Paramaribo Hash Harriers en een water ballet.

Paramaribo Hash Harriers en een water ballet.

Donderdag 3 maart reden we dus terug uit Nickerie en we prezen ons gelukkig dat het droog en zonnig weer was onderweg. Want als het hier regent, kennen ze hier niet zoiets als miezerregen. Het komt met bakken uit de hemel. Daarover straks meer.

Zaterdag heb ik weer voor onze groep in de Mr. Huberstichting gekookt: moksi alesi  à la Margo. Moksi alesi is feitelijk een soort rijst rutjeprutje. Alesi is rijst. Het is ontstaan in de tijd van de slavernij. De slaven bereidden deze met  kliekjes die over waren, zoals kip, of ander vlees of vis en allerlei groenten. Er is dus geen vast recept voor moksi alesi. Gelukkig viel mijn versie met o.a. gehakt, aubergine, bleekselderij, ui, knoflook, zoute en zoete ketjap alsmede de nodige kruiden in de smaak. In het weekeinde is er maar één verzorgende voor de groep beschikbaar en zij vond het ook wel gezellig dat we er een paar uur waren. Het geeft wat afleiding voor de groep maar ook voor haar.

Zondag hebben we in alle rust doorgebracht zoals een zondag dient te zijn. Zowaar met het bezoeken van een kerkdienst. Dat was voor Ed lang geleden. Ik was voor Amnesty in december nog in onze Johanneskerk te Lichtenvoorde. Eerlijk gezegd heb je hier dan wel het gevoel dat je een stap terug doet in de tijd. Geen Bijbelteksten in ‘gewone mensen taal’ en  ook de liederen waren met archaïsche teksten, in een veel langzamer tempo gezongen dan ik gewend ben tijdens de Taizé vieringen waar ik graag naartoe ga in Groenlo. Geloof kent vele vormen, zei de predikant. Hij had gelijk! Een predikant wordt hier Predicator genoemd, wat Ed de gefluisterde opmerking ontlokte: “één letter minder en je hebt een heel ander woord!” Wat me ervan bij is gebleven, is de uitspraak dat ‘het kwaad’ niet zozeer bestaat maar dat dit een tekort aan Liefde is. Die  onthoud ik!

Maandag aan het eind van de middag hadden we onze hernieuwde kennismaking met de gekste wandelclub ter wereld: de Paramaribo Hash Harriers. Er zijn  wereldwijd meerdere ‘Hash Harriers’ groepen die ook internationaal contact onderhouden met als terugkerend  hoogte punt van tijd tot tijd een reisje naar een ander land of zelfs continent voor een groots opgezet  Internationaal Hash Harrier Event. Ook in het westen van Nederland schijnen enkele Hash Harrier groepen te bestaan. Er zijn strikte regels over het leggen van de trail met shreddy en regels die er verder op neerkomen dat het niet gek genoeg kan. Zo kun je na afloop tot grote hilariteit van de rest van de groep op ijs worden gezet als je niet goed hebt geluisterd naar de GM (Gran Master), die de algehele leiding heeft. Heb je een paraplu opgezet tijdens een regenbui? Op ijs! Heb je spiksplinternieuwe schoenen aan? Die moeten worden gedoopt met Djogo (Parbo bier) en je hebt de keus: drinken uit de schoen of het vandaar uitgieten over je hoofd. Vervolgens worden er liederen gezongen waarvan ik de teksten hier niet durf te publiceren. Alles vindt plaats in  een soort milde ontgroeningssfeer met luide protesten en aanmoedigingen. En waarom vinden wij het leuk (Ed niet altijd…)? Nou, we wandelen in allerhande delen van Paramaribo waar we anders nooit zouden komen, we hebben er leuke contacten door en de sfeer is altijd heel gemoedelijk. Naast de wekelijkse Hash op maandagavond vanaf 17.30 uur tot pakweg 18.45 uur, met een after Hash vol Djogo of fris (non alcohol drinkers worden gelukkig wel gerespecteerd)  worden er Special Hashes georganiseerd. Dan gaat men soms meerdere dagen met elkaar op pad. In ons eerste jaar rolden we met onze neus in de boter en gingen we een weekeinde mee naar Nieuw Nickerie. Dit jaar is de eerstvolgende Special Hash op 5,6 en 7 mei. Tja, dan zijn we alweer lang en breed terug in NL en hebben we andere plannen!

Waar we deze maandagavond nog genoten van een heerlijk atmosfeertje aan de waterkant, werden we ‘s nachts verrast door een soort zondvloed aan regen. Het bleef maar kletteren op het dak en ruisen door de bomen. En ’s morgens ging dat onverdroten door. De plassen die je hier dan tegenkomt onderweg liegen er niet om. De meeste huizen houden het wel droog omdat ze op verhoogde grond gebouwd zijn, maar vraag niet hoe het erf eromheen uit ziet! We hoorden het treffend verwoord: “Dit jaar is de kleine droge tijd overgeslagen!” En inderdaad: als dit de kleine droge tijd is, dan mag je je hart hier wel vasthouden voor de Grote Regentijd!

Internationale Vrouwendag op dinsdag ging in Suriname ook niet onopgemerkt voorbij gezien alle mooie plaatjes en wensen die mij via Whatsapp bereikten. We waren even op de Mr.Huberstichting voor overleg en daar werden de vrouwelijke medewerkers verrast met een attentie. En omdat dit zielig was voor de manlijke medewerkers, kregen zij dat ook!

Woensdagmorgen hebben we een ‘werkbezoek’ gebracht aan kinderhuis Mijnzorg. Daarover later meer. Vandaag, donderdag hebben we onze favoriete wandeling gemaakt over de Paloeloeweg. Dit is een zandweg dat vanaf Groningen parallel aan de Saramacca rivier loopt, die je overigens slechts op een paar plekken te zien krijgt. De toegang was twee jaar geleden nog een breed pad. Dat was helemaal dichtgegroeid en meer dan een geitenpaadje was het niet meer. De Paloeloeweg was feitelijk een soort sluiproute voor auto’s die vanaf de Oost-West Verbindingsweg in 6 km naar Groningen konden rijden. Ik schrijf in de verleden tijd want twee jaar geleden was dat nog mogelijk. Nu moet je over een jeep beschikken of in ieder geval over een auto met hoge wielen om er doorheen te kunnen komen. Het was slalommen geblazen langs de diepe kuilen vol water. Zo hebben we het niet eerder gezien. Het was vanmorgen zwaarbewolkt en windstil. De luchtvochtigheid moet sky high geweest zijn want het zweet droop langs mijn gezicht en Ed kon na een tijdje zijn overhemd uitwringen. Toch was het weer fijn om een flink eind te kunnen lopen door de Tropische natuur met de torenhoge palmbomen en bosschages aan de weerszijden van het pad. We hoorden de brulapen die hun typisch zangerige geloei lieten horen. Helaas hebben we ze niet gezien. Ook de vogels hadden het druk. Verder hoor je hier niets dan eventueel het ruisen van de bomen. Maar ook dat vandaag dus niet vanwege de windstilte. Na 1 uur en 3 kwartier kwamen we weer aan in Groningen om ons in onze meegenomen tuinstoelen te settelen aan de oever van de Saramacca rivier. We zagen het eb worden en onder de amandelbomen was het goed toeven met een mooi boek bij de hand.