4. Siebie Boesie

Maandag 5 en dinsdag 6 februari.

Er valt weinig te melden over deze alledaagse doordeweekse dagen. Ik heb er in ieder geval niets bijzonders over opgeslagen in mijn hoofd. Maandagavond was onze wekelijkse Hash avond in de wijk Leonsberg. Dan moet je vanuit Kwatta naar de stad rijden en vlak bij de Nationale Assemblee houd je links aan en rijd je de Anton Dragtenweg helemaal uit. Deze loopt parallel aan de Suriname rivier en ergens aan de rivier is ook het domicilie van een zekere heer B. die spoorloos verdwenen (b)lijkt te zijn, in ieder geval ook uit het nieuws! Je rijdt overduidelijk langs de betere wijken waar ook ambassades gevestigd zijn. De wandeltocht was weer een genoeglijk gebeuren. Ik liep op tussen twee heren waarvan de één zeeman was geweest op de grote vaart die alle einden van de wereld had gezien. De andere had als civiel ingenieur in het leger posities bekleed die hem aan tafel had doen belanden bij  tal van VN conferenties, die over werkelijk van alles en nog wat gingen, inclusief het vraagstuk hoe om te gaan met de ‘roofkunst’ die nog overal te vinden is in musea van de voormalige kolonisatoren. In dit verband heb ik besloten om never en nooit het National British museum te bezoeken. Ik begreep van hem dat hier onvoorstelbare schatten liggen die dit museum, gesteund door haar regering, absoluut weigert terug te geven aan de landen waar het vandaan is geroofd. Het woord ‘meegenomen’ is in dit verband te eufemistisch.

Dinsdagmorgen raakte het ‘s middags bewolkt. Dat doet het meestal wel maar deze keer stak er een storm op en volgde een hoosbui die zijn weerga niet kent. Het regende zó hard dat binnen de kortste keren de regenton vol was en overliep en wij onder de overkapping nog maar een klein plekje droog over hadden. Zo’n bui heet hier Siebie Boesie en dat betekent letterlijk: het bos schoon vegen. Door de harde wind en de regen worden dode takken van de bomen geveegd. Siebie is dus vegen, en boesie is bos. In Suriname siebiet men dus ook elk weekeinde het erf…..

Woensdag 7 februari

Vandaag was het de dag dat we voor het eerst weer na vier jaar met een deel van de groep naar het zwembad konden. Krama’s zwembad in Tamanredjo is officieel gesloten omdat het gerenoveerd moet worden. We zien inderdaad dat er tegels missen, maar daar hebben we met ons groepje in het ondiepe deel van het bad geen last van. We zijn de familie Krama dan ook dankbaar dat we er toch gebruik van mogen maken. Deze eerste keer besloten we het rustig aan te doen en met de meest mobiele bewoonster van de groep het water in te gaan. We hebben hulp van twee dames waarvan er één aan de kant toezicht houdt. De ander gaat mee het water in. We hadden het nodige drijfmateriaal gekocht en Ed had de zwembanden al opgepompt.  Griesje, Kamla, Roxanne en Airien waren al in het zwemtenue gehesen dus we konden direct vertrekken. De zwemband bleek wat te groot voor Kamla maar het kinderzwemvest dat we ook gekocht hadden paste haar net en met zwemvleugeltjes erbij kon ze stabiel liggen drijven wat ze direct vol overgave met haar ogen dicht deed. Airien was een ander verhaal. Toen ik haar mee wilde nemen naar het water , zat ze  in haar bikini op de houten bank aan de kant. Ik wilde dat ik jullie een geluidsfragment van haar stem kon laten horen. Ze spreekt elk woord uiterst zorgvuldig uit. Tussen elke l.e.t.t.e.r hoor je bijna een punt. Het duurt even maar je weet precies wat ze bedoelt en deze keer was ze ook heel duidelijk. “Tante Margo, ik kan NIET zwemmen. Ik blijf HIER kijken. Ik kan NIET zwemmen en ik ga NIET in het water!” Tja, hoe los je dat op. Ik ging maar even rustig naast haar zitten, legde uit dat niemand kan zwemmen maar dat het niet diep is  en ik kon haar ervan overtuigen dat ze niet het water in hoefde als ze echt niet wilde maar dat ze wel aan de kant van het water kon zitten met haar voeten in het water. Zo kreeg ik haar mee naar het bad waar ze vanaf de rand doorschoof naar de eerste trede van het zwembad en zo stapje voor stapje met de zwemband om het bad in gepraat werd. De spanning droop er vanaf maar wie had even later de grootste lol met het elkaar nat spatten?

