Verblijf Les Saintes-Maries-de-la-Mer: de Camargue ontdekken per fiets.

Maandag 2 oktober. Vanmorgen stonden we op met mist boven zee en wolkenvelden. Dat is even wennen na ruim een week strakblauwe luchten. Gelukkig is de temperatuur goed en geen regen die ons belet om op de fiets te stappen. Vandaag staat La digue à la mer op het programma. We hebben in ons leven al over heel wat dijken heen gefietst maar deze dijk is in Frankrijk best een bijzonder geval. Hij is gebouwd aan het eind van de 19e eeuw, strekt zich uit over 40 km tussen Saintes Maries-de-la-Mer en de monding van de Rhône bij Port Saint Louis du Rhône. Met deze dijk en dijken die langs de Rhône werden gebouwd werd het achterland van de Camargue verlost van de jaarlijkse overstromingen met zout water in het najaar en de winter die door de locals ‘Salvades’ werden genoemd. Mede dankzij nog heel wat meer technische ingrepen waarmee de waterhuishouding onder controle werd gebracht, werd het mogelijk om in het zuiden van de Camargue enige landbouw te gaan bedrijven. Het gebied waar we vandaag en de komende dagen doorheen zullen fietsen hoort allemaal tot het Nationale Park van de Camargue.

We reden rond 10.30 uur weg van de camping en wàt een verschil met gisteren. Een enkele mede fietser kwamen we tegen maar zeker ‘s morgens waren ze op de vingers van één hand te tellen. Aan beide zijden van de dijk liggen ‘étangs’- binnenmeer- maar ook heel veel slikplaten. Doordat het bewolkt was, zag het er eerlijk gezegd nogal naargeestig uit. Donkergroen, donkerbruin en donker- grijs waren de kleuren die domineerden in het landschap. Maar al vrij snel werden we ook verrast door een grote groep foeragerende Franse flamingo’s in een naastgelegen étang. Ze waadden vrij dichtbij door het water terwijl verderop werkelijk massa’s van deze dieren hun stek hadden gevonden. Na een fotostop reden we verder naar de vuurtoren van Gacholle. Weer een paar kilometer verder konden we afslaan richting Salin de Giraud en eerlijk gezegd vond ik dat deel van de rit heel wat mooier. We reden tussen de étangs door en het zag er allemaal wat lichter uit. Op veel plaatsen kunnen ook nog auto’s rijden maar er volgde een deel waar de dijk te kwetsbaar is voor gemotoriseerd verkeer en het was er heerlijk fietsen. We kwamen tot onze verrassing uit bij een soort kampement waar we diverse types caravans en camperbusjes zagen staan, al of niet aangekleed met hout en riet en vlaggen. Het domein van de vrijbuiter. Vlak erachter lag een groot strand dat op een paar gasten na er verlaten bij lag. Hier bleef het niet bij. We reden nog een rondje in de omgeving en kwamen terecht in een ander soort nederzetting: de Cabanes de Sablons. Hier hadden mensen optrekjes gebouwd met net een wat meer permanent karakter. Er stonden diverse trailers met boten en we zagen aardig wat zonnepanelen waarmee men kennelijk  elektriciteit voor eigen gebruik weet op te wekken. Dat laatste dan vooral overdag tenzij men ook over batterijen beschikt maar de staat van de huisjes doet dat niet direct vermoeden. Dit was tevens het verste punt van onze rit vandaag en we reden de zelfde weg terug. Intussen werd het steeds zonniger en dat maakte de omgeving die vanmorgen zo naargeestig toonde, toch heel wat aantrekkelijker. Naargeestig of niet: een bijzonder gebied is het al hebben de Causses vooralsnog meer mijn hart weten te veroveren.

Dinsdag 3 oktober: Rondje Les Saintes Maries àSt. GillesàLes Saintes Maries.

