Op Stoom

Het is  vrijdag 20 januari. Nederland ontwaakte vanmorgen deels in een witte wereld. Wij in een grijze. Het stortregende vanmorgen geruime tijd. De zon wil vandaag niet tevoorschijn komen dus mooi tijd om de balans op te maken van de eerste bezoeken en gesprekken die we hier gevoerd hebben. We komen op stoom zogezegd.

Woensdag hernieuwden we ons contact met mevrouw Saliema Jahangir op de Mr. Huberstichting. We werden bijgepraat over de stand van zaken rond de nieuwbouw in Tamanredjo. Vorig jaar gingen we naar Suriname in de hoop dat we rond Pasen de verhuizing van ‘onze groep’ mee zouden kunnen maken. Dat ging niet lukken en grappend zeiden we dat we ‘volgend jaar het lintje konden helpen doorknippen’! Ik geloofde dat niet maar Ed zag het goed . Er moeten nog een paar dingen geregeld worden waaronder de personeelsvoorziening. Maar dan……moet het toch lukken. We hebben kort onze ‘vrienden’ op de groep begroet. Akash en Aartie herkenden ons direct, met de anderen is dat wat moeilijker. Zondag gaan we écht naar ze toe en zal ik weer voor de groep koken.

Donderdag bezochten we Annette van de kringloop winkel en de Anniecrèche. Ze had ons een lekker bakje verse koffie beloofd. Niet zo vanzelfsprekend hier waar men meer werkt met oploskoffie. We gingen met haar praten omdat Ed ook wel wat kluswerk wil doen in de buurt. De kringloopwinkel ‘Zorg voor een ander’ ligt op een steenworp afstand van waar wij wonen. Het is een winkel waarvan alle opbrengsten gaan naar o.a. de Anniecrèche. Ook andere organisaties die steun nodig hebben ontvangen wel een donatie op zijn tijd. De Anniecrèche is een dagverblijf voor jonge kinderen van 0 tot 8 jaar met een beperking en tevens therapeutisch dagcentrum. Annette heeft er 25 jaar van haar leven liggen en is nu als bestuurslid wat meer op afstand betrokken. Ook de Anniecrèche ligt op fietsafstand en daar ligt nu de focus op. Er is wat achterstallig onderhoud maar er zijn ook een paar kinderen met bewegingsarmoede waar wat extra hulp niet gek  voor zou zijn. Ed -alleskunner- kan zijn kennis op het gebied van sensomotorische training dus ook weer van stal halen en ik kan helpen….We zijn benieuwd, maandag gaan we kennismaken.

Vrijdag, vandaag was het de beurt aan een bezoek aan het kinderhuis Nos Kasita en ‘tante Lotti’ die daar de scepter zwaait. Zoals gezegd stortregende het dus we wachtten af tot het wat rustiger werd. Het is niet alleen dat de sluizen van de hemel zodanig open staan dat de ruitenwissers het amper aan kunnen maar je hebt geen idee waar de gaten in de wegen liggen als die vol staan met water. Het wegennet en het verkeer is zonder die nattigheid al een ellende. Voor geen goud ga ik hier achter het stuur zitten. Gelukkig weet Ed overal de weg en staat hij nergens van te kijken. Mijn reflexmatige reacties op enge situaties zijn wat hem betreft absoluut onnodig!

Nos Kasita ligt helemaal aan de andere kant van Paramaribo in de vrij jonge wijk ‘Hannah’s Lust’. Altijd leuk om die naam te lezen op het straatnaam bordje, helemaal vandaag omdat onze kleindochter Hannah morgen haar achtste verjaardag viert in Sudan. Ja, deze familie is internationaal georiënteerd.

We gingen eerst naar de supermarkt want je kunt niet met lege handen aankomen. De prijzen zijn hier schrikbarend hoog. Tante Lotti had tevoren laten weten dat alles welkom is. We hebben verschillende dingen gekocht waaronder melkpoeder waarmee ze zelf melk kunnen maken. Ed vond aanvankelijk gewoon pakken melk meer voor de hand liggen. Maar hoe sjouw je dat allemaal mee. Melk lijkt me voor jonge kinderen in de groei nog altijd belangrijk. Maar ik vraag me af hoeveel kinderen dat hier nog te drinken krijgen. Een liter melk kost omgerekend €2,40! Gewoon dubbel zo duur als in Nederland.  Ook een aantal potten pindakaas ging in de boodschappenmand: €3,30 per heel gewone maat pot. Het moet onderhand een traktatie zijn als ze dat op hun boterham krijgen. De kinderen van Nos Kasita krijgen gelukkig nog iedere dag een goede warme maaltijd. “Daar zorgen mijn vrienden voor”, vertelde tante Lotti. Ze ontvangt veel donaties en  groenten worden deels in de eigen tuin verbouwd. De kinderen die er waren, zagen er gelukkig allemaal kerngezond uit. Ze wilden ook maar al te graag hun eigen bedden laten zien. Sinds een aantal jaar heb ik een ‘spreien project’ voor kindertehuizen in Suriname. Een groep dames en één heer haken en breien kleurrijke spreien. De idee erachter is dat de kinderen die bijna niets van zichzelf hebben, een onvervreemdbaar veilig plekje hebben; een bed met hun eigen unieke sprei. Tante Lotti noemt ze de  ’uitgangs lakens’. De kinderen liggen niet op of onder de sprei maar vouwen het ‘s avonds op. Als ze ‘s morgens opstaan leggen ze de sprei keurig over hun bed. En ik werd er echt vrolijk van om te zien hoe die spreien inderdaad het verschil maken. De slaapkamers zien er zoveel beter en opgevrolijkt uit met die spreien. We zagen echter ook matrassen op de grond met een sprei. Niet ieder kind heeft dus een bed. Toen ik vroeg hoeveel kinderen er nu wonen in Nos Kasita, schrok ik me wild van het antwoord:  104! Waar het in maart afgelopen jaar nog ca 80 kinderen ging, zijn er dus ruim 20 kinderen bijgekomen. Hoe kan dat???? Dat legde tante Lotti ons uit. Het gaat zo slecht met veel mensen dat ze hun kinderen niet te eten kunnen geven. Of ze hebben geen woning meer en kunnen misschien wel bij familie terecht maar die willen de kinderen niet. En dan worden ze gebracht of nog erger….gewoon achtergelaten. Hoe wanhopig moet een mens zijn om dat te doen? Ik was er echt even aangeslagen door toen ik dat hoorde. Des te belangrijker dat Stichting CaritaSu het project Child Welfare Fund heeft waarmee donateurs ook structureel Nos Kasita kunnen ondersteunen. Met een periodieke gift, is dat fiscaal bovendien heel aantrekkelijk.