weg op en daarna een pad af tot we stuitten op een groot bord Verboden Toegang. Twee jaar geleden stond dat bord er nog niet of we hebben het toen niet gezien omdat we ervoor langs naar het ernaast liggende sluisje waren gelopen. Toen kwamen we een eind verder op een punt waar men aan het werk was en we de indruk kregen dat het niet de bedoeling was dat er bezoekers een kijkje kwamen nemen. Maar goed, we maakten rechtsomkeer, waren toe aan een boterham die we nuttigden op weer een overkapping met bankjes. We genoten van een zacht windje en alle natuurschoon om ons heen. Voor ons neus rende een sapakara, een soort reuze hagedis, heen en weer. Weer was ik te laat om dit dier vast te leggen met mijn Samsung smartphone. Verkwikt stapten we weer op om verder te lopen langs of door de voormalige plantage La Rencontre. Er zijn een paar doorgaande verharde wegen maar de meeste huizen hier liggen aan dwarswegen, bijna allemaal zandpaden met zeer overzichtelijke namen: La Rencontre 1e straat, La Rencontre 2e straat, La Rencontre 3e straat enzovoort. Wij liepen tot en met de 5e straat en gingen rechtsaf. Aan het eind van dat pad weer rechtsaf en toen kwamen we in het domein van Domburg met de zelfde systematiek aan straat namen: Domburg 4e straat, 3e straat etc. We moesten zowaar de paraplu opzetten want het begon te regenen. Dat duurde maar even en later ontdekten we dat de bui vooral elders was gevallen toen we op de terugweg reden naar de Van Meursweg, zo’n 15 km verder. Daarvoor moest Ed me voor het thuisfront nog op de foto zetten om te laten zien dat de zon hier nu echt loodrecht boven ons staat als die schijnt. Je staat midden in je eigen schaduw. Best een gekke gewaarwording!

Het was ondertussen ook de tijd dat de busjes hun scholieren hier weer thuis gingen brengen. Deze bussen kunnen een verbazingwekkend aantal passagiers vervoeren. Zijn de zitplaatsen aan beide zijden vol, dan worden er in het gangpad zitjes uitgeklapt. Eerst achterin de bus en zo stoeltje na stoeltje naar voren. Gaat u zitten, er kan geen mens meer langs u heen… Het lijkt me toch wel een benauwend idee.  Veel busjes hebben afbeeldingen van aantrekkelijke dames aan de zijkant van de bus geprojecteerd. Ik vraag me af of dat vooral is om mannelijke passagiers aan te trekken. Ook zie je  voorop af en toe prikkelende teksten staan. De bus die mij tegemoet kwam, vertelde me in hoofdletters het verhaal van de eigenaar: MIJN GOEDHEID IS MIJN ONGELUK! Tja.....

Zondags werden we verrast door ons buurmeisje Cristel. Onze vrienden Hans en Truus fungeren min of meer als opa en oma voor haar en ze is daar dan ook kind aan huis. Ze had ons al eerder gevraagd of wij wisten wat  Dawet was. Nee, dat wisten we niet en zo stond Cristel zondagmorgen een paar uur in de keuken van Truus in een grote pan te roeren en presenteerde ze ons later op de dag in een soort ceremonie een overheerlijk rose gekleurd drankje! Het wordt o.a. gemaakt melk, kokosmelk en sereh. De rose kleur komt waarschijnlijk van iets dat Faja Lobi Trafasie heet, een limonade met rozensmaak.

Aan het einde van de middag reden we weer even naar het einde van Weg aan Zee. Ook een geliefde plek voor hengelaars in het weekeinde. We hebben met verbazing staan kijken hoe ze dat doen. Aan een lijn knopen ze een stuk kippenbout vast. De lijn laten ze zakken in het water en in de andere hand, of met hulp van een partner in crime, houden ze een schepnet in de aanslag. Zodra iets lijkt te bewegen onder aan de lijn, wordt de schepnet onder de kippenbout gehouden en opgehaald. Zo zagen we  de ene krab na de andere boven water gehaald worden. De komende week weten we wat er op het menu staat. 

Het welslagen van de wekelijkse Hash (onze wandel en hardloop club) op maandag lag deze keer ondermeer in mijn handen. Elke week is een ander Hash lid verantwoordelijk voor het uitzetten van de route. Degene die op de lijst stond was inmiddels terug naar NL en had gevraagd om een vervanger. Dat werd ik samen met een doorgewinterde Hasher. De miniwinkel annex bar ‘Winkel Prim’ waar ik al over schreef in mijn Phagwa blog werd het vertrek en aankomstpunt. Met de eigenaar hadden we afgesproken dat hij rond de 30 wandelaars cq hardlopers kon verwachten die na afloop allen dorstig zouden zijn. Het werden er ruim 40! Wij zouden de groep trakteren op twee snacks en daar kon mijnheer ook voor zorgen. ’s Middags heb ik de route samen met mijn compagnon uitgezet. Daar waren we van 15.00 tot 16.45 uur zoet mee. Net genoeg tijd om wat te drinken en bij te komen van de inspanning om dezelfde afstand nogmaals te lopen als laatste wandelaar en alle ‘strikjes’ die ik her en der had opgehangen weer mee te nemen. In de ceremonie aan het einde, de ‘down down’, werd de Hash waarderend beoordeeld met een ‘Goed’. Kortom, ik kon opgelucht ademhalen en hoefde niet ‘op ijs’ wegens een wanprestatie! Mijnheer Prim vroeg of we volgende week niet weer konden komen…. tja, leg maar eens uit dat iets een succes is maar voorlopig niet herhaald kan worden.

Dinsdag reden we in aansluiting op de overdracht van de laptop aan Nos Kasita door voor een bijzonder aangenaam verblijf aan de oever van een kreek bij het dorp Berseba. Het ligt ca  50  km verwijderd van Paramaribo. Het grootste deel volg je dezelfde weg richting het vliegveld Johan Adolf Pengel (voorheen Zanderij). We waren ’s middags getuige van veel bad plezier van een aantal heren. De dames die eerder naar hun bad voorziening toekwamen, gingen rechtsomkeer toen ze ons zagen. Zelfs al gaan ze gewoon met hun kleren aan het water in, pottenkijkers waren kennelijk niet de bedoeling!

De afgelopen twee dagen stonden in het teken van onze betrokkenheid bij de Mr. Huber Stichting. Daarover later meer.