Op en neer naar Nieuw Nickerie

Donderdag 2 februari. Bezoek aan Olga Clarck kinderhuis in Nieuw Nickerie

Na twee drukke weken in Paramaribo, reden we donderdag naar Nieuw Nickerie waar we twee nachten logeren in het gastenverblijf van het Olga Clarck kinderhuis van stichting Open Poort.

De rit gaat over de Oost-West verbindingsweg door de districten Saramacca, Coronie en Nickerie. De eerste keer dat ik die rit maakte in 1976 met de familie van onze vriendin Truus, was dat een groot avontuur. Voor dag en dauw stonden we op en ik herinner me dat het nog donker was toen we Paramaribo verlieten. En er waren ook nog  geen bruggen over de Saramacca  en de Coppename rivieren. We gingen dus met de pont over. Vooral de Coppename is een imposant brede rivier. Destijds werden de nederzetting Boskamp door de pont verbonden met Jenny aan de overkant. Nu laten alle automobilisten Boskamp links (of rechts, afhankelijk van de rijrichting) liggen. We zijn er een paar jaar geleden toch een kijkje wezen nemen en je ziet dat de economie daar nu totaal is ingestort. Heel droevig voor de bewoners.

Saramacca wordt wel de groente- en fruitschuur van Suriname genoemd. Hoofdstad van dit district is Groningen, op ca 45 minuten rijden vanuit Paramaribo, vormt  voor ons ook altijd een aantrekkelijke bestemming aan het water van de rivier. Maar op weg naar Nieuw Nickerie laten we dat liggen, geen tijd voor.

Zodra we de grote brug over de Coppename over zijn, rijden we het district Coronie binnen en al snel zie je waar Coronie bekend om is. Hier draait bijna alles om de kokospalm en wat daarvan gemaakt wordt, waaronder kokos olie en vet. Hoofdstad van dit district is een redelijke nederzetting: Totness. Dan ben je meer dan halverwege naar de eindbestemming, ruim 2 uur onderweg dus toe aan een plaspauze. Dat kan daar dan ook midden in het centrum. Op de muur van het toiletgebouwtje stond 5 srd. Maar dàt moest volgens de toiletjuffrouw worden uitgeveegd, want alles wordt duurder. Ik mocht plassen voor 7,5 srd. Maar ik was in een goede bui en gaf 10, dat is ca 32 cent. Daarvoor mocht ik plaatsnemen op een toilet met bril. Ik veerde direct weer omhoog want er prikte iets gemeen in mijn bil. Dat bleek een spijker die kennelijk nodig was om de bril te repareren!

Na Totness passeerden we een controlepost.  Als buitenlander moet je dus altijd je paspoort meenemen. De heren zaten met elkaar te kletsen. Op de heenweg dus geen controle. Daarna rijd je al snel het district Nickerie binnen. Dat is het rijstdistrict van Suriname. Wat aardappelen zijn voor ons, is rijst voor de Surinamer. Het landschap verandert dramatisch. Weg zijn de ondoordringbare bossen en hoge bomen. Het is of je door de polders rijdt. Populieren zul je hier niet vinden maar langs de vele watergangen staan nog wel lagere palmbomen. In de verte zie je de pijlers van de Henar brug, als we die gepasseerd zijn, schiet het op.

Rond half één bereikten we onze bestemming, Nieuw Nickerie  dat de hoofdstad is van dit district en waar we als altijd een warm welkom kregen van Rachel en Gilliano Eli. Dit echtpaar wacht volgende week het avontuur van hun leven. Al 34 jaar werken ze in dit kinderhuis en de laatste 23 jaar als echtpaar aan de leiding. Nooit één dag vakantie gehad. Alles altijd met de kinderen. In het kader van het 50 jarig bestaan van het kinderhuis zijn hun tickets aangeboden en gaan ze drie weken op vakantie naar Nederland….in de winter! Nog nooit gevlogen, nog nooit buiten Suriname geweest, spannender kan het niet. We begrijpen dat ze goed zullen worden opgevangen en dat voor warme kleding wordt gezorgd. Dat is wel nodig want we hebben ze al bijgepraat over wat Hollanders ‘s winters allemaal moeten aantrekken om de kou te trotseren. Ze kunnen zich er geen voorstelling bij maken!

