Schatjes!

De maandag- en woensdagochtenden zijn gereserveerd voor de Anniecrèche, het therapeutisch dagcentrum van kinderen van 0-8 jaar met een beperking, vaak ook een meervoudige beperking.

De kinderen worden op basis van hun ontwikkelingsniveau en vaardigheden in een van de volgende groepen geplaatst die allemaal hun eigen kleur hebben; blauw, groen, rood en geel.

• een basisgroep
• een speel- en leergroep
• een structuurgroep
• een schoolgroep.

Welke kleur bij welke groep hoort, moet ik nog navragen. Maar ik heb tot nu toe kennis heb gemaakt met de blauwe groep waar de kleintjes worden opgevangen, de gele groep waar vooral veel fysieke zorg behoevende kinderen zijn en de rode groep waar echt ‘geleerd’ kan worden. Net als in Nederland is, als het gaat om kwalitatieve zorg, sprake van personele onderbezetting waardoor niet altijd gewerkt kan worden aan de beoogde therapeutische doelen. Des te fijner is dat wij hier, ook al is het maar twee ochtenden, een handje kunnen helpen. Ed is na het klussen in de buitenruimte maandag zoet geweest met de reparatie van enkele rolstoelen. Ik mocht opnieuw helpen in de rode groep en naast het eten geven van een schat van een manneke met een naam van een stripfiguur, heb ik kunnen ondersteunen door een heel druk kereltje mee naar buiten te nemen waar hij zich uit kon leven. In hoeverre dit ventje mentaal leerbaar is, is de vraag. Hij ging volledig zijn eigen gang en het enige wat de groepsleiding op de groep kan doen is hem constant corrigeren. Zelfs buiten ontkwam ik niet aan ingrijpen, omdat hij telkens het zwembad in wilde klimmen. Dat telkens corrigeren werkt op den duur natuurlijk ook niet echt meer. Aan het eind van de ochtend kwam dat  zelfde drukke ventje bij me op schoot zitten en deed keurig de bovenste knoopjes van mijn bloes dicht. Tja, dan smelt je, het zijn uiteindelijk allemaal kostbare schatjes! Kortom, ik doorloop ook op de Anniecrèche weer een geheel nieuw leertraject. Wat een rijkdom! De dagen dat we geen ‘verplichtingen’ hebben, heb ik nodig om bij te komen. Des te meer respect voor de mensen die dag in dag uit zich inzetten voor deze kinderen in zowel de Anniecrèche als de Mr. Huberstichting.

Donderdag 9 februari hadden we zin om één van onze lievelingsplekken te bezoeken in Saramacca. Aan de rivier ligt de hoofdstad van het district, het stadje  Groningen met ca 3220 inwoners. Voor onze begrippen dus niet meer dan een dorp. Hier maken we graag een wandeling achter het dorp over de Paloeloeweg. Het is een zandpad vol kuilen die bij nat weer op veel plekken vol met water staan. Naast ons het ondoordringbare groen met palmen en andere prachtige bomen waar we eerder al eens apen en toekans zagen. Aan de andere kant loopt het pad parallel aan de rivier. Al aan het begin werden we vriendelijk toegewuifd door een oudere mijnheer voor zijn huis waar aan de voorzijde ‘Saramacca Resort’ op geschilderd stond. Dit is één van de leuke dingen in Suriname: je kunt met iedereen een praatje maken en dat deden we  nu dus ook. In het centrum waar diverse herinneringsmonumenten te vinden zijn, staat een schitterend koloniaal huis….totaal in verval! Mijnheer bleek daar in zijn jeugd gewoond te hebben, want zijn vader was de district commissaris van politie. Ook hij ziet met lede ogen het verval aan. Maar wat kun je als individu zonder kapitaal doen? De bezetting van de gasten kamers van zijn kleinschalige onderneming is sinds de covid pandemie volkomen stil gevallen.

Een eind verderop werden we ingehaald door een auto die net als wij langs de plassen slalomde. Toen we omkeerden omdat het pad echt ondoorwaadbaar werd, bleek hij ons op te wachten. We moesten mee om de ‘doksen’ en de koeien te zien. Doksen zijn eenden, zo’n mooi van het oude Engelse ‘duck’ afgeleide benaming. De vier à vijf koeien bleken broodmagere kalveren in getimmerde stalboxen. Hier geen intensieve veeteelt maar ze moesten nog wel ontwormd worden, zo zei de man. Er stonden ook nog drie huisjes die verhuurd worden waarvan er één prachtig, direct aan de rivier gelegen is. Alles bleek het bezit van een neef waar deze mijnheer kennelijk de zorg voor draagt. Vol trots vertelde hij in gebrekkig Nederlands over zijn dochter in Den Haag die hij in oktober/november 2010 had bezocht. Madurodam, de dierentuin in Rotterdam, het zee aquarium, alles was even mooi. Hij had genoten, jawel maar kòud dat het was……

Na de wandeling klapten we onze kampeerstoelen uit op ons geliefde plekje: de Lions Boulevard onder de amandelbomen aan de Saramacca rivier. Tijd om te genieten van alles wat voor ons langs dreef in de rivier. Het was eb geworden en wat we ‘s morgen heen zagen gaan met de vloed, keerde nu weer om; een eilandje met planten kon ik vangen in een mooi beeld.

‘s Avonds zat ik in alle rust te lezen toen ik de schrik van mijn leven had. Direct onder mijn stoel gleed iets kronkeligs onder me door! Ongelooflijk hoe snel en soepel dit beest zich voort bewoog over de tegels. Ik had de tegenwoordigheid van geest om mijn smartphone te pakken en kon hem nog net vastleggen. Als je de foto vergroot zie je hem bij de poot van één van onze rotan stoelen. Dit is de eerste keer dat een slang zich op ons terrein waagt, althans dat wij dat opmerken. Het was sowieso de avond van de bijzondere dieren want op de mouw van mijn bloes landde een insect met een bijzondere tekening. Zelfs onze vriendin Truus, kon niet zeggen wat het was.