Ed had thuis al een behoorlijk rondje uitgevogeld dat we vandaag gingen fietsen. Deze keer ging het noordwaarts en liet de Camargue een heel ander gezicht zien. We reden over gewone lokale en geasfalteerde wegen tussen uitgestrekte landerijen door. Over het algemeen inmiddels kale akkers. Langs de kanten greppels met hoge rietkragen. Her en der een enkele boerderij. Als je niet beter wist, zou je denken dat je door een Nederlandse polder reed. Alleen staan daar op de borden bij boerderijen geen Mas …(onuitsprekelijke naam) maar verder zagen zelfs de borden er bijna het zelfde uit. We hadden een zacht windje mee en er was nauwelijks auto verkeer dus qua fietsen was het een eitje. Naarmate de tocht vorderde zagen we dat zich donkere wolken samenpakten aan de horizon. Ver weg maar we realiseerden ons dat we er geen seconde bij hadden stil gestaan dat we wellicht met regen te maken zouden kunnen krijgen. Na ca 44 km bereikten we St. Gilles. Om het oude centrum te bezoeken zouden we langs een heel drukke straat omhoog moeten fietsen. We geloofden het wel en streken neer bij Café de la Poste op een al even druk kruispunt. Hier kregen we cappuccino zoals die wezen moet met een lekkere schuimkraag en cacao er boven op. De radar van de weerapp werd geraadpleegd en inderdaad, in de omgeving hingen enkele buien. Nu maar hopen dat we daar tussendoor zouden kunnen ontsnappen aan het hemelwater. Toen ik wilde betalen bleek dat niet met mijn carte bancaire te kunnen. Alleen contant mevrouw. Gelukkig had Ed zijn portemonnee bij zich met de benodigde euro’s. Na een eindje verderop een rustig plekje te hebben gevonden voor het nuttigen van de lunch, stapten we op de fiets om ons rondje af te maken.

We reden langs een eenvoudig maar indrukwekkend monument. Het was een gedenkteken van ‘Le Camp de Saliers’, een interneringskamp waar nomaden - ‘Gitans’ - onder het collaborerende Vichy bewind vanaf de zomer in  1942 gedwongen werden ondergebracht. Het was gewoon een concentratie kamp en had alle verwerpelijke elementen waar racisme en fascisme toe leiden. Eind 1942 waren 380 Franse burgers met een Nomadische achtergrond hier geïnterneerd. Ze ‘woonden’ met ca 10 mensen in ‘cabanes’ die ze zelf moesten bouwen van 4 x 8 m. Sanitaire voorzieningen waren deplorabel, er was geen fatsoenlijke verwarming in de winter, geen of onvoldoende drinkwater, onvoldoende voedsel.  E.e.a. was dan weer aanleiding tot het evacueren van een deel van de  kampbewoners waarbij kinderen letterlijk uit de armen van hun moeders werden gerukt.

We reden door tot aan een kruispunt waar wij moesten afslaan om de laatste 15 km over een hobbelige onverharde weg terug te rijden naar Les Saintes Maries. Een heel verschil met de gladde geasfalteerde wegen tot dan toe. Het was echter wel het interessantste deel van de route waar we langs uitgestrekte étangs reden. Ed spotte in de verte weer een grote groep flamingo’s. Mijn ogen schoten te kort wat dat betreft. Ook reden we langs een soort heide velden waar de Canaderia Blohorn koeien en/of stieren graasden. De Camargue paarden heb ik niet eerder genoemd maar die kom je hier ook overal tegen. De aangeboden  ‘Promenade de Cheval’ is hier kennelijk een goed verdienmodel. Een walhalla voor de paardenmeisjes in de familie! Bij 'thuiskomst' prijkte 77,87 km op mijn teller. En o ja, afgezien van een paar druppels hebben we het droog gehouden!

Woensdag 4 oktober: Dierendag.

Hoe zou het met onze Rumi gaan. Volgens zijn ‘pleegbaasje’ prima en de foto die me gestuurd werd bevestigt dat. Hier staat tegenover ons een Franse camper die hun kat hebben meegenomen. Een prachtig dier dat het midden houdt tussen een Maine Coon (zoals onze Rumi) en qua kleur een Siamees. Ze laten hem aan een lange lijn de omgeving ontdekken maar gisterenavond was de lijn ongemerkt losgeschoten en ging de dame of heer met lijn en al op onderzoek uit. Snel de eigenaars gewaarschuwd. “Excusez moi, votre chat est….” Mijn jaar lang dagelijkse lesje Frans via Duo lingo helpt me wel bij het lezen en begrijpen van de taal maar actief spreken…..ho maar. Wat is ‘ontsnap’ in het Frans? Vandaag houden we een relatieve rustdag. Of het van het voorgenomen zwemmen in zee komt is de vraag. Er staat een snoeiharde noorden wind. We gaan de luifel binnenhalen! Morgen trekken we weer verder. De Provence in en Vaison de la Romaine is ons volgende doel. We hebben de Camargue ontdekt. Niet een streek waar we erg enthousiast van worden. Voor strandliefhebbers is het een prima bestemming. Met talloze kunstmatig aangelegde dammen, zijn talloze baaien gecreëerd waar het goed toeven is. Maar dat is niet ons idee over vakantie vieren.