Uiteraard ging het ook over het project ‘renovatie dak' waar stichting CaritaSu hen mee wil helpen in samenwerking met het sociaal fonds van Staatsolie. Met name de dakplaten boven de slaapzalen zijn er slecht aan toe. Tijdens een enorme hoosbui eind november leek het wel of er geen dak meer op lag. Provisorisch heeft Gilliano nu de grootste gaten dicht gesmeerd maar het kan zo niet langer. Stichting CaritaSu streeft ernaar de nog benodigde € 11.000 bij elkaar te krijgen. Op het moment van dit schrijven zijn nog ca € 6000 nodig. Dus heb je een idee welk fonds of welke instantie ik aan kan schrijven  of zou je zelf bijvoorbeeld een diaconie van de eigen kerk willen benaderen of kun je zelf nog wat missen….alles is welkom! Bekijk vooral de video filmpjes om een goed beeld te krijgen van wat is gebeurd. Een eventuele donatie kan op  de rekening van Stichting CaritaSu: Iban: NL82ABNA 083 476 6825 onder vermelding van Renovatie project Open Poort.

’s Middags maakten we nog even een ritje langs de zeedijk. De Hindoestaanse crematieplaats ligt prachtig aan de Corantijn rivier die de grens vormt tussen (voormalig Brits) Guyana en Suriname. Hier wandelden we ook heerlijk over de dijk waar we verrast werden door een grote uil die steeds vlak voor ons uit opvloog, van het ene paaltje naar het andere. Het leek wel vakantie!

Vrijdag 3 februari: Al vroeg is er reuring in het huis. Om 6.30 uur stond ik klaar om samen met Gilliano de broodjes te smeren. Een vaste taak tijdens ons verblijf hier. De margarine ontbrak, daar is soms gewoon geen geld voor, dus we hebben een flinke emmer gekocht waar ze voorlopig mee vooruit kunnen. Alle kinderen gaan naar school op de drie allerkleinste na die hun kans zien als ze Gilliano ‘voor zichzelf’ hebben. “Pappa, pappa…”weg rennen, verstoppen en vooral je laten pakken! De rust keerde terug en we wandelden ’s morgens op ons dooie gemak naar de markt, dronken een kopje cappuccino (ik) en glaasje cola (Ed) op een terras en bekeken de komende en gaande man.

‘s Middags ging Ed in zijn eentje op stap. Ik zou vanaf half vier een groep kinderen gaan bezig houden en dus zat ik in afwachting daarvan voor ons gasten verblijf rustig te haken tot er een bui losbarstte. Tja….en toen zat ik dus precies onder een gat in de goot en kreeg ik een gratis douche aangeboden! Gelukkig droogde ik even later snel weer op. De tafels werden klaar gezet en rondom half vier kwamen ca 15 kinderen tussen de 5 en 10 jaar die heel graag wilden leren vingerhaken en allemaal tegelijk geholpen wilden worden! Het zweet stond op mijn rug maar het lukte wonderwel alle kinderen aan een zelf gevingerhaakte armband, hoofdtooi of handsieraad te helpen!

Daarna gingen we nog kijken bij een huisje dat we in maart een week willen huren, want we vinden Nickerie een heel fijne plek, waar wel eens wat langer willen blijven, maar dan ook met wat meer rust. En dat is gelukt!

Zaterdag 4 februari vertrokken we na het ontbijt op tijd voor de terugreis.  We maakten in Totness een stop bij de zeedijk. Dat is één van de weinige plekken waar je zo aan zee kunt komen. We waren benieuwd of we weer rode ibissen zouden kunnen spotten. Die waren er. Imposante dieren die met hun lange snavel op de slikken foerageren bij eb. We zijn ook geschrokken van wat we zagen. De mangroven blijken hier over een groot deel van de kuststrook verloren gegaan terwijl het toch een belangrijke verdedigingslinie tegen de oprukkende zee is. We vervolgden onze weg die ik qua districten op de heenweg heb genoemd. Maar wat denk je van de volgende ‘plaatsnamen’ die je op deze route aan de kant van de weg genoemd ziet staan? Moy, Perseverance, Mary's Hope, Hamilton, Welgelegen, Ingikondre, Peperhol, Tijgerkreek, enz, enz... Soms niet meer dan drie huizen en een paardenkop.

Zondag 5 februari: Tijd voor de woongroep van de Mr. Hubertstichting. Roxanne had vorige week haar menukeuze gemaakt. Dat werd BBmetR: bruine bonen met rijst. Nou wordt dat bij mij wel wat meer dan bruine bonen dus ik stond al vroeg groenten te snijden en gehakt te roerbakken. Toen we rond 10.30 uur aan kwamen bij de hoofdvestiging zagen we tot onze verbazing allemaal auto’s staan. Een verdrietige gebeurtenis bleek de aanleiding. Een tienjarig meisje van de dagopvang had afgelopen vrijdagavond  een epilepsie aanval niet overleefd en vandaag was de begrafenis. Groepsleiding en de directeur Saliema waren met elkaar er naar toe om afscheid te nemen. We hielden het vanmorgen een beetje rustig. Roxanne reeg kralen en maakte mooie haarbanden voor zichzelf en een armband voor ‘oom Ed’. Ed ging wandelen op het terrein met Akash en dat was het wel voor vandaag: zondag-rustdag!