De Drôme, droom van een gebied!

Zaterdag 7 oktober: Een geslaagde toeristische route.

Mooi op tijd waren we klaar voor vertrek. De te overbruggen afstand was te overzien. Niet veel meer dan 100 km en we probeerden het nog maar een keer via een toeristische route, de D 538. We passeerden mooie streken zoals de Baronnie en plaatsjes met even mooie namen zoals bij voorbeeld Dieulafit. Deze keer was het een genot om zo te kunnen rijden. Op de vroege zaterdagmorgen was het rustig op de weg en we genoten dus deze keer wel van de rit. Bij aankomst in Vercheny op de Camping Municipal du pont de la Drôme, wachtte ons een verrassing. Behoudens één tentkampeerder, waren we de enige gasten. We hadden de beste plaatsen voor het kiezen. En dat werd in ons geval een plek die ‘s morgens in ieder geval relatief snel in de zon ligt. Hoewel de temperatuur hier overdag nog telkens zomerse waarden bereikt, is het ’s morgens vroeg behoorlijk fris en is de zon een welkome verwarmer. Inmiddels zijn we zelfs de enige kampeerders hier. Ik hoef niet eens de wc op slot te doen als ik mijn plasje (en meer) wegbreng!

 Na installatie en lunch maakten we een verkennend fietstochtje in de omgeving aan de andere kant van de Drôme waar lokale wegen dorpen verbinden. Genoeg bergen om ons heen waar we ‘een tandje bij’ kunnen en moeten zetten op de fiets. Het leverde meteen een verrassend tochtje op.

Zondag 8 oktober: Een nostalgische fietstocht.

Meer dan twintig jaar geleden kampeerden we ook een aantal dagen in Vercheny. Toen zijn we op onze hybride fietsen (zonder elektrische ondersteuning maar wel met 27 versnellingen) naar Saint Nazaire de la Désert gefietst. Daar aangekomen liepen we een Brabantse architect tegen het lijf die ter plaatse een oude woning had gekocht en gerenoveerd. Hij was zeer gastvrij en nodigde ons uit voor een drankje en vol trots liet hij ons het huis zien. Hij was een zestiger en vertelde dat hij elke zes weken naar Nederland ging om daar zes weken te werken en dan weer terug te keren naar zijn droomplek in de Drôme. Zo’n leven leek ons ook wel wat waarop hij regeerde: “Dat kan maar dan moet je mijn leeftijd erbij nemen….. dan willen de meeste mensen niet meer.” Inmiddels zijn wij een stuk ouder dan de betreffende mijnheer toen was en als mensen op ons vrije leven reageren met enig verlangen, dan is dit ook Ed’s standaard reactie: “Moet je mijn leeftijd erbij nemen”. Toch gek eigenlijk dat deze oudere leeftijd voor niemand een aanlokkelijk perspectief is. Zolang we gezond mogen blijven, beschouwen wij het als onze ’gouden jaren’.

Saint Nazaire de la Désert was deze dag overigens niet ons einddoel. Dat was Col de la Rastoux, ca 15 km verder gelegen. Daar kleeft ook al een herinnering aan, omdat Ed destijds het niet van  onze zoon Arthur kon winnen om als eerste boven te komen. Of we deze Col vandaag zouden halen was de vraag. Een terechte vraag, zo bleek, maar daarover straks meer. Mij was zeker 700 hoogtemeters stijgen in het verschiet gezet dus ik maakte me op voor een flinke kluif. Dat viel de eerste 20 km tot aan S. Nazaire alleszins mee. Het was een geleidelijke en zeer afwisselende klim waar we o.a. door een kloof heen reden en telkens nieuwe vergezichten voorgeschoteld kregen. Pas na dit dorp werd het kuitenbijten geblazen. Niks aan de hand, een tandje bij met de ondersteuning en een lagere versnelling. Je staat ervan te kijken hoe snel je dan boven de bewoonde wereld uitkomt. Toen kregen we de eerste verrassing. We bereikten de Col de Guillens, alt(itude) 802 m. Fijn denk je dan, maar……na het bereiken van een Col (een pashoogte) volgt automatisch een afdaling. Heel leuk natuurlijk maar alles wat je afdaalt tijdens een hoger doel, moet je ook weer goedmaken. En ja hoor, daar kwam de tweede verrassing: Col de la Portail, alt 805 m. We daalden een eind af tot we een hoek om gingen en zagen in welk gat we terecht zouden komen om vandaaruit de volgende beklimming te moeten gaan doen naar ons einddoel. Dat was het moment dat we vonden dat we genoeg ons best hadden gedaan en we omkeerden. We daalden (met tegenstijgingen) op ons gemak af waar we regelmatig stopten om het steeds weer andere uitzicht te bewonderen. Op één van de stopplaatsen was een picknick tafel waar een mevrouw in haar eentje aan het koken was. Het kwam tot een heel gesprek, half Engels, half Frans. Ze bleek van oorsprong een Portugese maar woonde inmiddels al jaren in de Drôme, de streek waar ze haar hart aan heeft verloren. Ik kan me daar alles bij voorstellen.

