Een nabrander!

Donderdag 12 oktober: Een terugreis die strandde.

Al vroeg waren we uit de veren. Als het even kon, wilden we vandaag een flinke ruk naar het noorden maken. Voor alle zekerheid een dag eerder dan het oorspronkelijke plan, want je weet maar nooit. De ochtendstond heeft goud in de mond en stiekem genoot ik nog van het half donker waar een streepje maan en nog een paar sterren de hemel verlichtten. Om 8 uur waren we vertrokken en reden we richting Bourg en Bresse. Na 37 km sloeg het noodlot toe. Ed had al een paar kilometer eerder het gevoel dat de koppeling haperde en nu zat dat ding weer helemaal vast en kon hij niet schakelen wat in het bergachtige gebied toch echt noodzakelijk is. Je bent al blij dat de remmen het dan wel goed doen maar verder rijden is in zo’n situatie echt geen optie. Een paar honderd meter verder lag aan onze kant van de weg gelukkig een flinke uitwijkplaats, geen officiële parkeerplaats maar wie maalt daar om.  Ed kon de camper veilig neerzetten. We hebben intussen ervaring met de alarmcentrale. Zodra we bellen heeft degene die opneemt onmiddellijk ons dossier voor zijn neus op de computer tot dat het afgesloten kan worden. Zo ver was het dus duidelijk nog niet. De plek waar we stonden werd doorgegeven en een ‘dépanneur’ (bergingsbedrijf) zou worden gestuurd. Houd rekening met 2 uur wachttijd. Nou, dat werden er 3. Ik had mijn haakwerk bij de hand en heb me vermaakt. Ed plaatste de gevaren driehoek aan de kant van de weg en had het heen en weer. Een camper met Nederlandse nummerplaat parkeerde schuin voor onze camper en men stapte uit. Een bijzonder aardig stel waarvan de man techneut bleek te zijn en vroeg of wellicht kon helpen. Toen hij het probleem hoorde, schudde hij spijtig het hoofd. Nee, daar kon hij ook niets aan doen. We hebben gezellig een half uurtje staan praten. Zij kwamen uit het zuiden van Italië waar ze, by the way, hun fietsen bijna waren verloren omdat de fietsdrager afgebroken was! Je maakt wat mee als camperaar.

