Dag 16 en 17: Gäddede-Storsand, Noorwegen- Vaga

Zondagmorgen 18 juni: Nog vroeg en op bed hoorden we deze vakantie de eerste druppels op het dak vallen. Het had niet veel om het lijf, maar toch. Deze dag zouden we Zweden gaan verlaten. Het land waar we vorig jaar al door verrast werden en dit jaar zijn we bevestigd in onze waardering voor de natuur, de ruimte en de rust in dit land!

We reden over de 74 het land uit en Noorwegen binnen. Alleen een bord langs de weg markeerde de grens. Deze weg deed niet onder voor de Wildernisroute. We reden weer door ansichtkaarten; blauwe meren waarin de omgeving weerspiegeld werd, allengs wat ruiger gebied met de eerste echte watervallen. Nog steeds een en al rust. Tot we op de E6 linksaf sloegen richting Trondheim. De E6 is in Noorwegen dé weg die van het zuiden naar het noorden loopt en omgekeerd. Op een aantal plekken een echte autoweg maar op veel meer stukken gewoon een provinciale tweebaansweg. Aanvankelijk viel het nog mee. Onze tegenliggers waren vooral camperaars op weg naar het nog hogere noorden. Maar allengs werd het drukker en we waren bijkans in shock. Mijn hemel waar kwamen we in terecht? Nu waren het niet alleen de vakantiegangers maar vooral een onafzienbaar aantal auto’s met Noorse kentekens en heel vaak snelheidsbeperkingen, omdat we weer ergens langs kwamen waarvoor dat nodig was.  Noorwegen was hier kennelijk dichter bevolkt dan wij dachten. Na ca 260 km hadden we het wel gehad en zochten we de camping op die vandaag ons einddoel zou zijn: de Storsand Gard Camping, 20 km boven Trondheim. Daar wachtte ons de volgende shock. Ik mag niets slechts zeggen over de camping als zodanig, daar was niets mis mee. Maar de omvang was nogal overweldigend en behoudens een aantal prachtig gelegen plaatsen die op terrassen boven het water van de Drobaksundt in het Oslofjord, was het overwegend hutje mutje in rijen naast elkaar met 2 meter tussenruimte en veelal zonder uitzicht op dat mooie fjord. We mochten 460 Noorse Kronen neertellen voor één overnachting zonder stroom, dat staat gelijk aan €39,50. Ik moest echt even slikken.  Maar goed, het was opnieuw heerlijk weer en met 29 graden voor deze regio een bijzonder warme dag gevolgd door een even milde avond waar we lang in een enkel shirtje buiten konden blijven zitten. Veel mensen gebruiken deze camping als uitgangspunt voor een bezoek aan Trondheim. De bus stopt bijna naast de deur dus dat is best aantrekkelijk als je van steden houdt. Maar jullie kennen intussen vast onze voorliefde voor rustiger omgevingen, ook al missen we daardoor soms mooie culturele ervaringen.

Maandag 19 juni: Reisdag naar Vaga.

De biologische klok heeft zoetjes aan een afwijkend tijdschema. ‘s Avonds tegen tien uur vallen we bijkans om van vermoeidheid en vragen we aan elkaar voor wie we zouden moeten opblijven. Dus sluiten we de luiken en rollen rond kwart over tien ons onvolprezen hefbed in om , meestal, binnen nog eens tien minuten te vertrekken naar dromenland. Maar ja, als je daar een uur of zeven hebt doorgebracht gaat de innerlijke wekker. En zo liggen we menig maal in bed te wachten op het nieuws van zes uur waarna ik het bed uitstap om een kop thee voor ons beiden te maken. Zo houden we het dan nog wel een tijdje uit maar later dan zeven uur wordt het toch niet voor we opstaan. En zo komt het dat we na ons ontbijt met een kom havermout en koffie, na de afwas,  het opruimen en vastzetten van alles wat vastgezet moet worden, we rond acht uur wel klaar staan voor vertrek. Zo ook deze maandagmorgen. De eerste werkdag van de week. We verstaan de Noorse filemeldingen niet maar het leek er toch echt even op dat we voor een tunnel die we door moesten naar Trondheim, langer over de route zouden doen dan gehoopt. Gelukkig bleek het mee te vallen en na ca drie kwartier waren we Trondheim voorbij en werd de E6 aanmerkelijk rustiger. We kwamen weer in een veel landelijker en bergachtig gebied terecht en na zo’n 150 km reden we naar en over het Dovefjell. Het Dovrefjell behoort tot het Nationaal park Dovrefjell-Sundalsfjella en is een soort hoogvlakte. De weg naar boven was gewoon spectaculair door de vele watervallen die in het smalle dal vanaf de bergen aan weerszijden van de weg naar beneden stortten. De kolkende rivier waar we langs reden was indrukwekkend. Boven op de fjell reden we door een bijna Alpine landschap. Kale rotsen, plakken sneeuw die nog langs de kanten lagen en moerassige grond met waterstroompjes en poelen door het smeltwater. Ook lag er een enorm meer waar het vele smeltwater in wordt opgevangen. Inmiddels had de temperatuur een flinke val gemaakt naar 15 graden en alles zou nog mooier zijn geweest met een blauwe lucht.  Maar helaas, dit werd de eerste volledig bewolkte en dreigende regen dag van onze vakantie. Je hoort me niet klagen!

Tegen half één kwamen we aan op onze bestemming: Smedsmo Ccamping in Vagamo (de a allebei met zo’n mooi rondje erboven zodat je het als een korte o moet uitspreken). De camping lijkt een voormalige boerderij geweest te zijn. Het was somber, zwaar bewolkt en er stond geen enkele andere  camper of caravan. Niemand aanwezig voor vanavond tussen 9 en 10 uur en we konden een plekje uitzoeken. Nou, we hadden volop keuze. We zochten een plek met uitzicht op de bergen voor ons en met de wind achter ons. Na installatie en een kop soep gingen we eerst maar eens een middagdutje doen. Toen we een uurtje later de camper uitkwamen, bleken we er een stuk of zeven buren bij gekregen te hebben!

Hierna gingen we Vaga verkennen én op zoek naar een supermarkt om nog maar eens een pak papieren zakdoekjes te halen. Ed snuit de hele dag nog steeds diverse kleuren van de regenboog! Aan de wandel in het dorp kwamen we zowaar twee bekenden tegen uit Lichtenvoorde. De wereld is klein! Zij bleken de afgelopen weken al in Noorwegen te hebben doorgebracht.

Vaga blijkt over een prachtig houten kerk te beschikken welke gedateerd staat op 1150 na Chr. Helaas was het gesloten dus we hebben het interieur niet kunnen bekijken. Maar ik vind het heel bijzonder dat zo’n houten kerk de eeuwen heeft overleefd. Inmiddels waarschuwt Ed me dat ik de avondzon mis die eindelijk is doorgebroken (20.45 uur). Dus daar ga ik nu nog even van genieten. Morgen hopelijk weer eens fietsen!