Over ‘huisdieren’ in Suriname en afscheid nemen….

We zijn al twee dagen terug in NL. De was heeft in de wind en de zon gewapperd en ligt alweer in de kast. Het Taalcafé in Lichtenvoorde vraagt hier mijn aandacht intussen ook alweer maar van losse eindjes houd ik niet. Afscheid nemen is een kunst en die kunst moet je ook vooral blijven oefenen. Kortom, ik neem je mee naar het onderwerp van deze blog: huisdieren in Suriname om tot slot afscheid te nemen.

Huisdieren heb je in Suriname in soorten en maten. Natuurlijk, je hebt  honden en katten. Vooral het doorlopende blaf- en jankconcert van de honden in de buurt wanneer ze menen elkaar te moeten waarschuwen als er weer een onbekende het erf passeert, is indrukwekkend. Dan ontdek je vanzelf dat die dieren hier ook vooral buiten leven én waakzaam zijn. Voor dat laatste worden ze dan ook gehouden. In onze buurt was er zelfs een woning met 10 kalveren van honden waar je echt niet onopgemerkt langs het huis kwam. De vrouw des huizes zat ook nog eens met een nest puppy’s op haar schoot op de stoeprand van haar garage. We stonden even met haar te praten, voor zover we voor elkaar verstaanbaar waren tussen al het geblaf door. Ze had één zekerheid: bij haar werd er niet ingebroken…… Buiten de honden die nog een ordentelijk thuis hebben, zijn er onnoemelijk veel zwerfhonden te vinden in Paramaribo. Het werd ons wel uitgelegd: “Als je moet kiezen tussen een bord rijst voor je kinderen of voor de hond…….” Tja. Op ons erf was ook een niemandsdier. Hij kreeg op een krant rijst te eten van de buurvrouw. En een andere voerde hem broodjes. Geen ideaal voedsel voor het dier maar hij zag er niet slecht uit en was heel vriendelijk én rustig. Je zou hem zo willen adopteren.

Katten zie je in Suriname veel minder maar juist de laatste dagen was er een bijzonder luidruchtige krolse poes rondom ons huis op zoek naar een maatje. In de Chinese supermarkt liep een mager scharminkeltje rond. Het zou zomaar een goede muizenvanger kunnen zijn. Waarschijnlijk de enige reden waarom men katten houdt.  Onze eigen kater weet daar trouwens ook wel raad mee. De eerste de beste morgen dat ik beneden kwam, had hij een cadeautje voor me klaargelegd in de keuken. Het kattenluik was ’s nachts open gebleven en daar heeft mijnheer van geprofiteerd. Dit terzijde.

De huisdieren in en rond ons huis in Suriname waren van een heel ander soort. Zo werd ik tijdens het douchen de eerste weken steevast vergezeld door een heel klein en razendsnel kikkertje die van de ene wand naar de andere sprong of achter de emmer in de hoek verdween. De laatste tijd heb ik hem niet meer gezien. Een paar grote broers of zussen bezochten ons terras vooral ’s avonds. Meestal rond een uur of acht kwamen ze uit de zij tuin tevoorschijn en staken ze over.

Maar de huisdieren die als je het mij vraagt het land op den duur daar overnemen zijn de minimieren. Mijn hemel, waar zaten ze niet? Had je bij het koken iets op de grond gemorst en kwam je een half uurtje later weer terug, dan zag je dat een heel leger zich op het lekkers had gestort. De keukenkastjes werden elke dag door mij met een vochtig doekje uitgenomen hetgeen steevast het einde betekende van een minimierenfamilie. Ken je de flesjes honing met draaidop waar ook nog een dop overheen zit? Die had ik….tot de mieren op onwaarschijnlijke wijze zich toegang hebben weten te verschaffen. Niet dat ze daar veel plezier aan beleefd hebben. Ze waren verdronken. Ik wil het niet meer hebben over de beker vruchtenyoghurt in de koelkast toen de koelkast kapot bleek te zijn gegaan. Mijn maag kan veel aan maar zoveel mier was me toch te veel van het goede. Op zeker moment had ik ze zelf in mijn bed lopen. Waarschijnlijk zelf meegenomen maar op zulk gezelschap was ik toch niet uit….

De sapakara die we voorgaande jaren langszij zagen schuifelen heeft een ander huis gezocht. Die moesten we dit jaar dus missen. Tot zover de menagerie in ons verblijf te Suriname.

Dan nu het afscheid nemen. Die laatste week reden we nog een keer naar Nieuw Nickerie om afscheid te nemen van Gilliano en Rachel Eli plus de kinderen in het Olga Clarck Kinderhuis. We bleven weer 2 nachten in het gasten verblijf zodat we volop tijd hadden voor gezelligheid met de kinderen en gesprekken met Gilliano. Dat er zorgen zijn rond gestegen prijzen ontdekte ik ’s morgens toen ik hielp met broodjes smeren. We hadden o.a. pakken met plakjes kaas meegenomen omdat we wel weten dat die te duur zijn voor dagelijks gebruik. Maar het was even slikken toen er niets te smeren viel. De margarine was op en er was even geen geld voor een nieuwe emmer vanwege exorbitant gestegen prijzen…..Dat konden we uiteraard voor de komende tijd verhelpen maar toch blijft het een pijnlijke constatering dat zelfs zoiets basaals als margarine op je brood voor de kinderen niet altijd beschikbaar is. Overigens maakten we ook nog een tochtje naar de plek waar de veerpont aanlegt naar Guyana. Daar hebben we een tijd staan praten met een douane man die een hele container met boomstammen liet leegruimen en schoonspuiten. Hij moest zien waar hij de papieren voor tekende! Een roedel zwerfhonden bleek hier trouwens ook hun domicilie te hebben. Indrukwekkend gezicht als die opeens als groep wegrennen en weer terugkeren. Waar ze van leven mag Joost weten.

Op zaterdag was het tijd om afscheid te nemen van ‘onze’ woongroep. De langverwachte rolstoel voor Aakash was woensdag alsnog aangekomen en uiteraard moest bekeken worden of er nog aanpassingen nodig waren. Laat dat maar aan Ed over.

Zondag was het dan echt de laatste dag. Met een koffer vol warme herinneringen keerden we terug.

Tot slot nog maar eens:  denk je mensen te kennen die geïnteresseerd zouden kunnen zijn in directe en kleinschalige hulpverlening aan de drie kinderhuizen of de Mr. Huber Stichting in Suriname via Stichting CaritaSu?????? Mij kennen jullie! Wordt vervolgd……