Mijzorg - Onze zorg!

Tijdens ons verblijf hier bezoeken we de kinderhuizen die door Stichting CaritaSu i.s.m. het Child Welfare Fund worden ondersteund. Deze keer het verslag dat ik maakte over ons bezoek aan het kinderhuis Mijnzorg.

In het verhaal kun je lezen over een acht jarige jongen die na een operatie een nieuwe aangepaste beugel nodig heeft. Het modelgips dat hiervoor nodig is, is echter momenteel niet beschikbaar in Suriname. Zoiets betreft natuurlijk niet alleen dit kind. Daarom onderzoekt Stichting CaritaSu de mogelijkheid om een 'gipslijn' op te zetten zodat de problemen hiermee kunnen worden opgelost. Wel heel wat anders dan de zogenaamde 'gipsvluchten' vanuit de wintersportcentra ;)!

Mijnzorg­ - Onze zorg!

Een kinderhuis voor kinderen met uiteenlopende medisch gerelateerde problemen

Het tweede bezoek dat we in het kader van het Child Welfare Fund brachten aan een kinderhuis, bevond zich op loopafstand van ons verblijf hier. We spraken met voorzitter en vice voorzitter van de gelijknamige stichting; mevrouw S. van Dams en mevrouw C. Schenkers-Müller. Zij vormen tevens de dagelijkse leiding

Aan de Wilhelminaburgweg 18 staat Mijnzorg, een kinderhuis waar kinderen wonen die door de familie verstoten zijn nadat hun moeder verdwenen is met of overleden is aan aids. Een aantal kinderen heeft hiv maar gelukkig niet allemaal. In dat laatste geval noemt men dat hiv-geaffecteerd. Vaak speelt angst bij familie een rol en zien familieleden het niet zitten om de verantwoordelijkheid en de zorg op zich te nemen van het achtergebleven kind.

Het kinderhuis is in 2010 opgericht op initiatief van mevrouw van Dams en een kinderarts. Kinderen bleven eenvoudig weg achter in het ziekenhuis waar mevrouw van Dams werkte. Niet een plek waar kinderen horen als er geen medische noodzaak meer is voor verblijf.

Op dit moment wonen er 26 kinderen waarvan de jongste 4 is en de oudste 22 jaar oud is. De laatste heeft een verstandelijke beperking en heeft voorlopig de beschermde woonvorm nog nodig. Het grootste aantal kinderen is tussen de 6 en 12 jaar oud. Verder zijn er nog een aantal pubers tussen de 14 en 20 en dat is het ongeveer.

Maar niet alleen hivgerelateerde problematiek zien we hier, er is ook een autistisch kind waarvoor bij de dagbehandeling wordt samengewerkt met de Mr. Huberstichting, ons wel bekend!  Datzelfde geldt voor een 8-jarig meisje dat niet kon lopen of spreken. Vol trots vertelt mevrouw van Dams dat ze van praktisch niets kunnen en met een uiterst sombere prognose, inmiddels zelfstandig loopt en via het Hubstinacentrum van de Mr. Huberstichting het zover geschopt heeft dat ze in het nieuwe schooljaar de BLO (Bijzonder Lager Onderwijs) kan bezoeken.

Kinderen met een achtergrond als deze, kunnen daar heel verschillende effecten van ondervinden. Zeker bij het ouder worden doen zich dan ook vragen voor rond de ontwikkeling van hun seksualiteit. Dit is voor beide dames dan ook een bron van zorg. Zelfs al lijkt hiv goed onder controle en zou het zelfs niet meer te detecteren zijn, wanneer er geen controle is op regelmatig gebruik van de aidsremmers, kan het zomaar weer opvlammen.

Dat dit voor jongvolwassenen een moeilijke kwestie is, spreekt vanzelf. Op mijn vraag of de pubers en adolescenten hier dan ook in begeleid worden, wordt bevestigend geantwoord. Allereerst is er een bevriende en betrokken arts die vaak een op een gesprekken met de oudere kinderen voert en er was een samenwerking met Kompas waar psychologen beschikbaar zijn voor gesprekken met de jongeren. Dit is door geldgebrek gestopt.

Bij dat laatste wordt echter ook een diepe zucht geslaakt want dat kost geld en daaraan is in Suriname chronisch tekort. We vallen van het ene verhaal in het andere. Zo werd het tweetal vanmorgen geconfronteerd met een probleem van weer andere orde. Een achtjarige jongen heeft klompvoeten, waaraan hij al diverse malen is geopereerd. Na de laatste operatie moeten de beugels worden aangepast, essentieel voor de vraag of hij in de toekomst nog relatief goed uit de voeten kan.  Ja, er is een basis ziekenfondsverzekering maar voor deze klus moest toch wel even extra €150 worden betaald. Bij de enige beugelmaker in Paramaribo aangekomen, bleek dat het benodigde type gips om de mal te kunnen maken niet voorradig is. Nergens aan te komen in Suriname! 

We willen er geen klaagzang van maken maar met medicijnen in het algemeen is het momenteel een drama in Suriname. Al ben je verzekerd, je moet toch voor de meeste medicamenten bij betalen. Dat is niet alles. Geregeld komt het voor dat medicijnen die door de staat moeten worden ingekocht eenvoudig niet beschikbaar zijn. Eerdere bestellingen moeten kennelijk eerst nog betaald worden voor de farmaceut bereid is een nieuwe voorraad te leveren, dan wordt het een zoektocht naar de apotheek die nog wat in zijn kast heeft liggen!

Is er ook nog goed nieuws te melden? Jazeker. Hoewel Mijnzorg niet overlopen wordt door vrijwilligers en de covid-19 pandemie daar ook bepaald niet bij heeft geholpen, zijn er een aantal mensen waar men altijd op kan rekenen. Wekelijks wordt het huis  door een echtpaar van groenten voorzien, Fernandes zorgt voor het dagelijkse brood, Paloma levert 2 keer per maand een baal rijst, het hoofdvoedsel hier. Het afgelopen weekeinde is de bioscoop afgehuurd door iemand anders en kon de hele groep genieten van een matinee mét snack. De zwemactiviteit is weer opgepakt en zo is na bijna twee jaar stilstand weer leven in de brouwerij.

En ook hier hebben kinderen binnen het huishouden zodra ze groot genoeg zijn een taak om uit te voeren. De kamers worden door de kinderen zelf netjes opgeruimd en schoongehouden. De grotere meisjes zorgen in toerbeurt voor de keuken en de afwas. Weer anderen helpen bij het opvouwen van de was.  En dat ze dat goed kunnen, daarvan mochten we getuige zijn.

Conclusie: afgezien van de eeuwige financiële problemen om de exploitatie rond te krijgen, ook hier zijn de vaste maandelijkse lasten een hoofdpijndossier, krijgen de kinderen die dat nodig hebben in Mijnzorg voor zo ver mogelijk de gespecialiseerde zorg die ze nodig hebben. Ronduit trots zijn de beide dames op de schoolprestaties van hun kinderen die het ondanks de pandemie heel goed doen!