 Ed ging met Kamla een wandeling maken door het water. Als Kamla niet begeleid wordt, kan ze niets dus in de praktijk zit ze dagenlang op een stoel. Hetzelfde geldt voor Griesje en zo wordt er op zijn Surinaams (rustig aan)  aan ‘aquajoggen’ gedaan . Ook genoot Griesje volle teugen van het dobberen. Liedjes: ‘Alle eendjes zwemmen in het water’ en ‘Spetter, spatter, spater’ …. doen het bij haar altijd goed! Ik had een paar sponzen meegenomen uit NL.  Het vol laten zuigen van de spons en het uitknijpen boven elkaar bood de nodige opwinding. Met Roxanne ging ik een sponzen gevecht aan. Ze mikte verdorie aanmerkelijk beter dan ikzelf!

Al met al was het weer een groot feest en met de hulp die we krijgen, hopen we volgende week toch met de hele groep te kunnen gaan en dan afwisselend met de eerste vier en later de anderen het water in te kunnen.

Donderdag 8 februari: geen bijzonderheden.

Vrijdag 9 februari: Inventarisatie en schoonmaak dag van het speelgoed op de Anniecrèche

Vorig jaar waren we voor het eerst ook actief op de Anniecrèche, een therapeutisch dagcentrum voor kinderen met een beperking. We hebben vorig jaar samen het zwembad schoongemaakt voor gebruik, Ed heeft een kast en nog meer klusjes opgeknapt en omdat er personeelsgebrek was, hielp ik een paar keer op een groep. Toen ik van de week Annette, bestuursvoorzitter van de Anniecrèche, meldde dat we inmiddels twee weken in Su waren en beschikbaar als ze ons kon gebruiken, kreeg ik per omgaande antwoord.:” Vrijdag hebben we grote inventarisatiedag waarbij we al het aanwezige speelgoed van de groepen en speelotheek halen. Alles wat incompleet is, proberen we compleet te maken en wat weg moet ook echt weg doen. Ik denk dat een paar extra handen erbij heel welkom zijn.” Dus vrijdag morgen togen wij naar de Anniecrèche waar het weer een hartelijk welkom was. Ik had een cake gebakken en meegenomen maar gelukkig was Annette op datzelfde idee gekomen. Al het personeel, zo’n 16 dames én een stagiaire waren aanwezig. Ik heb in de ‘groep Groen’ heel veel educatief speelgoed gezien én schoongemaakt. Ik stond af en toe echt te watertanden. Wat een mooi materiaal!

Ed repareerde een paar kasten wat bij één van de kasten tot een hilarische situatie leidde. Doordat de planken weer goed recht lagen en pasten, ging de schuifdeur weer dicht en die schoof spontaan in het slot…. Met geen mogelijkheid kregen ze de deur weer open. Ed deed zijn best maar het was wel een heel speciaal type slot en het leek erop dat de hele kast naar voren gehaald moest worden zodat de achterwand eruit gehaald kon worden om zo bij het slot te kunnen. Door een rail die vast lag vóór de kast was dat eigenlijk niet goed mogelijk. Eén van de leidsters googelde en belde haar broer. Gewapend met een schroevendraaier en een houten blok ging ze het slot te lijf: “Zo, nu proberen we het op de Surinaamse manier,” zei ze  en zo gaf ze een aantal ferme tikken in het rondje op de deur dat in verbinding moest staan met het slot. Het bleek een effectieve methode! Het slot was definitief vernield maar de deur ging weer open!

Zaterdag 10 februari. “Tijden kunnen afwijken”.

Vanmorgen wilden we naar het grootste warenhuis van Paramaribo: Kirpilani. Ed wilde zoeken naar nog wat beter passend drijfmateriaal voor in het zwembad en kijken of ze een geschikte radio verkopen voor de buitenruimte van de groep in Tamanredjo. Voor een Valentijn knutsel project dat ik morgen met een aantal wil doen, hoopte ik er viltstiften te vinden. Om 9.15 uur reden we richting de stad. Aangekomen bij Kirpilani bleek deze nog gesloten dus besloten we terug te rijden en eerst wat boodschappen te doen bij de supermarkt Choice waar we o.a. goede Hollandse yoghurt hoopten te vinden. Na gedane boodschappen reden we terug. Het was na 10 uur maar helaas: Kirpilani bleek nog steeds gesloten. Thuis keek Ed op internet wat de openingstijden zouden zijn: van 8 tot 8 maar……in het Engels stond er bij dat tijden konden afwijken. Daar heb je wat aan!!!!