Ons dagelijks leven

Allemensen, er is alweer een week voorbij! Tijd om bij te praten, al wordt het zoetjesaan wat rustiger in de betekenis dat ons dagelijks leven zich hier qua activiteiten begint te herhalen en ik het dan niet zó interessant vind om daarover te schrijven. Als ik terugkijk op de week, moet ik zelfs gaan nadenken: “Wat hebben we ook alweer gedaan?”

Nou, we zijn inmiddels nog twee keer in Tamanredjo geweest, op dinsdag en op zaterdag. Dinsdag heeft Ed nog geverfd  en op zaterdag zou hij de waslijnen van de droogmolen opnieuw trekken en beter vastmaken. Maar dat bleek al te zijn gebeurd dus we gingen de hort op met de rolstoelers en Griesje die ook wel mee wilde wandelen. Het is heel leuk om te merken dat de groep in Tamanredjo echt  buren heeft die hen verwelkomen. Er wordt gezwaaid en verlegen maar vriendelijk gereageerd op de grappen van Ed. Zo wandelden we gewoon het erf op van een huis waar twee jongens op de veranda ons zaten aan te kijken. “Zo, Akash, we zijn er. Jullie wonen toch hier?” Akash en Aartie brullen het allebei uit: “Nééé, oom Ed!”. De jongens op de veranda denken het hunne ervan als wij vragen of dit dan niet de nieuwe woning is van Akash, Aartie en Griesje. Verlegen schudden ze hun hoofd. Nee, we zijn aan het verkeerde adres. Even verderop komt een mevrouw naar het hek. Haar auto staat ervoor en ze wil wegrijden. “Dat gaat niet door, hoor. Wij staan ervoor”, zegt Ed. Akash in verwarring. Mevrouw speelt mee. “Oei, dan heb ik een probleem!”. Gelukkig was dat snel op te lossen. Zo zijn we ook wel weer.

Ik had op zaterdag uiteraard het verzoek menu klaargemaakt: deze keer bami met kip en ‘zuur’. Zuur is iets wat men hier zelf maakt en ik heb het recept gekregen zodat ik komende zomer thuis ook kan experimenteren met het inleggen van komkommers, rode uien etc. Voor deze keer had ik de avond tevoren al de kip gemarineerd en gebraden zodat ik die ’s morgens alleen maar hoefde te ‘pluizen’ zoals dat hier heet. Speciaal kip en niets van rundvlees omdat de verzorgende van dienst Hindoestaans is en niet kan mee eten wanneer er rundvlees in een gerecht zit. Kip kan wel. Maar tot mijn verbazing zei ze dat ze écht pech had dat ze wéér niet mee kon eten. “Ik vast toch, het is Navrati….dan eten we negen dagen vegetarisch”. Tja, nu wist  ik van de vasten tijd van de Christenen voor Pasen en de Ramadan van de Moslims maar dat de Hindoestanen ook een vastentijd hebben in deze periode was nieuw voor mij. Zo leer je telkens wat in dit bijzondere land waar al die verschillende bevolkingsgroepen met diverse religieuze achtergronden samen leven.

De dag ervoor, vrijdag 24 maart zou  hier weer een grote demonstratie plaatsvinden. Roadblocks zouden worden opgeworpen en het centrum werd afgesloten. Gezien de onlusten van een aantal weken geleden, bleven we rustig thuis. Dat deden er meer. Slechts een beperkt aantal rustige en legitieme  demonstranten is komen opdagen. Geen relschoppers en plunderaars deze keer. Deze blog is niet de plek om dieper in te gaan op de politieke situatie hier. Laat ik het zo zeggen: de economische ellende is zo groot dat je begrijpt dat een groot deel van de mensen het hoofd niet meer boven water kan houden. Dat leidt tot wanhoop en woede. De zwakkeren in de samenleving zijn de dupe, o.a. de kinderen en de gehandicapte medemens. Daarom zal ik er alles aan doen om Stichting CaritaSu te helpen deze groepen te ondersteunen. Elke cent donatie komt terecht bij waarvoor het bedoeld is.

