Tante Lotti, Moeder van Nos Kasita

Via Plo Vermeulen van het Child Welfare Fund had ik al veel gehoord over tante Lotti en haar kinderen in het kinderhuis Nos Kasita. Eén van de kindertehuizen die door het Child Welfare Fund worden ondersteund. Wij kenden het nog niet en ons verblijf hier biedt ons een goede gelegenheid om daar verandering in te brengen. Nos Kasita is in Paramaribo overigens wel een begrip. Dat ontdekte ik toen vlak voor kerst via de mail van onze eigen wandelgroep in Paramaribo een oproep kwam om te helpen een mooi kerstfeest mogelijk te maken voor de kinderen van Nos Kasita. Later kregen we informatie dat dit een heel geslaagd festijn is geworden, compleet met springkussen, spelletjes en heel veel lekkers te eten en te drinken. Kortom: we waren heel benieuwd en dinsdagmorgen 22 maart was het zover. We hadden een afspraak met tante Lotti in Nos Kasita.

Nos Kasita blijkt een groot, lichtgroen geverfd gebouw te zijn aan de Wilfred Krossweg in de buurt die wel een heel  mooie naam heeft: Hanna’s Lust! De buitenruimte kent een groot speelveld en achter het huis is een groentetuin aangelegd die onder leiding door de kinderen zelf wordt verzorgd. Een jongen die het erf aan het vegen is, groet ons vriendelijk en brengt ons naar binnen. We komen een ruime hal binnen waar een soort van picknick tafels met banken staan. Alles staat al keurig gedekt voor de volgende maaltijd! We zien een kleurig wandkleed, een vrolijke muurschildering en alles is gezellig aangekleed met zelf gemaakte  versieringen. Tante Lotti, officieel Charlotte Dakriet geheten, komt ons verwelkomen. Een kleine donkere vrouw die duidelijk afwacht hoe dit gesprek zal verlopen. Maar het ijs is gauw gebroken als ik vertel dat ik als vrijwilligster werk voor Stichting CaritaSu dat voor het project Child Welfare Fund samenwerkt met Plo Vermeulen. Dan blijkt tante Lotti ook wel onze gastvrouw Truus van Coevorden te kennen. En ja….goed volk kent goed volk dus de basis voor vertrouwen was gelegd!

Ik was heel benieuwd naar hoeveel kinderen er op dit moment worden opgevangen in Nos Kasita, hoe de zorg en begeleiding georganiseerd wordt, wat moeilijk is, wat vreugde schept en van welke kanten Nos Kasita op meer of minder steun kan rekenen, etc.

Om met de eerste vraag te beginnen: op dit moment blijken er 78 kinderen in de leeftijd van 2 tot 19 te wonen in Nos Kasita en dan is er ook nog een apart gelegen huurhuis waar vijf adolescenten onder begeleiding toegroeien naar hun zelfstandigheid. Eigenlijk is Nos Kasita bedoeld voor kinderen tot 12 jaar. Dat is de leeftijd waar samen met een overheidsfunctionaris wordt gekeken of kinderen terug opgevangen kunnen worden door de eigen familie. Waar dit niet mogelijk is, mogen de kinderen in Nos Kasita blijven wonen en hun opleiding of studie afmaken. De grotere kinderen hebben allemaal ook hun eigen taken in en om dit grote huishouden. Verder wordt tante Lotti bijgestaan door een twaalftal leidsters die in wisseldiensten helpen zorg te dragen voor de kinderen. 

In de ruimte zijn nog aardig wat kinderen aanwezig dus het eerste waar ik naar vraag is of deze kinderen niet naar school gaan. En dan blijkt dat hier in Paramaribo nog steeds klassen gehalveerd worden in verband met covid-19 en de 1,5 m regel. En op de dagen dat de kinderen niet naar school kunnen, is er ook geen andere mogelijkheid voor lessen. We kunnen hier dus een nog grotere achterstand in ontwikkeling tegemoet zien als waar in Nederland sprake van is, terwijl daar het online lesgeven in ieder geval wel goed van de grond is gekomen  en alle kinderen al lang  weer gewoon naar school kunnen.

