Rust- en regendag

Vandaag hebben we een (relatieve) rust- en regendag. Een perfecte combinatie om achterstallig onderhoud te plegen aan mijn email box, te lezen en mijn blog bij te werken.

Dat laatste kan deze keer wel wat korter dan de vorige keren. Het wordt een beetje herhaling van zetten. Zaterdag heeft Ed bij onze hash vriendin ‘op noord’ de regenton voor de tweede keer geschilderd. Ik heb op de veranda lekker zitten haken aan een amigurumi. Amigurumi….wat is dat nou weer? Wel, zo worden poppetjes, dieren en allerhande figuren genoemd die geen nut hebben maar wel leuk zijn om te haken. In dit geval viel ik als een blok voor een soort Roodkapje met een pluizig randje om de muts. Dit is pure nostalgie. Mijn moeder breidde voor mijn lievelingspop Marjolein alle kleertjes. En je voelt het al aankomen, dat donzige randje langs de muts van dat ene jasje was voor het zesjarige Margootje het ultieme geluk! Mijn hobby is een heel goedkope want ik kan alles wat ik zaterdag gehaakt heb weer uithalen. De beentjes en voetjes  van het ‘roodkapje’ popje staan namelijk naar opzij in plaats van naar voren. Ria van Stof&Sier in Lichtenvoorde coacht me via messenger door mijn problemen heen. Ze heeft het er druk mee! Bedankt, Ria!!!

Zaterdagmiddag (28 januari) heb ik twee uur in de keuken gestaan om op verzoek van Aartie de beste Surinaamse bami te maken. Voor 10 man koken is geen sinecure, vooral als je er ook nog een gezonde maaltijd van wilt maken met echt veel groenten en voor de zondag kippenvlees. Onze vriend zei dat je bami het best een dag tevoren kunt maken omdat alle kruiden dan goed kunnen intrekken. Als voorafje hadden wij het zaterdag al voorgeproefd. We kunnen het dus vergelijken en vonden de bami zondag wat te plakkerig geworden. Het had wel als voordeel dat we zondagmorgen mooi op tijd naar onze groep konden, ik hoefde het alleen maar op te warmen. Alles gaat goed warm in mijn multicooker mee die ook nog ingepakt wordt in een fleece deken. Zo blijft het tot etenstijd, rond één uur warm. Men is hier niet gewend aan heel warm eten.  Surinaamse bami wordt trouwens gemaakt met spaghetti, grappig hè?

We hebben de groep goed bezig gehouden zondagmorgen. Ed ‘trainde’ Aakash in zijn rolstoel. Dit gaat gepaard met grappen en grollen en dus een boel lawaai. Vervolgens was Aartie aan de beurt. Een bijzonder fragiele jonge dame. Vorig jaar had ik twee Robijn beren voor haar meegenomen uit de kringloopwinkel. Vorige week vroeg ze of ze nog een beertje mocht op haar bed. Dat kun je niet weerstaan en dus was ik de bak met knuffels in gedoken in de winkel. Er bleek nog een ‘baby Robijntje’ te zijn. Dus nu heeft Aartie een heel gezin: papa beer, mama beer en baby met de naam….Ed! Want zo kan Aartie aan ons denken als ze naar bed gaat, vertelde ze. Natuurlijk moesten we baby Ed samen naar zijn papa en mama in bed brengen.

Maandagmorgen, 30 januari was het weer de Anniecrèche ochtend. Ik kreeg een super goede  tip van een lieve bekende om rubber- of foam matten onder het zwembad te leggen. Helaas zijn die in Suriname heel wat prijziger dan bijvoorbeeld bij  Blokker en het zwembad is 3.5x3.5 meter. Je hebt er dus nogal wat van nodig. Die luxe kan men zich hier niet permitteren en aangezien onze portemonnee ook niet grenzeloos diep is, moet dat even wachten. Ik was deze keer niet nodig op een groep en dus heb ik me gewijd aan het schoonmaken van het speelhuis. Een volgende stap in het speelklaar maken van de buitenruimte. Ed heeft het houten keukentje gerestaureerd, geschuurd en gelakt. Woensdag gaan we verder met het kluswerk buiten, tenzij ik dan wel nodig ben op een groep.

Rest me te vertellen dat we hier een heel ander dagritme hebben dan thuis. Het begint ‘s morgens vroeg. Meestal zijn we al rond 5.30 uur wakker. Dan is het nog donker maar horen we de eerste huishoudelijke activiteiten bij onze achterburen en de eerste auto’s op de weg. Tegen 6.30 uur is het licht aan het worden. Vaak horen we dan de brulapen die zich schuil houden in het bos achter de Andromedastraat. We hebben al die jaren daar slechts één keer een brul aap hoog in een boom gezien terwijl er toch een hele groep moet leven. Het geluid van de brulapen is heel bijzonder. Het is alsof uit het niets een storm opsteekt die met vlagen aan komt zwellen en weer afneemt. Net zo plotseling als je het op hoort komen, stopt het weer om soms tegen de avond weer gehoord te worden. Op Youtube zijn verschillende filmpjes te vinden over dit bijzondere fenomeen.

We sluiten de dag ’s avonds rond 22.00 uur af. Niet nadat we een wandeling in de buurt hebben gemaakt  òf maandag ’s avonds met de hash wandelgroep ergens in Paramaribo. Gisteren was het een pittige, anderhalf uur durende wandeling op ‘noord’. Toen we daarvan rond 20.30 uur thuis kwamen, had Truus voor ons bananen in een jasje gebakken. Ik kan je verzekeren dat die er met smaak in gingen! We hebben Truus gewaarschuwd. Als ze ons zo blijft verwennen, gaan we nooit meer weg!