Dag 18 en 19: Fietsen en een spectaculaire route via weg 51.

Dinsdag 20 juni: Fietstocht van Vagamo naar Lom.

We waren er wel weer eens aan toe: een flinke fietstocht. En dat werd het, de rit van Vagamo naar Lom en vice versa. Het Vagavatnet (meer van Vaga) ligt tussen Lom en Vaga is een waterreservoir waar alle water uit de bergen rondom  in terechtkomt. Het ligt 362 meter boven zeeniveau en heeft een oppervlakte van maar liefst 14.76 km2  en behoort daarmee tot de grootste meren in Noorwegen. Onze route ging langs de lokale weg tussen Vaga en Lom, vanaf Vaga gezien rechts langs het meer op. De weg was deels geasfalteerd en deels goed verhard en geëgaliseerd, maar nog niet geasfalteerd. Het was een behoorlijke inspanning want het ging op en af. Soms liep de weg behoorlijk steil omhoog en zaten we hoog boven het meer en dan ging het weer met een noodgang omlaag. Het was zwaar bewolkt maar tijdens het fietsen bleef het droog en hadden we mooi zicht op het water en de omliggende bergen. Toen we in Lom aankwamen, kregen we de eerste serieuze bui deze vakantie. Gelukkig waren we vlak bij een KIWI-supermarkt en kon ik daar een aantal noodzakelijke en minder noodzakelijke boodschappen doen, terwijl Ed buiten onder de overkapping zat te wachten op een bankje dat daar voor deze gelegenheid leek te zijn neergezet. We zagen de bui langzaam verdwijnen richting Vaga en de regen bleef lang hangen boven de route waar we net vandaan kwamen. Je kunt wel zeggen dat we mazzel hadden.

Lom is wereld beroemd - in ieder geval in Noorwegen - om de prachtige eeuwenoude staafkerk die daar staat. Die wilden we natuurlijk ook wel gaan bekijken. We waren niet de enigen!  Bussen vol toeristen werden uitgeladen en de parkeerplaats vlak bij stond stampvol met campers. Voor de kerk lieten een aantal rondborstige dames zich op de foto zetten of maakten een selfie. Het was een hele klus om de kerk zonder al te veel storende elementen op de foto te krijgen. Bezichtiging kost 100 Noorse kronen ofwel bij € 10 en gezien de drukte zagen we daar de meerwaarde niet van in. We stapten dus weer op de fiets, allez retour. Terug op de camping wees de kilometer teller 70 km aan. De conditie is duidelijk weer verbeterd, al is Ed nog steeds groot verbruiker van zakdoeken.

Woensdag 21 juni: Via weg nummer 51 van Vagamo naar onze volgende bestemming: Strandheim Camping in Leira bij Fagernes.

De weg die we vandaag reden hoort volgens de boekjes tot de mooiste routes in Noorwegen. En dat bleek inderdaad zo te zijn. De Wildernisroute in Zweden was spectaculair maar deze route was dat in de overtreffende trap. Het is heel lastig om te beschrijven wat deze zo bijzonder maakt. Ik doe mijn best, zoek eventueel zelf op internet nog wat extra informatie op om te begrijpen waarom dat zo speciaal is. Het begon allemaal heel gewoon.  Een weg die ons omhoog voerde door een bosachtig gebied. Af en toe leuke hutten aan de kant van de weg, donkere houten huisjes met een dakisolatie die we hier heel veel hebben gezien: gewoon een dikke laag groen boven op het dak. Soms zie je zelfs een hele struik boven op het dak groeien! We kwamen hoger en hoger en bereikten de Hindvangen Fjell met het Hindvangen Fjell kamp. Het werd ons duidelijk dat dit gebied vooral ook in de winter een geliefd ski gebied is.  We vonden het grappig om te zien dat langs een piste straatlantaarns geplaatst waren. Wel logisch als de dagen hier heel kort zijn in de winter en je toch wilt blijven skiën. We reden het Jotunheimen Nasional Park binnen. Het is 24 jaar geleden dat we hier ook met onze toen 16 jarige verliefde dochter waren. Wat waren we toen nog allemaal jong! Tijdens die vakantie was de jacht op een telefooncel en een telefoonkaart van levensbelang. Er is veel veranderd. Afgelopen week belden we met onze smartphone via Whatapp gratis naar onze zoon die momenteel in Naïrobi werkt!

