‘Gated Community’ en klussen.

Mijn vorige verhalen bleken nog ondergebracht bij onze reis door Zuid Zweden. Gelukkig heb ik gevonden hoe ik een nieuwe reis kan betitelen. We zijn dus aangekomen in Suriname 2023!

Zaterdag 21 januari. Deze zaterdag hadden we afgesproken met één van onze mede-hashers. Een geboren Surinaamse  die zoals velen  lang in Nederland heeft gewoond en inmiddels weer jaren in Suriname. Ze weet veel van de geschiedenis en al pratend over van alles en nog wat kwam het op haar huis hier ‘op noord’. Ze wilde haar knalblauwe regenton graag een beschaafdere kleur laten verven en ach, Ed is de beroerdste niet. Dus zo reden we zaterdag naar haar woning en veranderde de blauwe regenton in een fraai olijfgroen exemplaar.

 Noord Paramaribo ligt, dat mag duidelijk zijn, aan de noordzijde van de stad tegen de monding van de Suriname rivier en de zee aan.  Een jaar of zes geleden heeft ze een huis laten bouwen in één van de nieuwere delen van noord. Je komt de wijk niet onopgemerkt binnen. Bij de route beschrijving schreef ze dat we aan de bewaker bij de poort moesten zeggen naar wie we toegingen. Dat deden we dus. Een dergelijke door een slagboom en met bewaking afgesloten gebied, zie je hier meer. Het wordt ‘gated community’ genoemd en het is de bedoeling dat hiermee ongewenst bezoek buiten de deur wordt gehouden. Ook in onze straat zijn twee van dit soort afgesloten wijken te vinden. We begrijpen het wel want je kunt je huis hier zeker niet zonder beveiliging verlaten en zo’n slagboom mét bewaker biedt natuurlijk een extra drempel tegen gespuis…..althans als de bewaker te vertrouwen is! Het heeft als nadeel dat je als niets kwaads in de zin hebbende wandelaar niet zomaar overal kunt lopen. Zo kunnen wij niet meer om de waterplas heen lopen die aan het eind van onze straat ligt.  De bewoners rondom deze plas hebben dit  inmiddels onmogelijk gemaakt. Jammer want zo missen we natuurlijk best een aantrekkelijke wandelgebied in onze buurt.

Na het kluswerk nam onze mede hasher ons mee naar een soort braderie op het terrein van de Kamer van Koophandel. In aanloop op de Chinese Nieuwjaarsviering, was daar een gezellige bedrijvigheid inclusief een opblaas kasteel en ponyrijden voor kinderen en natuurlijk eettentjes. Ed heeft het niet zo op eten ‘van de straat’, daar heeft zijn maag niet zulke beste ervaringen mee. Maar er werd ons verzekerd dat het 2 uur daarvoor vers gemaakt was en dus werd de gok gewaagd. Chinese bami stond op het menu, al had het een andere naam. Na gedane arbeid smaakte dat prima. Het was wel grappig om ter plekke ook weer andere ‘hashers’ tegen te komen. Gezelligheid zoeken, staat hier hoog op het levensmenu!

Zondag 22 januari. Onze ‘Mr. Huberdag’. Ik wilde het mezelf niet te moeilijk maken met het koken voor de groep en ik had bedacht dat het chili con carne met rijst moest worden. Maar toen ik bij de slager om het rundergehakt vroeg, bleek dat niet beschikbaar, evenals de chili con carne kruiden. Dan maar kipgehakt, een blik bruine bonen, potjes chilipeper, een paar bossen kousenbandjes, paprika en wat er nog aan selderie in de koelkast lag. Al vroeg stond ik zondagmorgen de ui en kousenbandjes te snijden en in de wok het gehakt te rullen. Alles stond lekker te pruttelen en toen moest de rijst nog gekookt. Rijst koken voor 10 man is geen simpele klus, zo bleek. Ik had de grote rijstcooker van onze vriendin Truus geleend en wachtte geduldig. Het duurde en duurde maar. Had ik soms te veel water erbij gedaan? Toen kwam ik tot de ontdekking dat haar rijstcooker twee standen heeft: cook en warm. Jullie voelen hem al aankomen. Ik had hem op de warmhoud stand ingesteld dus ik kon lang wachten. De rijst was uiteindelijk goed gaar maar wel een plakkerige substantie geworden. Ik kreeg les van de groepsleidster: “Je hebt teveel water gebruikt bij deze Surinaamse rijst. Je doet rijst in de pan en dan water tot aan je eerste vingerkootje….”. Die truc wordt de volgende keer toegepast. Op mijn vraag of het eten toch wel lekker smaakte, antwoordde Akash met een hartgrondig “Héérlijk!” Gelukkig, ik was gered….

Het was fijn om weer de tijd te kunnen nemen voor ‘onze’ mensen. Rustig met Griesje op de schommel liedjes zingen. Ik heb de zelfgemaakte houten muziekinstrumenten die ik vorig jaar al had gekregen van familie Vriesema uit Lichtenvoorde meegenomen en Griesje rammelde er lustig op los. Ze heeft een perfect ritme gevoel , ze praat niet maar kan wel alle liedjes van vroeger meezingen! Whitney die meestal tegen Marlon aan hangt op de bank, zocht zowaar Ed op en toen hij met haar naar buiten kwam, plofte ze gezellig tussen ons in op de schommel. Dat bood Ed de tijd om met Akash te gaan wandelen. Zo’n wandeling gaat gepaard met heel wat grappen en Akash laat luid en duidelijk weten wat hij ervan vindt….

