Klussen

Klussen

Woensdag 25 januari. Vanmorgen zaten Ed en ik in het zwembad. Ik hoor jullie denken: “dat klinkt niet gek!” Maar ik zal je snel uit de droom helpen. We lagen met onze knieën op de bodem en die bodem lag direct op de stenen ondergrond. En dat zonder kniekussen of iets dergelijks om onze stramme knieën enigszins tegemoet te komen dus mogelijk ben je nu iets minder jaloers. Het doel van vanmorgen was het schoonmaken van het zwembad en dit te verplaatsen naar een nieuw betegeld stuk opzij van het dagcentrum, zodat de kinderen weer gebruik kunnen maken van de buitenspeelruimte. Dat nieuw betegelde stuk moest eerst zand en vuil vrij worden gemaakt. We waren op alles voorbereid, hadden onze eigen bezems en schoonmaakmaterialen mee genomen. Maar een veger en blik waren we vergeten. Er moest even worden nagedacht over mijn vraag . Veger en blik??? Maar toen kwam het tevoorschijn: ”ja hoor, hier is het vuilblad”. Surinaams is Nederlands maar toch vaak met voor ons andere woorden. Ik kan jullie verzekeren dat we samen hard gewerkt hebben maar het resultaat mag er ook zijn. Met vereende krachten werd het bad opgetild zodat ook de onderkant afgeborsteld kon worden want tijdens het schoonmaken kwamen we een aantal kleine gaatjes tegen door steentjes die door de bodem waren gedrukt. Toen het bad was verplaatst, konden ook het speelhuisje in de zandbak en de schommel nog een andere plek krijgen en zo is de buitenspeelruimte straks  weer echt gebruikt worden. Maar eerst moeten daar het speelkeukentje en een grote opbergkast nog worden opgeknapt.

Donderdag 26 januari. Donderdag is een ‘vrije dag’. Om enigszins vaart te zetten met het opknapwerk, hebben we de benodigde plakkertjes voor  het zwembad donderdag gekocht bij het grootste warenhuis van Suriname: Kirpalani. Dit lijkt enigszins op wat we kennen van de voormalige V&D’s in Nederland. Allemaal aparte afdelingen, ruim opgezet en plenty personeel! We werden bij de deur hartelijk welkom geheten door twee bewakers. Die controleren bij het naar buiten gaan regelmatig  of de goederen inderdaad betaald zijn. Wij zagen er kennelijk zo betrouwbaar uit dat we direct naar buiten door konden lopen. Vervolgens reden we naar Betheljada, een tehuis voor ernstig meervoudig gehandicapte kinderen en volwassenen. Een 24-uurs zorgvoorziening. Deze keer niet om aan het werk te gaan maar om de groeten over te brengen van Anke Taken en wat af te geven. Anke is een  dorpsgenoot van ons, werkzaam bij Elver in Wehl en deze organisatie heeft een samenwerkingsverband met Betheljada waardoor Anke en enkele collega’s regelmatig een maandje meewerken op Betheljada. We konden ook deze keer mijnheer Bryan Lalay, de directeur begroeten. Wij hadden Gilliano Eli van het kinderhuis Olga Clarck in Nieuw Nickerie enkele jaren enkele jaren geleden meegenomen. Dat herinnerde mijnheer Bryan zich nog. Toen hij hoorde dat we volgende week weer gaan logeren in Nieuw Nickerie en het Olga Clarck Kinderhuis, vroeg hij wat ze daar eventueel kunnen gebruiken uit hun voorraad in het magazijn. Dat is het aardige hier in Suriname. Als je iets hebt, dan deel je dat met diegenen die minder hebben……. Dus we hebben Gilliano om zijn verlanglijstje gevraagd, wetende dat letterlijk alles welkom is!

We maakten ons rondje ‘stad’ af via een bezoekje aan de supermarkt Tulip waar bijna alle Nederlandse producten te vinden zijn. Dat werd een relatief duur bezoekje want voor de deur hield een auto voor ons halt om iemand uit te laten stappen. Dat duurde en duurde waardoor er tot op straat een opstopping ontstond. We moesten er langs en dat had ook gekund als de auto keurig links langs de toegang had gestopt. In Suriname wordt links gereden en het stuur zit rechts. Ed schatte de afstand net niet goed in en we ‘schaafden’ net de rechter achterkant van de auto en dus ook onze linker voorkant. Gelukkig is het schade bedrag voor Nederlandse begrippen weer echt heel goedkoop. Daar val je een verzekering niet mee lastig! Maar als je ziet hoeveel briefjes van 50 srd daarvoor nodig zijn…..

Vrijdag 27 januari. Vanmorgen bracht Hans ons naar de Anniecrèche, omdat de auto bij het schade bedrijf staat waar die overigens vanmiddag weer opgehaald kan worden. Kom daar eens voor in Nederland! Ed ging verder met klussen in de buitenruimte. Ik was nodig op de Rode groep waar één van de juffen een vrije dag had in verband met haar verjaardag. Ook hier twee ‘rolstoelkinderen’, de anderen waren wel relatief zelfredzaam maar met heel verschillende problemen waaronder ‘prikkelgevoeligheid’. Zo lag één mannetje praktisch de hele tijd onder een tafel, afzijdig van de groep. Op zeker moment ben ik met hem binnen het gebouw gaan wandelen want voor de ontwikkeling is beweging toch echt essentieel en aan zijn benen mankeert niets. Na een kort tegenstribbelen liep hij met me mee. Hij mocht het tempo en de richting bepalen maar, op aanwijzing van juf Nancy,  niet loslopen. Dat was niet helemaal naar zijn zin. Het voordeel van deze jongere kinderen is, dat ik ze nog de baas kan want hij deed er alles aan om zich los te wringen tot hij doorkreeg dat dit niet hielp.  Op de rode groep is een  duidelijk dag programma. Dit is aangegeven met pictogrammen. Aan het begin en halverwege de ochtend wordt samen met de kinderen aan de hand van de picto’s het programma doorgenomen. De kinderen die enigszins kunnen praten zeggen het na: Vandaag is het VRIJdag, dan zijn we VRIJE VOGELS. We gaan ETEN, het pictogram met een  bordje eten wordt hoog gehouden (de kinderen ontbijten op het dagcentrum). Daarna gaan we WERKEN, het picto werken wordt getoond en met twee vuisten op elkaar bevestigd. Na het werken naar het TOILET en HANDEN WASSEN. De kinderen gaan ACHTER ELKAAR  onder leiding naar de wc’s en ongelukjes worden verholpen. Daarna VRIJ SPELEN enz. enz.

Dat vrije spelen gebeurt op de mat. Het was dikke pret toen Jamie in de rolstoel de net hoog opgebouwde toren blokken met veel lawaai omver stootte. Hij schaterde het uit maar bouwer Tommy was minder blij…..

Zo hebben we weer een heel zinvolle en wat mij betreft leerzame ochtend doorgebracht op de Anniecrèche..