Sibi Busi

Deze aflevering wil ik beginnen met het bedanken voor de lieve reacties van enkele ‘volgelingen’. Ik stel deze erg op prijs maar reageren op reacties vergt weer een hele uitzoek operatie via de beheerpagina en meestal zit ik ze gewoon genietend te lezen op mijn telefoon. Maar weet dus....reacties zijn welkom!

Maandag 13 februari.

We volgen ons gewone werkweekritme. Vanmorgen was het dus weer tijd voor de kinderen van de Anniecrèche. Ik mocht assisteren in de gele groep. Het was om te beginnen even schrikken. Het kereltje Jozef was niet in orde en zat tot aan zijn nek in de minder prettige substantie, wel bekend onder de noemer diarree. De leidster namen hem mee om te verschonen en af te douchen in de badkamer die ze hier ook rijk zijn. Niet onnodig, zoals blijkt! Ik haalde een emmer met desinfecterend schoonmaakmiddel en een doek. Handschoenen aan en poetsen maar want ook zijn stoeltje zag er niet zo fris uit! Oma werd gebeld en een half uurtje later werd Jozef opgehaald.

De kinderen krijgen vanaf negen uur in de crèche hun ontbijt. In deze groep moeten de meeste kinderen geholpen worden. Eén van de jongetjes, Eppo is erg gehecht aan zijn leidster Tirza. Als hij haar niet ziet, is het huilen geblazen. Ik wilde hem helpen met eten maar hij draaide steeds zijn gezicht weg. Geen denken aan dat ik er een hap in kreeg. Gelukkig kwam zijn juf weer terug na Jozef afgeleverd te hebben. Na het eten is het ‘vrij spelen’. Ik had gemerkt dat Amelia enthousiast mee klapte op de kinderliedjes die ik zong en hier in de Anniecrèche hebben ze een muziektafel met alle mogelijke instrumenten waaronder een bellenkrans. Amelia is spastisch en het was een hele klus voor haar om deze aan de goede kant vast te pakken. Ze ontdekte dat de bellen niet rinkelden als ze het verkeerd vasthield. Ze oefende net zo lang tot dat ze het bij het goede handvat vast had. Jullie zouden haar gezichtje moeten zien toen ze zelf de bellen liet rinkelen. Haar concentratie was indrukwekkend! Ik heb er een paar mooie foto’s van gemaakt voor haar ouders. In verband met de privacy kan ik ze niet met jullie delen. Later speelde ik nog ‘rolstoel voetbal’ met Eppo. Ik gooide een zachte bal naar hem toe, hij schopte hem met een vette lach op zijn gezichtje weg. De ene na de andere bal. Hij kreeg er geen genoeg van en ik eigenlijk ook niet. Wat kun je genieten van het plezier van deze kinderen!

Ondertussen was het buiten een natte boel en ook ‘s middags waren we getuige van hoosbuien die hun weerga niet kennen. Dat noemen ze hier Sibi Busi! De straten in Paramaribo veranderen half in rivieren. Bij gebrek aan zwemvliezen en lieslaarzen lieten we de maandagavond hash aan ons voorbijgaan. Ik geloof dat dit een doodzonde is, dus ik ben benieuwd wat ons eventueel aanstaande maandag te wachten staat…..

Dinsdag 14 februari was het weer niet veel beter maar ‘s middags gingen we op bezoek op bekenden van Truus en Hans in de buitenwijk Livorno en daar was het gedurende ons bezoek zowaar droog, i.t.t. Paramaribo stad, zo bleek toen we terugreden. Deze mensen hebben een klein paradijs gecreëerd aan een waterplas dat door uitgravingen is ontstaan. We werden getrakteerd op heerlijk vruchten sap, makoesa (passievrucht) en zuurzak uit eigen tuinoogst. Vervolgens heerlijke hapjes. Kortom, we werden enorm verwend en maakten kennis met de dochter met een wel heel verbazingwekkend Duitse naam voor een Surinaamse: Gretl. Het bleek dat haar vader van Duitse komaf was. En dat zie je dus meer: door de aderen van veel mensen hier vloeit bloed met heel diverse oorsprong! Joods, Hindoestaans, Javaans, Afrikaans, Inheems, inmiddels ook Braziliaans  en niet te vergeten….Europees!