Later ging ik met de doofblinde maar slimme Kamla ‘weven’. Kamla geniet met volle teugen als ze iets met haar handen kan doen. Haar hele gezicht komt dan tot leven. Van een vriendin uit Amerika had ik een heel eenvoudige weefset gekregen waar de basis draden lijken op grote elastische haar elastieken die je om de opzet randen kunt spannen. Dat had ze direct door. Het op en neer over en onder de twee daden heen weven , vergelijkbaar met de vlechtmatjes die we maakten op de kleuterschool, was echter een lastiger klus. Ik zal eerst zelf nog blind moeten oefenen om te ontdekken hoe ik haar dat kan leren. Volgende keer beter…..

Maandag 23 januari. Om 9 uur werden we verwacht voor de kennismaking op de Anniecrèche, een therapeutische dagopvang voor kinderen van 0 tot 8 jaar met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking.                                                                                                                                                                           Het hek was gesloten en we zagen geen bel. “Klop, klop”, roepen ze hier dan. Gelukkig zijn de ramen altijd open en werd onze klop roep gehoord. Het is niet alleen een maatregel om ongewenst bezoek buiten te sluiten, maar ook bedoeld om ouders aan te moedigen zich aan de breng- en haaltijden te houden. Ben je te laat of te vroeg, dan wacht je tot er wordt open gedaan.  Annet leidde ons rond door de vier groepen. We maakten kennis met de leidsters, de fysiotherapeute, die hier ‘s maandags komt, een psychologe en een Belgische stagiaire van de universitaire opleiding Orthopedagogie.

Deze morgen was er op de blauwe groep onderbezetting door een zieke leidster. Ik kon me direct nuttig maken en meteen ervaren hoe ‘arbeidsintensief’ dit werk is. Ik wil in deze blog geen namen van kinderen noemen en geen foto’s plaatsen. Dat ligt toch wat te gevoelig. Dus worden het alternatieve namen maar wel wil ik onze ervaringen delen. In deze groep kon ik Emil zijn ontbijt geven: brood enigszins zacht gemaakt in chocolade melk. Emil zit in een rolstoel, een lief snoetje maar totaal geen controle over zijn tong. Het bleek een hele kunst om hapje na hapje naar binnen te krijgen. Een tijdrovende klus maar het lukte. Daarna nam ik Jeffrey mee de gang op en naar een speellokaal annex snoezelruimte. Jeffrey is een heel aktief kereltje. Het probleem is dat hij de vlecht van Anita heel interessant vindt. Zodra hij de kans krijgt, rukt hij daaraan en hij heeft nog meer ondeugende streken die moeilijk te hanteren zijn als je individuele aandacht wilt geven aan 8 ernstig beperkte kinderen. Daarom zat hij vastgebonden aan zijn stoel. Het was dus fijn dat ik hem mee kon nemen uit de groep. Jeffrey sloeg fanatiek met zijn handen tegen mijn handen aan. Hij mocht zich even uitleven maar toen was het toch de bedoeling dat hij zich op wat anders kon richten dan het harde slaan. Ik geloof dat ook het geluid van de klappende handen hem fascineert. Dus bracht ik hem naar de wand waar een soort activity center gemonteerd is. Dat bleek geen succes. De skippy bal dan maar. Daar had ik meer succes mee. Jeffrey sloeg er op en dat gaf een mooi geluid!

Ed was klaar met zijn ronde met de fysiotherapeute en kwam kijken. Dan zie je de professional. Jeffrey werd op de bal gelegd en moest zien hoe hij zijn evenwicht hield. Heen en weer en nog een keer…..zo hielden we ons een tijdje met hem bezig. Het werd etenstijd en we gingen met hem terug naar de groep om de leidster te helpen met het eten geven. We waren net terug met Jeffrey toen de kokkin met vier bordjes rijst en witte bonen binnen kwam. Jeffrey was ons te vlug af en daar lag een bord rijst op de grond! Er viel geen onvertogen woord maar noodgedwongen was Jeffrey zijn vrijheid helaas weer kwijt.

Woensdag gaan we weer naar de Anniecrèche. Ed houdt zich dan om te beginnen bezig met het kluswerk dat gedaan moet worden in de buitenruimte dus daarover een volgende keer meer.

Dinsdag 24 januari. Vanmorgen reden we in de regen over de ‘Bosjebrug’ naar Tamanredjo in Commewijne. Jammer want normaal kan ik echt genieten van het schitterende uitzicht als je over deze hoog gelegen brug rijdt. Vanmorgen was er niets te zien. We  gingen niet voor de rit over de brug maar om de stand van zaken te bekijken omtrent de nieuwbouw in Tamanredjo waar ‘onze groep’ komt te wonen. We troffen er Kenneth, de technische man die werkelijk prachtig werk heeft geleverd met het lassen en schilderen van  de ijzeren hekken om het huis. Het is een alleskunner want legt ook elektriciteit aan, de watervoorziening etc. etc. Het huis is nu echt klaar en ziet er perfect uit. Hoe lang het nu nog duurt voordat er verhuisd gaat worden???? Geen idee. Dit is Suriname maar ik kan niet wachten om de groep hier te zien wonen.