Er gaat niets boven Groningen

Zaterdag 3 februari: Groningen

Het werd tijd voor één van onze favoriete uitjes: een rit naar Groningen aan de Saramacca. Het stadje ligt aan de mooie brede rivier de Saramacca en werd halverwege de negentiende eeuw bevolkt door kolonisten, voornamelijk Groningse arbeiders en boeren. Men hoopte hier een mooie toekomst op te bouwen maar dat pakte helaas anders uit. Het duurde niet lang of er brak verschillende epidemieën uit. Buiktyfus en gele koorts decimeerden al snel het aantal inwoners. Men was totaal niet gewend aan de omstandigheden. Daarnaast bleek de grond minder vruchtbaar en de afzet markt voor agrarische producten, Paramaribo, lag te ver weg.  Kortom: het Tropische paradijs leek meer op een Tropische hel. Maar dat is inmiddels lang geleden. In de negentiende eeuw  kon je alleen per boot vanuit Paramaribo naar Groningen en v.v. Tegenwoordig liggen er dan wel wegen maar het moet gezegd: ook die zijn op bepaalde plekken bepaald een uitdaging! Wij rijden graag de heenweg via Uitkijk, Hamburg en Kampong Baroe. Bij een deel van de weg vóór Uitkijk, waar de brug over de Saramacca ligt, is het asfalt aan één helft gewoon verdwenen. Een paar jaar geleden waren het nog gaten in de weg. Nu zijn het gaten met stukjes weg. Je ziet de tegenliggers slalommend tegemoetkomen. Maar ook op de goede kant van de weg moet je bedacht blijven op plotselinge gaten. Na Uitkijk komen we over de brug in betere condities terecht. En vooral de weg die langs Kampong Baroe gaat, is toeristisch gezien aantrekkelijk. Voor de verandering keurig opgeruimde erven met bloeiende tuinen van de bewoners en ook kilometers lang groene bermen met bloeiende struiken. Eenmaal aangekomen in Groningen zoeken we daar een parkeerplek aan de waterkant. Niet te verwarren met dé Waterkant in Paramaribo. In Groningen ligt direct aan de rivier een reep grond waar prachtige amandelbomen staan en enkele ‘recreatie’ huisjes met picknick tafel en banken. Wij hadden onze eigen tuinstoelen achter in de auto gelegd zodat we fijn konden zitten in de schaduw van de amandelbomen. Daar bleek deze keer de keuze beperkt, want er waren een aantal bomen gesnoeid. En dat was grondig gedaan en dus geen schaduw te bekennen onder de gesnoeide bomen. Maar ach, we hadden aan één boom genoeg. Het was te laat en te warm om nog echt te gaan wandelen dus we hielden het bij een ommetje. Tot onze verrassing bleek hier hard gewerkt te zijn het afgelopen jaar! Een eindje verder ligt een grote overdekte steiger die vorig jaar op instorten stond. Helemaal picobello in orde. Een aantal mannen stond er zijn hengel uit te werpen terwijl de dames zich genoeglijk onderhielden met elkaar. Nog groter was de verrassing toen we de voormalige gouvernementswoning zagen. Een prachtig groot koloniaal houten gebouw. Ook die hadden we de afgelopen jaren hoe langer hoe verder de vernieling in zien gaan. Ik wist niet wat ik zag. Er wordt nog hard aan gewerkt maar het dak is vernieuwd, alle veranda’s en balustrades liggen er nagelnieuw en glanzend in de verf bij. Kortom, de leuze  “Er gaat niets boven Groningen” kunnen ze, als het zo doorgaat,  binnenkort hier zó overnemen!

Zondag 4 februari: Tamanredjo

Zondag,  dus vaste prik: bezoek aan onze woongroep in Tamanredjo mét ingepakt in fleecedekens de warme middag maaltijd. Begin januari heb ik in Lichtenvoorde een workshop Irakees koken gevolgd. Daar hadden we een overheerlijke rijstmaaltijd leren maken: briani. Daar zit van alles door en o.a. ook gebakken en daarna meegekookte vermicelli. En aangezien dat heel geschikt is voor een flinke groep stond dat vandaag op het menu, mét bruine bonen. Het ging erin als koek. Alleen de nieuwe bewoonster Arien pulkte de vermicelli sliertjes er één voor één uit want: “Wij in Suriname doen geen vermicelli in de rijst, tante Margo!”

Ed ging weer met de fietskar op pad en dan sta je weer te kijken wat er gebeurt. Het is vier jaar geleden dat hij toen nog vanuit het oude huis en met de oude rammelkast, Kamla (doof/blind) mee nam. Het was vreselijk spannend voor haar want ze was nog nooit de kar ingestapt. Na de eerste keer wist ze hoe en wat en stapte ze er zo in. Nu na ruim drie jaar ging het precies hetzelfde. Of ze het gisteren nog gedaan had! Kamla is meervoudig beperkt maar aan haar hersens mankeert verder niet zo veel, voor zover ik dat als leek kan beoordelen. Ze pikt alles snel op en houdt van ‘werken’. Ze zou in Nederland een totaal andere ontwikkeling hebben kunnen doormaken. Dat is toch pijnlijk om te zien.

Ook Marlon mocht mee. Maar die wilde na de rit er absoluut niet meer uit. Marlon is een diep gestoorde jong man. Hij ziet eruit als een kind maar is oersterk. Het was dus een hele kluif om hem uit de kar te krijgen. Hij ging op de grond liggen en verzette zich uit alle macht. We hebben het een tijdje aangezien maar buiten op de stenen laten liggen is natuurlijk ook niet de bedoeling. Uiteindelijk hebben we met ons drieën hem de open verblijfsruimte binnengedragen waar ik neerplofte op de bank met Marlon in mijn armen…..die daar als een baby bleef liggen!  Zo heb ik maar een tijdje met hem gezeten. Vriendelijk tegen hem gepraat, een aai over zijn bol gegeven. Hij hield mijn hand stevig vast. Gelukkig ontspande hij na een tijdje en kon ik hem laten zitten.

Bij de kringloop hier vlakbij had ik een doos met een aantal borduurkaarten en borduur wol gekocht. Het waren  afbeeldingen van dieren. De dieren; een koe, een varken, een kikker en een haan kon Arien niet benoemen maar het borduren bleek voor haar een gouden greep. Toen wilde Roxanne ook. Het begin was moeilijk maar toen ze het eenmaal door had, lukte het om het varkentje ‘te wassen’. Ze ging helemaal uit haar dak!!!

Ed entertaint de rest met bekende grapjes en plaagstootjes. Met een fles water boven Akash’zijn  hoofd staan….zou hij écht gieten???? ”Nééé, oom Ed, nééé!” Opwinding alom. Zo valt er wat te beleven, nietwaar?