Muzikaal trio

De eerste week zit er al op! Ik zal het cliché ’wat gaat de tijd toch snel’ maar binnen houden. Wat hebben we zoal meegemaakt na de eerste acclimatisatie dagen?

We hebben ontdekt dat onze favoriete plek aan zee waar we twee jaar geleden nog over de dijk konden lopen, volkomen ontoegankelijk is geworden doordat het dicht gegroeid is. Geen optie meer voor een late middag wandeling. Gelukkig hebben we een nieuwe favoriete plek ontdekt. Bij het Hindoestaanse heiligdom aan het einde van de Weg aan zee, kun je prima aan de uiterste punt op treden van een trap zitten waar langs je zou kunnen afdalen naar het water. Dat kan ik niemand aanraden want het is één en al modder maar de vissers die hun netten in de kwelders hebben uitgezet, lopen hier als het eb geworden is vast wel vanaf. Je kunt er prima een uurtje doorbrengen, kijkend over het water waar in de verte boten de Suriname rivier opvaren en over de drooggevallen kwelders waar rode en witte ibissen volop aan het foerageren zijn. Vooral de opkomende vloed is een spectaculair proces om te zien. Wat gaat dat snel!

Verder waren het deze week vooral bezoeken aan de Mr. Huberstichting waarmee onze tijd gevuld werd. Woensdagmorgen gingen we naar de hoofdvestiging aan de Nidhastraat om bij te praten met Saliema Jahangir, de directeur. Tot ieders vreugde is iedereen gevrijwaard gebleven van een covid-19 besmetting en ook onze groep meervoudig gehandicapten is er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. De nieuwbouw van de woonvoorziening in Tamaredjo vordert en we werden uitgenodigd om samen met de voorzitter van het bestuur en nog een ander bestuurslid polshoogte te gaan nemen van de voortgang  op donderdagmorgen. Vroeg het bed uit want we zouden 8 uur vertrekken en zowaar….we vertrokken op tijd! De tocht over de Wijdenboschbrug, onder de lokale bevolking  beter bekend als de ‘Boschjebrug’,  biedt een schitterend uitzicht over de brede Suriname rivier en oevers. Je gaat er hoog overheen want de zeeschepen varen er ook onderdoor. Het heeft helaas ook een verdrietige reputatie door ‘springers’ die het leven niet meer zien zitten. Onbegrijpelijk dat dit niet beter is afgeschermd.

Het terrein waar het totaal niet op de zorgbehoefte aangepaste oude huis op stond, is onherkenbaar geworden. Een langgerekt licht gebouw met ruime verblijfsruimte, slaapkamers, keuken, administratie en slaapruimte voor de verzorgende die nachtdienst heeft. Het is bijna klaar. De afwerking zal nog de nodige tijd vragen en daarna moet de inrichting nog zijn beslag krijgen. Dat vergt ook nog de nodige kopzorgen van Saliema. Het huis is op een hoge fundering gebouwd en dat riep bij mij wel de vraag op of er nou alsnog hoge drempels zouden zijn die een belemmering vormen met het naar buiten gaan van de rolstoelafhankelijke cliënten. Ik zag Ed alweer een oprit timmeren….maar dat blijkt niet nodig. Er moeten nog tientallen kuub zand worden gestort rondom zodat de grond gelijk komt te liggen met de ingangen van het huis en dat wordt ook allemaal betegeld. Dat het hoog gebouwd is, blijkt wel nodig. We hebben de afgelopen week heel veel regen gehad en dan zie je hoeveel erven er compleet onder water komen te staan.

Zaterdagmorgen bezochten we de hoofdvestiging opnieuw, nu om ons wat intensiever bezig te houden met onze lieverdjes. Ed had uiteraard zijn grapjas weer aangetrokken. Aakash mocht kiezen tussen de kieteldood of een portie klappen. Dat was gieren en brullen. Heel voorzichtig maakte ik contact met de blinde en doofstomme Kamla. Ze trok zich heftig terug totdat ik haar het gevingerhaakte armbandje liet voelen. Ik geloof dat ze het herkende want daarna liet ze me toe om haar opnieuw te leren vingerhaken met de repen elastische KLM deken die ik geknipt had voor haar. Binnen de kortste keren had ze het weer onder de knie. Roxanne vond het ook allemaal even leuk, vooral toen zij het ook mocht leren. Vervolgens was het tijd om de muziekinstrumenten te voorschijn te halen die een goede bekende voor hen had gemaakt n.a.v. een oproep in de Weggeefhoek Lichtenvoorde. Het werd een ouderwets feestje met de bekende kinderliedjes die nu dus begeleid werden door de belletjes van Griesje en de zelfgemaakte percussie instrumenten bediend door Aakash en Roxanne. Jammer dat ik de gemaakte video met geluid niet kan uploaden.

De middagmaaltijd werd gebracht door een echtpaar waarvan de vrouw een macaroni maaltijd had klaargemaakt en dit doneerde. Ed sprak even met hen en vertelde me: de mensen zijn zelf na drie weken door hun geld heen en dan is de maand nog lang niet om. Toch doneren ze een maaltijd……

Zo zijn (ook)  Surinamers!