Een TOPdag!!!

Zaterdag 30 september.

Deze extra dag in Millau gebruiken we opnieuw om de Causse Noir te beklimmen. Maar nu snijden we hem wel van een heel andere kant aan. De eerste 11 km reden we het dal van de Dourbie weer in tot net voorbij La Roque de Sainte Marghuerite. Daarna begon het serieuze klimmen opnieuw maar deze keer toch wat geleidelijker. Na drie kwartier waren we boven en begon een werkelijk schitterende tocht over een deel van deze Causse die zich van een heel andere kant liet zien. Hier niet de donkere bossen waar deze Causse zijn naam aan te danken heeft. Het is moeilijk onze beleving te beschrijven. We reden door een heuvelachtig landschap dat zich  zowel lieflijk als ruw aan ons voordeed. Onder een stralend blauwe hemel en volop zonneschijn overheerste het lieflijke karakter. Maar de grillig gevormde rotspartijen die neergekwakt lijken in het land, geven er een ruw karakter aan en je kunt je ook de winter voorstellen met grijze wolkenluchten en een gure wind die het hier tot een naargeestig verblijf maken. Maar daar hadden we vandaag dus geen last van. We genoten met volle teugen van onze tocht naar het verste, tevens hoogste  punt: het op 899  hoogte gelegen dorp Lanuéjols. We reden bijna tegen het établissement La bonne adresse’. Het terras zag er uitnodigend uit. Tijd voor een lekkere cappuccino. Die bleek hier zonder schuimkraag te worden geserveerd maar smaakte even goed prima. Het dorp kende zoals veel Franse dorpen een monument voor de gevallen soldaten uit de wereldoorlogen in de vorige eeuw. In deze streek zijn we er al meerdere tegengekomen waar een levensgrote soldaat in vol ornaat staat afgebeeld, in kleurrijke kleding geverfd. Hier was de strijder in kwestie knal blauw geschilderd. Vlak voor de kerk en deze soldaat lag een puntgaaf speelterreintje waar voor elke leeftijdscategorie een speeltoestel geplaatst was. Voor onwetende ouders stond op een bord genoteerd welk speeltuig voor welke leeftijd geschikt zou zijn. Zoiets heb ik niet eerder gezien. We nuttigden gezeten op een bankje onze lunch en stapten op de fiets om verder naar een andere kant van de Causse te rijden. We maakten een korte stop bij het gehucht Revens vanwaar we de definitieve afdaling zouden moeten gaan maken die ons weer in het dal van de Dourbie moest brengen. We vonden hier een eenvoudige kerk: Église de Revens. Als ik de tekst goed begrijp is deze kerk de opvolger van een kapel die hier al vanaf de tiende eeuw stond maar die niet meer volstond volgens de toenmalige bewoners die in 1765 toestemming kregen een nieuwe kerk te bouwen. De Franse revolutie gooide roet in het eten (ik begreep dat er zelfs een guillotine aan te pas is gekomen) maar de kerk is er uiteindelijk toch gekomen.

Met spijt namen we afscheid van de Causse en lieten ons naar beneden afzakken. Dat ging aanmerkelijk sneller dan naar boven. De terugweg door het dal hield ons nog ca 24 km op het zadel en de teller van mijn fiets stond op 75 km toen ik afstapte bij de camper.

Zondag 1 oktober. Reisdag Millau à Les Santes Maries de la mer via Lac de  Salagou.

Het is zondag dus net als de Vroege Vogels van NPO1  waren we keurig op tijd uit de veren. Ed had gisterenavond de fietsen al op het rek vastgezet en de luifel binnengehaald. Wat binnen opgeruimd moest worden, was opgeruimd dus we hadden niet veel tijd nodig voor vertrek. Maar er wachtte ons nog een verrassing. Ed zag in de rivier een dier dat hij niet direct kon thuisbrengen. Het was in ieder geval veel groter dan een vis of eend. Het beest klom aan de andere kant het hoge gras in en Ed haalde de verrekijker uit de camper om te beter te zien wat voor dier het kon zijn. Tot zijn verbazing zag hij twee beverachtige dieren aan de overkant grazen in het hoge gras. Alleen de staart was absoluut geen beverstaart. Meer de staart van een rat. Zou het dan een beverrat zijn? Ik raadpleegde internet (daarvoor heb ik trouwens de app van Ecosia gedownload). Bij elke zoektocht wordt dan niet Google gespekt, maar draag ik een beetje bij aan het planten van bomen. Op dit moment zijn via Ecosia al 183.408.466 bomen geplant en ik heb al 5 daarvan op mijn conto mogen schrijven! Ik typte Beverrat in en ‘beeld’….ja hoor. Daar kwamen onweerlegbaar onze waargenomen dieren in beeld! Helaas zaten ze te ver weg voor een goede foto dus zoek het zelf even op via ……!

Om 9 uur reden we de camping af richting de A75 via de voormalige ‘oude’ route. De nieuwe brug is een tolbrug en daarvoor zouden we eerst een stuk terug moeten rijden. Dat is niet alleen onnodig en zonde van het tolgeld, want de oude route gaat naar boven en vervolgt zijn weg over de Causse waar we opnieuw van genoten. Wàt een prachtig gebied is het. Het behoort niet voor niets tot het Unesco wereld erfgoed! Omstreeks 10 uur verlieten we de A75 voor een uitstapje naar Lac de Salagou. Het oorspronkelijke plan was dat we daar 2 nachten zouden blijven maar door ons verlengde verblijf in Millau, besloten we er gewoon een kijkje te nemen en dan door te rijden naar Les Saintes-Maries-de- la-Mer. Het gebied rond het Lac de Salagou zal overigens best aantrekkelijk zijn om enkele dagen te verblijven. Opvallend is de rode kleur van de bodem. Er waren heel wat dagjes mensen op de enorme parkeerplaats waar we  de camper neerzetten om te genieten van een kop koffie en de pain au raisin.

Na Montpellier hadden we al het bergachtige en heuvelachtige landschap wel gehad. We kwamen duidelijk in drukkere gebieden terecht. Overal waar water lag, waren grote parkeerplaatsen aangelegd en die waren allemaal vol. We vroegen ons af of we op de gekozen camping La Brise terecht zouden kunnen. Op de site stond dat ze van 12.00 tot 14.00 uur gesloten zouden zijn. Wij kwamen kwart over twaalf aan en er stonden al meerdere campers voor de poort. Gelukkig bleek de receptie wel geopend en na een uitgebreide inschrijvingsprocedure die zeker 25 minuten in beslag nam (hoe moet dat in het hoogseizoen, vraag je je af) konden we ons plekje zoeken. We zijn in een totaal andere wereld terecht gekomen. Vanmiddag hebben we een verkennende fietstocht gemaakt door het stadje en wat verder op. Alle parkeerplaatsen vol, overal mensen. Het zal van de week wel rustiger worden want ja, met 30 graden blijft niemand op zijn flatje zitten in de steden die hier in de buurt liggen. Blijft het gegeven dat de camping hier toch nog  behoorlijk vol is. Wij staan op een relatief rustige plek en hopen de komende dagen de Camarque op de fiets te kunnen verkennen. Wordt vervolgd.