De dépanneur arriveerde. Dezelfde als degene die dinsdagavond de diagnose had gesteld dat alles normaal leek te functioneren. Nu kwam hij met groot materieel. Hij trapte een paar keer de koppeling in en het vonnis was definitief: “Kaputt!”. De camper werd opgeladen en wij mochten mee in de cabine naar het bedrijf. Ik ken een jongetje van 4 jaar die vond dat we boften! Zijn andere oma stuurde me dat bericht ter kennisname. Speciaal voor hem heb ik dus een fotoreportage gemaakt van alle indrukwekkende opleggers ter plekke. Opnieuw begon het wachten. De camper stond op de grote parkeerplaats van het bedrijf. We laadden de stoeltjes uit, het was mooi weer en we hadden mooi uitzicht. We begrepen dat de dépanneur contact zou opnemen met de ANWB om de diagnose door te geven maar mijnheer ging eerst lunchen. Het was inmiddels 13.00 uur. Toen hij terugkwam ging Ed maar eens polshoogte nemen. Nee, hij belde niet. Dus Ed belde maar weer en vertelde wat de diagnose was die we intussen 2 uur eerder ook al hadden gehoord en dus door hadden kunnen geven want er was echt niet in de garage nog iets verder nagekeken. De ANWB belde vervolgens zelf de dépanneur (jullie snappen intussen waar het woord ‘panne’ vanaf komt?) en toen ook daar duidelijk was dat dit probleem niet binnen een week verholpen zou kunnen worden, werd het vervolg besproken. We zouden een huurauto op moeten halen in Lyon, ca 100 km verder waarmee we naar huis konden rijden. We waren in de naïeve veronderstelling dat de huurauto naar ons zou worden gebracht dus toen dat niet het geval bleek was Ed’s vervolgvraag:  “Hoe kom ik daar?” Nou, we konden een taxi nemen naar het dichtstbijzijnde station, dat werd tot €75 vergoed , dan met de trein naar Lyon en daar dan weer op zoek naar het verhuurbedrijf. Ons stressniveau had intussen een flinke hoogte bereikt. Dit bleek toch echt het enige wat ons aangeboden kon worden. Afgezien van het feit dat wij niet zagen hoe wij op deze manier nog voor sluitingstijd ter plekke konden zijn, was dit echt veel te vermoeiend en stressvol en dus geen oplossing. Wij namen de kosten van de taxi wel voor eigen rekening en gingen met de taxi naar Lyon. Toen bleek dat er toch bij een andere afdeling van de ANWB  gekeken kon worden hoe we verzekerd waren. Dat was dik in orde en halleluja, taxi kosten zouden geen probleem vormen. Die liepen inderdaad flink op. Het taxibedrijf heeft een goede aan de dépanneur. Onze suggestie aan de alarmcentrale zal zijn: Pas je procedure aan. Zodra je een case hebt, informeer naar de verzekering zodat dit duidelijk is als er verder repatriëringsplannen gemaakt moeten worden. Ons gesprek hierover had dan niet gevoerd hoeven worden, had tijd gescheeld bij de betreffende medewerker en voorkomen dat ik acuut knallende hoofdpijn kreeg alleen al bij de onzekerheid hoe we dit allemaal zouden moeten organiseren. Ed zou de weg vast wel gevonden hebben maar ik ben absoluut verloren in zo’n situatie. Maar goed. Na een klein kwartiertje arriveerde de taxi, en ondanks spitsuur waren we keurig op tijd om de auto op te pikken en om 19.00 uur stonden we weer voor het gesloten hek van het dépanneurs bedrijf. We zouden in onze camper overnachten, de spullen in de auto pakken en de volgende morgen vertrekken. Per sms was ons het telefoonnummer van de dépanneur doorgegeven. Hij zou iemand sturen om het hek open te maken. Wij belden, we belden nog eens. Over ca 10 minuten zouden we iemand kunnen verwachten….nee dus. Ed had ’s middags de directe omgeving verkend. Via het naast gelegen weiland zouden we een kleine helling op kunnen en dan stonden we op het terrein. Ik ging vooruit om alvast te koken. Ed wachtte nog even af en volgde toen ook maar. Wij hadden al gegeten en afgewassen toen we de man aan zagen komen. Hij deed het hek open maar niet persé voor ons of de auto die Ed snel daar binnen reed. Hij ging er met een grote oplegger vandoor naar een volgende klant! Hij leek niet verbaasd dat wij wél op het terrein waren……

Na een niet al te beste nacht, waren we opnieuw vroeg uit de veren. Na ons ontbijt werd alles wat mee kon uit de camper in onze huurauto gestopt. Om 8  uur kwamen de werknemers en werd het hek geopend. Wij konden vertrekken. Door Duitsland rijden is geen pretje door de weeks en zeker niet als je vrijdagmiddag door het Ruhrgebied moet. Wij kozen dus voor de route via Belgíë. Dat ging prima afgezien van de file door Luik. Toen we Maastricht hadden bereikt was de koek wel op en we besloten om een overnachting te maken in het bekende hotel met de Toekan. Daar hebben we heerlijk gegeten en vervolgens konden we geen pap meer zeggen. Het was wel bizar dat ik opeens een bekend motor geluid hoorde buiten. Een grote oplegger stond buiten in de regen een Tesla op te takelen!!!! We hadden gelukkig heel goede bedden en zo eindigde alles nog naar wens. Zaterdagmorgen om zeven uur zaten we aan het ontbijt om op tijd thuis te kunnen zijn want de auto moesten we voor 12 uur afleveren in Borculo. Dat kon ook maandag maar dan hebben opa en oma andere verplichtingen die niet kunnen wachten. De auto is in geleverd. Over een paar uur stappen we in de auto naar Utrecht. Het is herfstvakantie ;)!