Een logeerpartj in het OlgaClarck Kinderhuis van Stichting Open Poort

Maandag 28 februari werd de achterbak van de auto volgeladen en reden we via de Oost-West Verbindingsweg naar de uiterste westen van Suriname. Het Olga Clarck Kinderhuis in Nieuw Nickerie was onze bestemming. De Oost-West Verbinding is de enige doorgaande weg die het uiterste westen van Suriname met de grens rivier de Corantijn (naar voormalig Brits) Guyana, verbindt met het uiterste oosten waar de Marowijne rivier de grens vormt naar Frans Guyana.  Een behoorlijk deel van de weg is de laatste jaren opgeknapt. Maar het is en blijft een tweebaansweg met nog hele stukken waar je beducht moet zijn voor flinke gaten in de weg. Over de 220 km die we moesten overbruggen, reden we dan ook ruim vier uur. Vooral vanaf Wageningen is de weg in de grote regentijd nauwelijks te berijden door gewone auto’s. Dan heb je echt een SUV met grote wielen nodig om veilig over te komen. Nickerie is het rijst district van Suriname, volksvoedsel nummer 1!

Het Olga Clarck Kinderhuis is in 1973 gestart onder de vleugels van Stichting Open Poort. Het kreeg de naam Olga Clarck bij het veertig jarig bestaan in 2013 ter ere van Olga Clarck die als eerste baby Gilliano Eli opving, de huidige directeur van het kinderhuis. Gilliano is getrouwd met Rachel en samen vormen zij nu de leiding over dit bijzondere thuis voor 35 kinderen die aan hun zorg zijn toevertrouwd. Dat getal moet je trouwens flexibel nemen. Het is het maximum dat ze aankunnen maar….. momenteel zijn er wel veertig kinderen. Voor een moeder met vier kinderen in een onveilige situatie stond onlangs de poort weer open. “Die moet je opvangen, toch?” Zijn er subsidies om die mega huishouding en het onderhoud van het huis te bekostigen? Nee, helaas. Ondanks diverse aanmoedigingen daartoe en aanvragen waarmee Gilliano tot nu toe alleen maar de portemonnee van de noodzakelijke accountant heeft gespekt, is er nog geen cent ooit uitgekeerd. Wat is het probleem? Het zijn ‘gewone’ kinderen zonder lichamelijke en verstandelijke beperking. Ook al zijn de overheidsbijdragen altijd veel te laag, bij organisaties die meervoudig gehandicapte kinderen opvangen, komt er in ieder geval nog iets van overheidssteun binnen. Of de kinderen nu mishandeld zijn of niet of is er sprake van misbruik, risico lopen om in het criminele circuit op te groeien en terecht te komen: Jeugdzorg bestaat hier alleen op papier en het land is zo goed als failliet, ondanks de oliebronnen die gevonden zijn en de (illegale) goudwinning en houtkap. Kortom: het Kinderhuis bestaat bij de gratie van donateurs. Zowel uit Nederland als uit Suriname. En aangezien de inflatie het afgelopen jaar in Suriname tot boven de 60% is gestegen kan iedereen wel nagaan dat de laatste categorie begint af te haken. Wie niet afhaken zijn de ex-pupillen die steeds terugkomen om Gilliano en Rachel te bezoeken en te helpen bij alle mogelijke werkzaamheden. Want: “We doen alles zelf”, is het devies van Gilliano, die zich ook een goed pedagoog toont gedurende ons verblijf waar we veel met hem kunnen praten over het wel en wee van het huis en de kinderen die er wonen. Als de kinderen hier vertrekken hebben ze niet alleen een goede schoolopleiding gehad maar ook een praktijkopleiding waarmee ze zich altijd kunnen redden. Zo is er samen onder leiding van een ex-pupil samen met de oudere jongens een atelier gebouwd naast het huis waar de meisjes leren naaien. Dat heeft er in het begin van de pandemie toe geleid dat ze zelfs het plaatselijke ziekenhuis en meerdere bedrijven van zelf genaaide mondkapjes hebben voorzien. Hoewel we nu wellicht vraagtekens moeten zetten bij de effectiviteit daarvan: het toont de inventiviteit en de betrokkenheid met de gemeenschap van Gilliano en zijn vrouw Rachel. Voor Gilliano staat het als een paal boven water: kinderen en zeker ook de puberende kinderen hebben eigenwaarde nodig. Ze moeten trots kunnen zijn op zichzelf. En hoe zorg je daarvoor? Je geeft ze taken die ze aankunnen en waar ze wat van leren. Dus geef ze zinvol werk, leer ze dat goed uit te voeren en waardeer ze daarvoor. En zo draait deze leefgemeenschap als een trein zoals we tijdens ons driedaagse verblijf ook zelf mochten ervaren. Net als vroeger in de grote gezinnen in Nederland, helpen de oudere kinderen met de verzorging van de kleintjes. De jongste is Grace van 3 jaar. Een prachtig klein meisje dat zich bepaald niet het kaas van het brood laat eten. Een kleine donderstraal!

