Een avontuurlijke tocht met een spannend einde.

Vercheny à Charnaz:

Dinsdag 10 oktober: Een avontuurlijke tocht met een spannend einde.

Mooi op tijd vertrokken we voor een tocht van ca 200 km naar Charnaz in de Savoie en aan de Rhône. Ed had opnieuw gekozen voor een toeristische route. Deze keer via de Col de Rousset en dwars door de Vercors. De Col de Rousset gaat over 1254 m. Het was dus bochtjes draaien naar boven. Het was heel rustig op de weg en dat is dan heel prettig rijden. Geen auto die je op de hielen zit of tegenliggers waar je in een bocht door verrast wordt en af en toe echt gelegenheid om te genieten van prachtige vergezichten. Vlak onder de top ligt een tunnel waar aan gewerkt werd. De werkzaamheden leidden ook tot oponthoud. Eén keer mochten we ca 10 minuten wachten voor een jonge man die via zijn mobieltje bericht kreeg toen we verder konden. Een andere keer weer ca 4 minuten voor een rood licht. Wat we hier veel zijn tegen gekomen bij dergelijke plekken waar ‘circulation alternée’ wordt toegepast bij wegwerkzaamheden (die er veel zijn in deze periode) is een minuten teller onder het rode licht. Dat is best fijn want dan weet je waar je aan toe bent. Toen we door de tunnel waren, bleek dat we feitelijk al boven op de col waren. Dit bracht Ed in verwarring want hij dacht dat we nog verder moesten stijgen en toen we direct in een vrij steile afdaling zaten, was hij bang dat we alsnog vanuit het dal de Col de Rousset op moesten. Gelukkig was dat niet het geval. De route door de Vercors was verder één en al genieten. Het gebied doet qua afwisseling niet onder voor de Drôme. We moesten via Villard de Lans rijden en dat hebben we ook gedaan,  maar zoals gezegd, er zijn in deze tijd veel wegwerkzaamheden en dat pakken ze hier grondig aan. Een ‘deviation’ dus,  in een split second te kiezen tussen nr.1 voor vrachtwagens en nr 2. We kozen nr. 2. Nou, dat hebben we geweten. Een smalle weg voerde omhoog. Goed te doen tot we bij een grote parkeerplaats kwamen waar vlak daarachter een groot bord stond waar gewaarschuwd werd voor ‘croissements difficiles’ over 10 km. Eerst maar een kop koffie om te overdenken of dit wel was wat we moesten doen. Er kwam een grote camper aan en Ed vroeg de Fransman of deze wist hoe de weg was. Volgens hem kon je er gewoon met de camper overheen rijden, dat deed hij zelf ook en dus hebben we dat toen ook maar gedaan. De weg was echt smal en behoorlijk bochtig dus we waren blij dat er weinig tegenliggers waren. Halverwege tijdens het afdalen kwamen we een indrukwekkend monument tegen te herdenking van de vele gevallenen door het naziregime onder de ‘Résistance du Vercors’. Het was tevens een prachtig uitzichtpunt en het geheel raakte me, zeker met alle nieuws over de ellende die zich nu weer in Israël en de Palestijnse Gaza  zich afspeelt. Wie haat zaait zal haat oogsten en dat houd maar niet op.

We vervolgden de weg na Villard de Lans het dal uit, zagen diep onder ons de stad Grenoble liggen. Waarschijnlijk niet de gezondste plek om te verblijven, want er hing een deken van smog over de stad. We reden de Dauphiné in en daar was het weer sukkelen geblazen. Grote vrachtwagens over relatief smalle wegen die zich door dorpen moeten persen. Arme aanwonenden! Ook hier kregen we weer te maken met een déviation en we namen de tijd om nog maar eens te pauzeren op een relatief rustige plek. We arriveerden iets na tweeën in Charnaz, een charmant dorp dat Ed een aantal jaren  geleden al op zijn lijstje had gezet toen hij ideeën had over een ANWB fietskampeerreis: ‘Van de bron tot de monding van de Rhône’. Daar is het overigens niet meer van gekomen. De camping bleek bij binnenkomst vooral een huisjes park te zijn maar er waren nog wel een aantal vrije kampeerplekken. Terwijl ik stond in te checken, reed Ed de camping op en naar onze plaats nr. 15. Toen ik daar met een brede smile arriveerde want voor het luttele bedrag van € 26 kamperen we hier 2 nachten, zag Ed bleek om de neus. Hij had bij het oprijden al gemerkt dat de koppeling niet meewerkte en met het inparkeren ging het zelfs helemaal mis en kon hij niet meer schakelen. Tja, dan helpt de ervaring die we als ANWB reisbegeleiders hebben én een goede verzekering! We belden de ANWB alarmcentrale die hier in Frankrijk ook zo haar connecties heeft. ‘s Avonds zou de dépanneur komen. En ja…. als de camper meegenomen moet worden voor diagnostiek, waar slaap je dan? Zoals gezegd: de camping is meer een huisjes park dan een camping en de vriendelijke receptioniste stelde een pipo wagen ter beschikking waar we konden overnachten als we onze eigen lakens, dekbed etc. meenamen. Zo gezegd zo gedaan. We maakten ons op voor een verblijf van meerdere dagen in de pipowagen. Om 7 uur kwam de dépanneur die ook automonteur is. De Franse versie van onze wegenwachter. Hij wilde graag even rijden met de camper. Dat kon natuurlijk. En toen……was er niets aan de hand! Mijnheer sprak in vlot en onverstaanbaar Frans van alles maar het woordje ‘l’embrayage’(de koppeling) en ‘normale’ vingen we wel op. De man belde de Assistence, in dit geval de ANWB. Zoals de situatie nu was, kon hij niets ontdekken en had meenemen van de camper ook geen zin. Tja, wat moesten we ervan denken? We konden in onze eigen camper slapen en dat hebben we na alle schrik en onrust nog redelijk goed gedaan ook. Toch hakt de onzekerheid er wel in. Als dit akkefietje boven op die smalle paswegen had plaatsgevonden, hadden we toch flink in de penarie gezeten.

Woensdag 11 oktober: Vanmorgen zijn we een proefrit gaan maken in de omgeving en ook nu was er niets aan de hand. Eind goed al goed, zullen we maar zeggen en na een wandelingetje door het stadje vanmorgen, een middagdutje in de stoel na de warme lunch, fietsten we vanmiddag een mooi stuk over de Via Rhôna naar Belley en weer retour. We hebben besloten om morgen weer verder op te schuiven naar het noorden. Mocht er onverhoopt toch noch malleur ontstaan dan is hulp voor het weekend makkelijker te regelen.

Onze fantastische vakantie beschouw ik voor wat de blog betreft nu als geëindigd. Tot een volgende keer, hopelijk weer in Suriname!