Noors is net als Zweeds een taal die je schriftelijk redelijk kunt volgen als je een aantal woorden kent. Ik kwam bijvoorbeeld het waarschuwingsbord ‘Vegbom’ tegen. Heeft niets met vegetarisme te maken noch met een bom. Het is een slagboom ofwel een ‘boom over de weg’. Deze weg is ’s winters dus ook afgesloten. Hoe hoger we kwamen, hoe spectaculairder het werd. Rondom bergen met nog heel wat sneeuw. Die sneeuw is wel aan het smelten dus overal rondom om flinke waterstromen die naar beneden storten. Het is ook een gebied waar veel gewandeld wordt en we besloten de camper te parkeren op een megagrote parkeerplaats die doet vermoeden dat het hier over een maand bomvol is met toeristen. De parkeermeter liet uitsluitend in het Noors enkele opties zien. Dat was lastig maar ik geloof dat ik de enige juiste optie, een dagkaart, goed heb gekozen. Dus de wandelschoenen aan en de rugzak gevuld met proviand gingen we op pad van Reinsvangen naar het meer van Gjedeossen. Ed wist te vertellen hoe wij met onze dochter hier 24 jaar geleden omhoog waren gelopen via de Bessegentrail, omlaag via de andere kant en met de boot terug naar het beginpunt. Hij heeft een beter geheugen dan ik! In ieder geval behoort zo’n uitdaging nu niet meer tot de mogelijkheden. Ed moet zuinig zijn op zijn knie. Ik gaf voor deze gelegenheid nog wel de voorkeur voor het parallel lopende voetpad dat op sommige punten een goede oefening inhield voor mijn balans, wilde ik niet op mijn gat in de natte modder terecht komen. Mijn pad bleek de Muchtrail te zijn. Deze fameuze Noorse schilder liep deze route die begon bij Gjedeossen naar Vagamo over ruim 57 km. Veel werk van hem schijnt geïnspireerd te zijn op zijn ervaringen in dit gebied, begreep ik. Het is ook heden ten dage nog een geliefde lange wandelroute en het is trouwens ook een geliefde  fietsroute maar die gaat dan over de 51.  Ed en ik troffen elkaar bij de aanlegsteiger in Gjedeossen waar hij herinneringen ophaalde aan onze prestaties van weleer.   

We dachten dat we het mooiste wel gehad hadden, maar de weg bleek ons nog over de 1389 meter hoogte te voeren. We kwamen dus nog ruim op hoogte van de sneeuwvelden te rijden en zagen verderop de afslag naar een evenzeer bekende en destijds door ons gereden route: de Jotenheimvegen. Dit is een niet geasfalteerde weg over particulier terrein waar je tol voor moet betalen. Dat hebben we destijds gedaan, maar deze keer vervolgden we de 51 richting Valdresflye en Fagernes. De foto’s van de omringende besneeuwde bergen die we maakten zouden zeker mooier uit de verf zijn gekomen met een strakblauwe lucht. Dat blauw lijkt op te zijn maar ons hoor je niet klagen. Het was droog en de bergen lagen vrij en niet verstopt achter en in de wolken.

We vervolgden onze reis en bij het naderen van Fagernes* begon het te regenen. We bereikten onze camping: de Strandheim Camping in Leira waar een hoogbejaarde mijnheer ons ontving en vertelde dat hij teveel gasten heeft. Gelukkig had hij toch nog voor ons een plekje over. We staan prachtig en het regent dat het giet! Morgen zien we hopelijk de zon weer schijnen…..

* Noot van Ed: Fagernes ken ik al van eind jaren 50 van de vorige eeuw. In Nederland was nog geen kunstijs en de nationale kernploeg trainde in die tijd vanaf december in Fagernes. Voor Henk van der Grift was december te laat. De Noren en Russen stonden al maanden op het ijs en de achterstand was niet meer in te halen. Henk en zijn verloofde besloten om zich in Fagernes te vestigen. Ze kregen hulp en Henk werkte hier als automonteur. Omdat hier al in oktober ijs ligt heeft Henk hier veel aan zijn techniek en conditie kunnen schaven. Zo goed zelfs dat hij in 1961 wereldkampioen schaatsen werd in Gothenburg. Zijn prestaties bleven niet zonder gevolgen. Een aantal jaren later opende de Jaap Eden baan in Amsterdam en nog vele kunstijsbanen kwamen erbij. Het vervolg kent iedereen die in schaatsen is geïnteresseerd. In 1969 werd Ard Schenk Europees kampioen in Deventer (ik was erbij!). De periode Art en Keessie volgde en nog vele kampioenen met dank aan Henk van der Grift.

P.S. De vele gemaakte foto’s kunnen op deze locatie niet geüpload worden.  Daar moet je dus nog even op wachten