Maandag 9 oktober: Over Clairette de Die en een kinderdorp.

Het zal je verbazen: vandaag stapten we eens niet op de fiets. Alhoewel Ed het toch niet kon laten en een ommetje maakt terwijl ik deze blog schrijf. Vroeger was wandelen in de bergen ons lust en ons leven. Helaas komen onze gouden jaren toch ook wel met wat gebreken en Ed’s linker knie geeft te veel problemen om dat vrij uit nog te kunnen doen. Maar zelfs Ed had wel zin in wat anders vanmorgen dus besloten we een voor de knie hopelijk verantwoorde wandeling te maken naar Vercheny le Haut, het deel van deze gemeente dat hier achter hoger gelegen tegen de berg aan ligt. Over de gewone geasfalteerde weg maar behoudens een enkele auto hadden we geen last van het verkeer. We liepen o.a. langs wijngaarden en keken tegen een soort kunstwerk aan. Een roestig geval in de vorm van een half gebogen wijnvat met een kijkgat. Er bleek een informatie paneel achter verborgen te zijn waar we meer leerden over de Clairette de Die, hét godendrankje dat alleen in dit dal gemaakt wordt. De bodemgesteldheid hier blijkt het geheim te zijn. En die bodem is zo’n 160 miljoen jaar geleden gevormd tijdens het Jura tijdperk. Het heeft geleid tot een kleiachtige, goed water vasthoudende grond waarop de druiven voor de Clairette de Die het goed doen. De voorouderlijke enkelvoudige gistingsmethode is nog steeds verantwoordelijk voor een sprankelend drankje dat als je het mij vraagt, zich kan meten met champagne.

Na al deze informatie in het Frans (!) tot me genomen te hebben, liepen we door. De weg stopte niet bij Vercheny le Haut en dus stegen we verder omhoog. We zagen een richting aanwijsbordje ‘Village d’énfants’ en dat dit ‘dorp’ behoort bij de Fondation Robert Ardouvin. We liepen langs een complex met gebouwen waaronder een school, sport en speel faciliteiten. Kinderen zaten kennelijk op school en die school bleek een  vitrine te hebben waar allerlei leuk keramiek werk en schilderingen van kinderen tentoongesteld werden. Ik was wel nieuwsgierig en heb de site van de stichting op gezocht. De stichting blijkt al een lange geschiedenis te hebben met het opvangen van kinderen die het moeilijk hebben. Oorspronkelijk door de pedagoog (als ik het goed begrijp) Robert Ardouvin in 1946 opgericht als ‘Les amis des Enfants de Paris’. De kinderen worden of vanuit ‘sociale zaken’ dan wel vanuit een maatregel van kinderbescherming geplaatst en wonen in groepen van zes in een soort gezinsverband. En er worden veel aantrekkelijke activiteiten aangeboden als ik zo de website bekijk.

Na deze wandeling die ca twee uur duurde, houd ik het vandaag verder rustig. Na het bijwerken van deze blog wordt het genieten van het mooie weer met een boek en eventueel nog haakwerk want de kindertehuizen in Suriname zijn nog lang niet allemaal voorzien.

Morgen gaan we weer verder. Dan is Charnaz, gelegen aan de Rhône niet ver van Genève, ons laatste doel van deze tot dusver fantastische vakantie.