Woensdag 15 februari was het weer Anniecrèche ochtend en opnieuw mocht ik assisteren bij Tirza in de gele groep. Eppo moest nog eten. Zou ik het nog eens kunnen proberen? Jawel, kennelijk heb ik zijn vertrouwen gewonnen. Het blijft een klus om hem te eten te geven want hij heeft geen controle over zijn tong. Je moet precies op het goede moment een stukje in chocolademelk geweekt brood naar binnen lepelen. Hij kan ook niet kauwen dus het duurt even voor zo’n stukje zacht brood is weg gewerkt. De simpele basis verzorging van een paar van deze kinderen vergt dus enorm b=veel tijd.

Ed had nog een klusje te doen. In één van de kindertoiletten liep het water steeds door. Of hij dat kon repareren. Thuis had Ed vijf filmpjes bekeken op Youtube. Dat is een bron van kennis op allerhande klus gebied. In elk filmpje was weer een ander type toilet reservoir te zien maar in essentie komt toch alles op hetzelfde neer. Hij moest in de keuken zijn om de vlotter schoon te maken. Een rubbertje waarop het lekte werd door hem omgedraaid en hij vroeg nog even assistentie. Het bleek dat de kokkin die voor het middageten zorgt van de hoed en de rand wist hoe het werkte. Een bijzonder handige mevrouw met als achtergrond dat ze elektricien is! En dan kom je tot de verbazingwekkende ontdekking dat hier niemand iets zal doen dat buiten het eigen takenpakket hoort. Waarom? Geen idee. Wellicht bang dat je de schuld krijgt als het toevallig verkeerd uitpakt? Eigen initiatief lijkt in Suriname niet erg op prijs gesteld te worden.

 Ondertussen had ik een ander klusje geklaard. Sommige kinderen maken door hun spasme of stoornis onwillekeurige bewegingen waardoor ze zichzelf pijn doen aan hun schooltafeltje waaraan ze toch geruime tijd van de ochtend moeten zitten. Ik had via Whatsapp advies gevraagd aan Anke T, onze dorpsgenote die via haar werk bij Elver, betrokken is bij Betheljada waarover ik eerder schreef. Zij appte dat isolatie buizen of zwembad noodles om de tanden heen gewerkt zouden kunnen worden. Ik had geen idee wat zwembad noodles zijn, maar de bleken ze hier nou net wél op voorraad te hebben én een soort Stanley mesje waarmee ik deze door kon snijden en om de rand kon vouwen. Vol trots laat ik het op de foto zien!  Voorlopig is het met gewoon plakband bevestigd aan het tafeltje. Nog even ductape kopen voor een meer permanente bevestiging.

Ed heeft deze  ochtend goed besteed aan fysiotherapeutisch werk met een paar kinderen. Op zijn vakgebied kan hij zich hier de komende weken nog meer dan nuttig maken.

Ook deze woensdag was het een natte boel hier. We hadden vorige week te vroeg gezegd dat het dit jaar minder regende als vorig jaar.

Donderdag 16 februari, konden we opgelucht adem halen. De zon schijnt weer! Hard nodig want de was moest worden gedaan én opgehangen. Met een luchtvochtigheid van meer dan  80% en regen, droogt die van geen meter! Dat ging vandaag stukken beter.

Vanmorgen moesten we ons ook melden bij de vreemdelingendienst. We hebben een drie maanden visum maar na 30 dagen moet je naar het Bureau Vreemdelingen Politie om een stempel op te halen. Ter plekke bleek dat een mondkapje verplicht was. Die hadden we niet bij ons. We waren gelukkig vlak bij de Mr. Huberstichting en daar zijn ze uiteraard wel op voorraad. We waren helemaal blij dat dit vlakbij was toen Ed ontdekte dat we een lekke band hadden. Bij de technische dienst kon Ed de auto op de krik zetten en een thuiskomer monteren. Vervolgens terug naar de Vreemdelingendienst waar de gang vol zat met Braziliaanse gastarbeiders. Wij rekenden op uren wachttijd maar stonden binnen het  kwartier weer buiten met de nodige stempels in ons paspoort. Soms kan het hier dus wel heel snel! Tot zover de nieuwberichten vanuit Suriname.