De dag begint al om 6 uur als iedereen wakker wordt. Het erf moet worden geveegd evenals de trap en de galerijen, de puntbroodjes voor het ontbijt worden gehaald bij de bakker, thee wordt in een grote pan in de keuken klaargezet, de dieren worden verzorgd en als een kleine generaal roept Rachel de kinderen die nog moeten baden. Baden is trouwens gewoon douchen onder een koud waterstraal zoals we zelf mochten ervaren. Maar zo koud is het water hier niet, dus goed te doen. De kleintjes worden verzorgd en wie niets hoeft te doen, moedigt de rest aan met het zingen van allemaal mooie, veelal Surinaamse liederen.

Ook ik kreeg een taak. Samen met Gilliano sneed ik de puntjes en smeerde er margarine en beleg op. De derde ochtend kreeg ik een lesje zuinigheid van Rachel. Een donateur had o.a. pakjes met plakjes kaas gebracht. Die pakjes hebben zo ongeveer de helft van de grootte die wij kennen in onze supermarkten. Die plakjes snijd je in de lengte door zodat er drie repen zijn. Elk broodje 2 repen en zo beleg je dus 3 broodjes met 2 plakjes kaas. Voor ze naar school gaan, komen ze hun broodje voor nu en eventueel om mee te nemen halen. De basisschool leerlingen vertrekken keurig in een rij om 8 uur samen naar school. Rachel houdt oog op de staat van de verzorging en kleding: “Heb jij geen   kam?? Waar is je kam, haal hem!” “Alweer je korte bloes aan? Doe een langere bloes aan. Waarom is hij gekreukeld?” Gekreukeld? Och ja, het strijkijzer is kapot…..(dat werd gauw opgelost, dat snap je wel).

 Er is hier nog steeds een wisselrooster door Corona waardoor niet alle kinderen tegelijk naar school kunnen. De ene week hebben ze drie dagen school, de volgende week twee dagen. Ze hebben wel huiswerk op de vrije dagen en dus zien we hen aan de lange tafel in de overdekte buitenruimte gebogen over hun schoolwerk. Ed zag een rekenopgave: 9+9=15. Oepps!

Tussen 12.30 en 13.00 uur komen de kinderen weer uit school en wordt er warm gegeten. Deze week maakten twee Nederlandse mannen die een aantal weken in Nickerie verbleven zich nuttig in de keuken. Echt, je kunt hier niet binnenlopen zonder dat je wilt gaan helpen. Er werd voor een niet zo verantwoord feestmaal gezorgd: patat met frikandellen en kipnuggets.   De volgende dag werd dat ruimschoots goed gemaakt met kip, pompoen en rijst. De enorme pompoenen waren gedoneerd en ik hielp met ‘slachten’. Ook hier was één van de oudere jongens betrokken bij het proces en een jongere leerde van mij dat je bij het schillen van de stukken pompoen van je af moet snijden. Dat was lastig voor de knul. Helemaal toen hij zag dat één van de Hollandse heren dit ook niet deed!  

‘s Middags is er na een rusttijd tot ca 16.00 uur meestal wel een of andere activiteit gepland. Ook wel afhankelijk van de beschikbaarheid van vrijwilligers. Met de jongere kinderen heb ik o.a. met vouwblaadjes allerlei werkjes gevouwen. Vooral de hond was een succes. Ieder een eigen hondje waar ze zelf een naam voor mochten bedenken, waar je een liedje over kon zingen en die je kon laten blaffen: Feest! Op woensdag was het een muziekprogramma en enkele percussie instrumenten die een aardige Lichtenvoordse bekende had meegegeven werden enthousiast gebruikt. De belletjes rinkelden en de sambabal ratelde. Daarna wordt er volop vrij gespeeld in de speeltuin en rondom het huis tot de bel rinkelt en het weer tijd is voor avondbrood en baden.

Zo hebben we mogen meegenieten van drie dagen samen leven met deze megafamilie. Ik kan  nog veel meer vertellen. Maar laat het hierbij. Ik hoop dat jullie het een beetje mee konden beleven. Een huis waar kinderen meer krijgen dan bed en brood maar waar een waardevol fundament wordt gelegd voor hun verdere leven. Een huis waar niet geschreeuwd wordt maar opgevoed!

Dank je wel, Gilliano , Rachel en kinderen van het Olga Clarck Kinderhuis voor jullie gastvrijheid.