Dag 20 en 21: Fietsen in de bergen van 'inlandet' Noorwegen

Donderdag 22 juni: Fietsen naar Slidre.

Dat we nu in een serieus bergachtig gebied verblijven, bleek ons donderdag wel. We fietsten een route in het Valdres langs een van de vele meren. Ons was zonnig weer beloofd na de wat sombere en zwaar bewolkte dagen hiervoor. ’s Morgens viel dat nog tegen. Weliswaar zagen we plukken blauwe lucht en liet de zon zich af en toe wel zien, toch was het overwegend bewolkt en dat doet wat met de intensiteit van de kleuren. Het was bij tijd en wijle pittig klimmen maar dat werd dan wel weer beloond met een mooi uitzicht en overzicht over de omgeving. Dat de klim pittig kon zijn, bleek dan ook wel op de terugweg in afdaling waar mijn snelheidsmeter de maximum snelheid aangaf die ik ooit gefietst heb: 54 km per uur! Dat durf ik alleen op een goed geasfalteerde en overzichtelijke weg zonder bochten.

Onderweg maakten we  enkele extra kilometers doordat we o.a. een brug naar de overkant wilden bekijken en op de terugweg een aangegeven bezienswaardigheid: de ruïne van het kerkje van Mo. Het is altijd bijzonder om voor iets te staan dat eeuwenoud is. In dit geval stamde ook dit kerkje voor boeren uit de omgeving al vanaf de 12e eeuw maar eerlijk gezegd waren we hier niet van onder de indruk. De in Romaanse stijl gebouwde kerk in Slidre daarentegen staat in volle glorie nog recht overeind. Het was de belangrijkste kerk in het Valdres en had connecties met allerlei hoogwaardigheidsbekleders in het Vaticaan.  Dit is overigens geen houten kerk maar opgebouwd met flinke brokken steen, óók in eerste versie al rond 1170. Buiten stond een informatie bord waaruit bleek dat er nogal wat kunstschatten te zien zijn. Helaas bleek de kerk op donderdag gesloten. Het omringende kerkhof ligt hoog boven het meer. Ik heb een foto gemaakt waarop, mits je hem vergroot, Ed te zien is op weg naar het bankje waar we onze lunch nuttigden, te weten meegebrachte boterhammen. We hadden gehoopt in Slidre een café/restaurant te treffen maar niks hoor. Voor gezellige dorpscentra met cafeetjes moet je naar het zuiden in Europa. We weten het onderhand dus alles gaat mee in de fietstas. Op de terugweg bleek de wind flink te zijn aangetrokken. Die blies de wolken aan de kant en ons in de rug. Dat noem je mazzelen. We waren heel wat sneller terug dan dat we er op de heenweg over hadden gedaan: 64 km stond op de teller.

Vrijdag 23 juni: Klimmen op de fiets

Vandaag was het van begin af aan stralend weer. We genoten meteen al buiten in het zonnetje van ons ontbijt en namen de tijd. We staan op een bijzonder charmante kleine camping, een zgn. ANWB Charme Camping. Het is dus een genot om gewoon hier te zijn. Maar dat was toch niet de bedoeling. De bergen aan de overkant van het meer achter Fagernes lonkten. Dus opnieuw brood klaargemaakt, bananen, appel en koekrepen in de fietstas gepakt en met een fles sap naast de volle met water gevulde bidons durfden we de uitdaging wel aan. Heb je ooit 17 km achter elkaar naar boven gefietst? Ik kan het me niet heugen maar in ieder geval zou ik het zonder mijn elektrische hulpje nooit gehaald hebben. Ik kan geen namen reproduceren. We zijn niet echt in een dorp geweest maar namen op zeker moment een afslag en fietste verder omhoog over een private tolweg. Daar heb ik verschillende richting aanwijsbordjes zien staan met van die prachtige Noorse benamingen maar aangezien we er langs fietsten, heb ik ze niet gefotografeerd  en namen onthouden in zo’n exotische taal als het Noors dat lukt me niet. Wel zag ik de achtervoegsels ‘fjell’ en ‘stoln’(o met schuine streep er doorheen) voorbij komen. Hoe dan ook, we reden hoger en hoger tot de weg weer een duik zou gaan nemen. En nu dalen, betekende straks weer stijgen  en dat hadden we genoeg gedaan. We keerden dus om en hebben met open mond het uitzicht op ons in laten werken. Een panoramisch uitzicht met op de achtergrond de hogere met sneeuw bedekte bergen tegen een blauwe lucht. De camera van de smartphone levert best goed werk af maar dit soort afstanden overbrugt hij toch niet goed. De terugweg was één grote afdaling die we af en toe onderbraken om uit te kijken over het dal en ons te verbazen over onszelf. Wat hadden we een hoogte overwonnen! We maakten nog een extra lus en reden via Dovre naar Fagernes om daar langs het water nog lekker op een bankje wat uit te rusten en te genieten van de zon en het langs wandelende publiek. Hier staan een aantal imposante appartementen hotels. In de tuin van één daarvan is vanavond in ieder geval live muziek en er werd al wat geoefend met de geluidsinstallatie. Dat klonk niet verkeerd: de gouwe ouwe van o.a. Johnny Cash, één van Ed’s favorieten.

Morgen weer verder. We zijn aan onze laatste dagen begonnen in Noorwegen.