Zondag 26 maart hadden we ’s morgens weer afgesproken met onze vriendin in Noord. Ed zou nog helpen met een klus die echter zelfs voor hem te lastig was om uit te voeren. Ik zou met haar naar de Javaanse markt. Dat laatste ging gewoon door terwijl Ed terug reed naar huis en daar de fiets pakte om naar zee te fietsen. Als Ed een ommetje maakt op de fiets, kun je hem na afloop uitwringen. De warmte van buiten én van binnen botst in volle kracht op elkaar en resulteert standaard in een zweetsessie alsof je in de sauna hebt gezeten!

Onze wandelvriendin nam me eerst mee naar de Chinese markt. Dat was al een sightseeing tour op zich zelf. We gingen eerst naar binnen in de Chinese supermarkt waar buiten op de stoep allerlei kraampjes stonden. Deze supermarkt heeft echt alles wat eetbaar is en van origine Chinees in de schappen liggen. Ik keek mijn ogen uit. Buiten stonden de vele tentjes waar allerhande eten ter plekke werd gestoomd of gebakken. We kochten stokjes met gestoomde visballetjes en saus. Net zoiets als gehaktballetjes maar dan van vis. Het was lekker maar ik moest vooral wennen aan de consistentie in mijn mond….

Na onze ronde langs de Chinese markt waar ik o.a. dragonfruit zag liggen en tal van andere exotische fruitsoorten, reden we naar de Javaanse markt. Dat was veel meer een gewone groente en fruit markt maar ook hier standjes waar je van alles aan kant en klaar gekookt of gebakken eten  kon kopen. Mijn metgezellin kocht een groot deel van haar menu voor de komende week. “Je kunt er niet voor koken. Zeker niet als je het druk hebt met je werk….”

Ik kocht Tajerblad, één van mijn lievelings groenten hier. En over de bereiding van Tajerblad verschil ik dus grondig van mening met de doorsnee Surinaamse kookster. Ik had het al gezien bij de Mr. Huber. De kokkin van dienst haalde van elke steel het buitenste velletje af en een flink stuk van het onderste deel van de steel ging regelrecht als afval de emmer in. Een tijdrovende klus en bovendien zonde van de vitaminen onder het schilletje. Toen ik vroeg waarom ze dat deed, antwoordde ze: “Dat zijn we zo gewend”. Mijn poging haar ervan te overtuigen dat dit zonde is en dat je rustig, op het onderste stukje na, de hele steel kunt gebruiken als je het in kleine stukjes snijdt en roerbakt met een uitje en teentje knoflook, was vergeefse moeite. En ook vandaag kon ik mijn wandelvriendin niet overtuigen: ”de stelen zijn te hard”. Ik zeg op mijn beurt: “ze zijn lekker knapperig!”

De leukste stand vond ik hier overigens de stand met o.a. Surinaamse sieraden van één van onze andere wandelvriendinnen: Yvonne Vrede. Ik heb mezelf op een leuke ketting getrakteerd waar o.a. een schil van de kokosnoot in is verwerkt in de vorm van twee vlinders. En een cadeautje gescoord voor onze oudste kleindochter die over enkele weken haar dertiende verjaardag viert.

We zijn nu aanbeland bij onze laatste dagen hier. Ik kan niet zeggen dat het weerbeeld in Nederland ons aantrekt maar het is ook fijn om straks weer thuis te komen en ons dagelijks leven daar op te pakken.  We hebben geen spannende plannen meer dus dit wordt mijn laatste blog van ons verblijf hier, tenzij er nog iets onverwachts boeiends gebeurd dat de wereld absoluut moet weten.

De foto’s die ik deze keer upload betreffen o.a. ook onze dagelijkse avondwandeling. Deze keer een slang die de overkant van de Andromedastraat niet heeft gehaald én de maan die hier op zijn rug ligt!

Heb je deze blog met plezier gevolgd? Dat hoop ik maar. In elk geval kun je je aanmelden en bij een volgende reis klim ik weer in de laptop voor nieuwe afleveringen  van margogo.reislogger.nl.