Tijdens ons gesprek in dezelfde ruimte, want tante Lotti moet de boel wel in de gaten blijven houden, zien we hoe tante Lotti echt de ‘moeder’ van Nos Kasita is. Twee kinderen komen vragen of ze wat suiker in de yoghurt mogen die ze kennelijk als traktatie opsmikkelen. Dat mag maar niet teveel hoor! Het jongetje komt vaker terug met dingen te vragen. We zien een echte ‘moeder’ die  haar kind erop wijst dat ze in gesprek is maar uit de hele uitstraling blijkt dat ze best aandacht voor hem heeft. Twee meisjes spelen vlak bij ons op de grond met steentjes. We herinneren ons het bikkelspel van weleer. Deze dames zijn heel wat handiger ermee dan ik ooit was! De jongen die veegdienst heeft wordt geïnstrueerd om ook de mat uit te kloppen. Hij wil niets van onze aanwezigheid missen en begint het tegen de deurpost uit te kloppen….dat is nou niet de bedoeling. “Al het stof komt naar binnen, toch. Ga verderop!”

Van onze vriendin Truus weten we dat tante Lotti als onderwijzeres ooit in haar eigen huis begonnen is met het opvangen van enkele kinderen waarvoor in het eigen gezin niet gezorgd werd. Dit was al in de jaren negentig van de vorige eeuw. In 2013 heeft een brand het toenmalige kinderhuis verwoest en Tante Lotti stond met haar 81 kinderen op straat. Niet lang want toen waren er toch wel veel helpende handen en zelfs de overheid liet zich van zijn beste kant zien. Deze zorgde voor de nieuwbouw van dit ruim opgezette huis. Zo werd in november 2014 dit gebouw in gebruik genomen. Sindsdien is er tussen Nos Kasita en de overheid toch wel meer steun in de vorm van (natuurlijk te kleine) bijdrage in de kosten van onderhoud en ook wordt er regelmatig voedsel gedoneerd in de vorm van zakken rijst, kip en groenten. Ook heeft de overheid dit jaar gezorgd voor schoolspullen waaronder 15 tablets. Want ook in Suriname kunnen kinderen in het voortgezet onderwijs zeker niet meer zonder digitale hulpmiddelen.

En verder zijn het de komende en gaande man die de kinderen soms verrassen met een traktatie of zelfs een hele dag vol leuke activiteiten. Zo wordt er nu gewerkt aan een bedden project waar iemand aan bijdraagt. Verder doet tante Lotti vooral heel veel zelf. Zo wordt er heel wat afgetimmerd met hulp van de grotere jongens. Op mijn vraag of ex-pupillen ook nog wel eens komen kijken, begint ze te stralen. O ja, afgelopen zondag nog. Kwamen er vier bomen van kerels binnenwandelen. Getrouwd, kinderen, werk, alles erop en eraan. Dan ben je wel trots hoor. En weet je waar je het voor doet.

Heeft Tante Lottie eigenlijk een eigen ruimte en ooit vakantie? Nou, ja en nee. Bij de nieuwbouw is voorzien in een eigen ruimte voor haar waar ze zich terug kan trekken. Want na half negen gaat wat haar betreft de stekker eruit en neemt de nachtwacht het over. Maar die eigen ruimte is inmiddels half in beslag genomen met schoolspullen want er moet wel bijgespijkerd worden. Zeker door de nog steeds actuele covid-19 periode. Voor kinderen die dat echt nodig hebben is er huiswerkbegeleiding of bijles. Deels bekostigd door de bijdrage van het Child Welfare Fund. En vakantie???? Wat is dat? Nee, dat heeft tante Lotti echt helemaal nooit. Wij vragen ons in gemoede af hoe ze dat volhoudt. Is het haar echt nooit teveel? Tja, als het echt even niet lukt ‘veegt’ ze de kinderen naar buiten……even rust!

Tot slot: is er nog iets wat Nos Kasita nu echt heel hard nodig heeft? Nou, ja, de enige laptop in het huis staat op overlijden.

Zwaar onder de indruk van deze kleine vrouw met een heel groot hart vertrekken we. Een appje naar Plo van het Child Welfare Fund was genoeg. In die laatste wens kan worden voorzien……..zie de foto's van ons bezoek.