Halverwege

We zijn halverwege ons verblijf hier. De eerste helft is omgevlogen met al onze activiteiten die we thuis niet of heel anders hebben. Ik heb geen enkele illusie over de tweede helft. Die gaat nog veel sneller. Het lijkt op het leven zelf. Als kind kijk je naar het leven alsof het eeuwig is. Intussen weten we beter maar het lijkt beslist alsof de laatste 20 jaar veel sneller zijn voorbij gegaan dan de eerste vijftig en de rest;)!

Donderdag 23 februari hadden we met Saliema Jahangir, directeur van de Mr. Huberstichting afgesproken om de nieuwbouw in Tamanredjo te bezoeken. De verhuizing zou nu echt ophanden zijn….ergens in maart. Ik heb me nuttig gemaakt met het uitpakken van zakken met kleding die in de ‘linnenkamer’ in de stellingkast op de planken moest worden gelegd. Ed hield zich samen met de technische man bezig met het vraagstuk hoe het badbed waarop Aartie ‘gebaad’ moet worden, in de doucheruimte moet passen. Dat paste niet dus! Althans: niet als ze met de rolstoel naar binnen en weer naar buiten gebracht moet worden. Het badbed werd in het busje geladen om naar de hoofdvestiging gebracht te worden. Daar zou een kleiner, hopelijk beter passend badbed beschikbaar zijn. Zo heb je dus een spiksplinternieuwe aangepaste woning maar is ie net niet aangepast genoeg!

Aansluitend gingen we nog even op bezoek bij Cornelly, beter bekend als ‘Moeke’. Moeke was in de weekenden de vervangster van Hanna, die voorheen 24 uur per dag en aanvankelijk 7 dagen per week de zorg droeg voor de woongroep. Dit was niet vol te houden en dus werd zij in 2020 in de weekenden afgelost.  Zo hebben wij Cornelly leren kennen, een fitte zeventiger met veel ervaring in het onderwijs in het binnenland. Sinds vorig jaar is ook Hanna met pensioen en nu zal de woongroep ook in Tamanredjo te maken krijgen met verschillende verzorgenden met wisseldiensten. De ‘thuis sfeer’ die Hanna heeft gerealiseerd is daarmee helaas wel verloren gegaan. Hanna is verhuisd naar Para maar Cornelly bewoont een huis aan de rand van Tamanredjo aan het einde van de straat waar de dependance van de Mr. Huberstichting staat. Je kunt bijna geen onderscheid maken tussen de natuur buiten en binnen in haar huis. Ik heb nog nooit een vrouw gezien die zulke groene vingers heeft en ook zoveel weet van de medicinale toepassingen van de planten. Cornelly houdt van experimenteren en vertelt daar graag over. Deze keer werden we getrakteerd op zelf gekonfijte magnes (mango’s.) Ze wordt met al het tuinwerk geholpen door haar (pleeg)zoon Charlton. Het was fijn om ze weer te zien en tijd voor elkaar te hebben.

Vrijdag 24 februari wachtte ons weer een geheel nieuwe ervaring. De container met o.a. nog 3 nagekomen dozen van ons spreienproject, was aangekomen bij de Winkel van stichting Zorg voor een Ander. Deze kringloopwinkel ligt een paar huizen verderop waar wij wonen. Hier wordt van alles verkocht wat in NL overbodig is geworden en alle verdiensten gaan na aftrek van vervoerskosten regelrecht naar de Anniecrèche en ook andere sociale instellingen worden bij tijd en wijle ondersteund. De container moest gelost worden en ja….een paar handen erbij waren welkom. Voor het zwaardere til- en sleepwerk waren een paar mannetjes putters aangetreden. Ed kon het lichtere materiaal, o.a. dozen vol die meegestuurd waren  t.b.v. Stichting In de ruimte, een stichting die zich inzet voor mensen met een beperking, naar buiten sjouwen. Evenals een heleboel stoelen voor de MAF, de Medische Zending in Suriname. Ook werden er pallets vol met bijbels naar buiten gedragen! Tja, je leeft niet van brood alleen. Ik hield me vooral bezig met het schoon schuieren van stoffen bekleding van bankstellen die werden binnen gedragen en het opstapelen van bij elkaar passende stoelen die per set verkocht gaan worden. Een oer oud, degelijk en perfect zittend bankstel blijkt na een dag al te zijn verkocht!

Zaterdag 25 februari stond ons wekelijkse bezoek aan de woongroep weer op het programma. Degenen die dat aan kunnen geven, mogen elke week kiezen wat ik de volgende week zal koken. Dit keer was het spaghetti met gehaktsaus. Ik help Remy altijd met eten want anders schuift hij het hele bord eten achter elkaar in één keer naar binnen. Dat komt zijn spijsvertering niet ten goede. Het moet dus lepel na lepel, hap na hap. Zijn hele vette glimlach na de eerste hap verzekerde mij van het feit dat het deze keer wel héél goed gelukt was! Als ik had gedacht dat ik wel zou overhouden voor een gemakkelijk dagje later in de week, dan kon ik dat vergeten. Het joch dat er de vorige week ook onverwachts bij was, bleek ook de afgelopen vrijdag niet opgehaald. De verzorgende wist niet precies hoe het zat. Het lijkt erop dat hij blijft dus ik kook intussen voor 9 pupillen, de verzorgende van dienst en onszelf: 12 personen. En dat allemaal in mijn onvolprezen multicooker plus een rijstcooker of gewone pan voor de pasta. Aardappels staan hier nooit op het menu……

Zondag 26 februari. Er was aangekondigd dat in de wijk waar wij wonen in verband met onderhoud van 8 uur tot 17.00 uur de stroom zou zijn afgesloten. Dat had de avond daarvoor al geleid tot een extra grote portie ijs, want een dag geen stroom zou ons diepvriesvak geen goed doen. We besloten er maar weer een dagje uit van te maken. Deze keer richting Republiek, Bersaba en Vierkinderen. Mooie namen voor nederzettingen in het district Para. Maar eerst de dozen met spreien en enkele  gedoneerde handdoeken en hoeslakens afleveren bij Nos Kasita. We waren vroeg en de deur was nog op slot. Een paar kinderen waren buiten en boven piepten een paar koppies boven de balustrade uit. Ze riepen ‘tante Lotti’en al snel verscheen ze in de deur. We hadden onze komst niet aangekondigd dus we bleven niet hangen. Op naar Lelydorp en dan verder richting Republiek…..dachten we. We weten niet wat er aan de hand was, vorige week was er een road block bij Lelydorp in de buurt van de woning van de president. Misschien was dit weer het geval. Feit was dat we in een eindeloze file stonden waar de ene na de andere auto rechtsomkeer maakte. Wij dus ook en via via bereikten we de Highway, de andere weg richting Para. Bij Bersaba hebben we heerlijk aan het water gezeten. Ik heb een topje afgehaakt voor ons buurmeisje Cristell. En we hebben  gelezen tot dat het begon te regenen. Op de terugweg loog het er niet om. Dit leek weer verdacht veel op de sibi busi waar ik het de vorige keer over had…..