Peperpot

We hebben ons ‘werkschema’ aangepast zodat we voortaan na elke dag met bezoek aan de Mr. Huberstichting of de Anniecrèche een dag voor ons zelf hebben. Dat betekent dat we in plaats van de zondag voortaan op zaterdag naar onze woongroep gaan zodat we na de vrije zondag op maandag weer beschikbaar zijn voor de kleintjes van de Anniecrèche.

Deze zaterdag 11 februari had ik het heel gemakkelijk. Ik hoefde niet te koken want er zou een donatie met eten gebracht worden. Dat werd dus rustig opstaan, ontbijten en de digitale Volkskrant lezen voor vertrek. De Mr. Huberstichting beschikt over een mooie snoezelruimte en ik had afgesproken dat ik daar deze zaterdagmorgen graag gebruik van maakte. In de snoezelruimte bestaan alle materialen waar je op loopt, zit of ligt uit dik schuimrubber. Het licht dat er schijnt komt uit een projector die mooie kleuren en vloeiende beelden projecteert op één van de muren. Verder een aantal kolommen waar blauwe belletjes continu omhoog gaan, ik geloof dat je dat lavalampen noemt. Er zijn grote spiegels die het effect versterken. Dan is er nog een waterbed én een muziek installatie. De deur gaat dicht, de airco aan en dan heb je de ideale ruimte om te genieten van een bijzondere sfeer. Griesje is dol op muziek dus zij mocht vandaag mee en ik was benieuwd of de snoezelruimte ook wat zou betekenen voor de doof en blinde Kamla. Ed nam Aartie en later Akash mee naar buiten en ik ging dus met deze twee naar de snoezelruimte in het gebouw. Griesje kent het precies. Toen ik vorig jaar met haar ernaartoe was, wilde ze helemaal niet meer weg! Kamla hielp ik op het waterbed en ik ging aan het voeteneind zitten. De Surinaamse kinderliedjes werden direct door Griesje meegezongen. Dat was een verrassing want we horen haar niet veel meer zingen terwijl ze dat toch altijd heel graag deed. Kamla voelde om zich heen waar ze was en ging rustig liggen met de ogen open. Ik duwde op het bed zodat ze begon te deinen op de golven van het waterbed en masseerde zachtjes over haar voeten en onderbenen. Ze kan niet genieten van de projecties en de muziek maar wel van de beleving te deinen op de golven en de zachte aanraking. Het duurde niet lang of haar ogen gingen dicht. Even later kwam Roxanne de snoezelruimte binnen. Zij wilde ook relaxen en dat mocht want het maximum aantal kinderen om de sfeer te kunnen handhaven is 3. Even later ging de deur nog een keer open. Er waren bezoekers uit Nederland die door de directeur een rondleiding kregen. Ik kon als een ware professional de waarde van de ruimte toelichten en men was onder de indruk ;). Bij het afscheid vroeg ik Saliema om vooral ook te vertellen over Stichting CaritaSu. Elke potentiële donateur is er één, nietwaar?  

Zondag 12 februari. Eén van de eerste keren dat we hier kwamen, bezochten we de plantage Peperpot. We vonden het tijd voor een hernieuwde kennismaking en ik kan wel stellen: dat werd ondanks het wat regenachtige weer een verrassing. Destijds was het een project in wording: de voormalige plantage moest een natuurpark worden. Inmiddels kan ik wel stellen dat dàt gelukt is! Het is echt een Tropische belevenis om hier rond te lopen. De klanken en de kleuren van de jungle omgeven je, alhoewel het allemaal om  secundaire begroeiing gaat. In de plantage tijd is de oorspronkelijke natuur vakkundig om zeep geholpen. Dankzij de groeizame omstandigheden in het warme, vruchtbare en waterrijke Suriname groeien de bomen echt weer tot hoog in de hemel en is alles buiten de paden volkomen ondoordringbaar.

Er is één goed te belopen hoofdpad van ca 3,7 kilometer en dan nog een aantal zijpaden met trails waar je beslist goede schoenen voor aan moet hebben van wege de soms glibberige en modderige omstandigheden. Langs het hoofdpad staan ontelbare planten met de nationale bloem van Suriname: de palulu! Eén van de zijpaden leidde ons naar de vogeltoren. Een uitkijktoren die een prachtig zicht biedt op de omringende bomen. We waren er alleen. We hoorden om ons heen constant regendruppels van de bladeren vallen, de luchtvochtigheid moet wel tegen de 100 % zijn geweest. We voelden geen regen maar werden wel nat! Bij deze aflevering zal ik een paar video’s uploaden waar je o.a. een specht boven in een boom bezig ziet, de roffel viel helaas steeds buiten de opname. En apen die als ware acrobaten doodsprongen maakten van de ene boom naar de andere.  Het enige wat ik jullie niet kan bieden zijn de geuren van de jungle.

Tot slot nog een paar historische wetenswaardigheden over de voormalige plantage. De naam is al heel intrigerend. Hoezo Peperpot? Dat zou afkomstig zijn van een inheems gerecht: Peprawatra. Een soep van vis met knolgerechten dat met pepers op smaak gebracht werd. Na een zware dag werk zaten de werkers gezamenlijk om de ijzeren pan om deze Peprawatra soep te eten.

Met de komst van de eerste kolonisten begon de plantagecultuur in Suriname in de 17e eeuw. Aanvankelijk waren het vooral suikerplantages die in de kustvlakten ontwikkeld werden. Later kwamen er ook katoen-,  cacao-  en koffieplantages. Peperpot werd een belangrijke koffieplantage. Over de stichtingsdatum en eerste eigenaars is niets bekend maar in de archieven wordt Plantage Peperpot voor het eerst vermeld in 1737.

Na onze wandeling door het park die twee en een half uur duurde, stapten we in de auto om naar de achteringang van het park te rijden waar voorheen de toegang was. Die ingang is nu afgesloten maar een eindje verderop ligt aan de Suriname rivier het nieuw opgetrokken resort Peperpot dat helemaal in de oorspronkelijke stijl is opgebouwd. De toegangsweg is smal, onverhard en met de nodige kuilen maar dan word je verrast door een wel heel gelikt plaatje! Een chique restaurant, op de veranda zaten de rijken van vandaag te genieten van hun lunch. Hotelkamers in een parkachtige omgeving en de oude loodsen in ere hersteld. Hier logeren niet de minsten onder ons. Ze leveren wel mooi werk op want ook op zondag werden de paden aangeharkt! We wandelden naar de pier over een verhoogd soort dijkje omzoomd door jonge pambomen. Aan de overkant het industrie terrein van Staatsolie. Dat paste nu weer minder.