2. Het dagelijks leven krijgt zijn beslag.

Zondag 28 januari: Activiteiten in Tamanredjo

Langzamerhand komen we in ons gewone Surinaamse ritme. Op zondag rijden we door een rustige, nog slaperige stad naar Tamanredjo nadat ik het eten voor tussen de middag heb klaargemaakt. Deze keer was dat pasta met met veel groenten en gehakt saus. Toch was het anders dan anders. Want een nieuwe bewoonster heeft de plaats ingenomen van de dit najaar overleden Whitley. Aan Whitley bewaar ik bijzondere herinneringen. Ze had geen spraak en behalve dat ze talloze kleine knuffelbeestjes met draad omwond en ik haar moest helpen met eten omdat ze anders alles naar binnen schrokte, was er weinig contact mogelijk….dacht ik. Tot ze op zeker moment met een hele brede glimlacht pardoes bij me op schoot kwam zitten. Whitley bleek van knuffelen te houden als ze je eenmaal vertrouwde!

Maar nu heeft een totaal andere bewoonster haar plaats ingenomen. Arien die wel degelijk praten kan en dat graag doet. Het is wel een kwestie van goed en geduldig luisteren maar ze vertelde me  heel duidelijk wat ze wel en vooral ook niet wil eten. Dat is nieuw voor mij. Tot nu toe was het altijd ‘Eten wat de pot schaft’ en ze aten het altijd met smaak. Maar in een land als Suriname met diverse religies en levensovertuigingen, hebben we ook te maken met groeperingen die ofwel vegetarisch, alleen kippenvlees dan wel geen rund of varkensvlees eten. Mijn pastasaus kenmerkt zich door veel runder- of half-om-half gehakt. Dat kon niet wat Arien betreft. Alleen kip kan en dit werd bevestigd door de leidster die van hetzelfde door religie ingegeven dieet uit gaat en graag mee wilde eten. Kortom: ik heb een rijke pasta saus gemaakt vol groenten, daar twee porties vanaf gehaald voor de kipeters en het gerulde gehakt toegevoegd voor de rest. Kipnuggets werden apart gebakken voor Arien en de leidster van dienst. Gelukkig heeft iedereen, inclusief wijzelf weer lekker gegeten en er was fijn nog een portie over voor de avondmaaltijd. In Suriname eten ze graag twee keer warm!

De ochtend werd verder doorgebracht met ritjes met de opgeknapte fietskar. Ed kan er mooi zijn fietsconditie mee bijhouden, want elke bewoner die wil mag mee voor een ritje. Ed maakt daar trouwens een heel feest van. Rijdt bij buurt bewoners het erf op om een praatje te maken die daar gelukkig graag op in gaan. Bezoekt de brandweer die ook een speciaal plekje in hun hart hebben voor de bewoners van de woongroep en altijd bereid zijn een handje te helpen als dat nodig is.

Ik hield me deze keer vooral bezig met de doofblinde Kamla die met een big smile het vingerhaken weer oppakte. Ik heb eerder al verteld dat ik daarvoor enigszins elastisch draad nodig heb. Dat krijg ik door repen afgeschreven KLM dekens te knippen die de Mr. Huberstichting vaak krijgt. Om het helemaal mooi te maken, heb ik ook kralen nodig met een grote opening want de repen zijn wel smal maar natuurlijk dikker dan gewoon draad.  De Chinese supermarkt naast onze deur waar ik dat kocht, heeft nieuwe eigenaren gekregen en ze zitten helaas niet meer in het assortiment. Dat moet ik dus elders op de kop zien te tikken. ’s Middags na het rustuurtje stond een deel van de groep nog een leuk uitstapje te wachten. Ze werden opgehaald om naar het circus te gaan….

Maandag 29 januari: Rustig aan.

Het dagelijkse leven begint zoetjes aan zijn beslag te krijgen. Maandag avond is onze ‘hash’ avond. We zijn hier gastlid van de hardloop- en wandelgroep: de Paramaribo Hash Harriers. Elke week is een lid van de groep verantwoordelijk voor het uitzetten van een route. Vorige jaren heb ik al verteld dat het gepaard gaat met de nodige rituelen. Nieuwelingen worden ‘virgins’ genoemd en na afloop ‘gedoopt’ en met een bierdronk toegezongen; de zogenoemde ‘down down’. We beginnen en eindigen altijd op een plek waar Djogo’s - literflessen Parbo bier - gekocht kunnen worden. Gelukkig ook wel andere frisdranken. Het leuke van de club is dat we steeds in een ander deel van Paramaribo lopen waar je vanuit jezelf niet zou komen. Deze keer was de bestemming Hanna’s Lust. Na afloop zat ik te praten met een paar mensen en kwam de vraag ter sprake waar zo’n naam eigenlijk vandaan komt. ‘Lust’ zei een medewandelaar is een oud Nederlands woord dat ‘landgoed’ betekent. Het is dus aannemelijk dat het een landgoed was wat Hanna toebehoorde. In feite werd Paramaribo omgeven door oude plantages en nog veel namen verwijzen daar naar.

Ons leven gaat zo rustigjes aan dat ik niets te vertellen heb over de dinsdag. Behalve dat ik weer voor Kamla voorbereidend werd heb gedaan. Vorig jaar had ze veel plezier in het ‘weven’ en daar had ik van een vriendin uit Amerika via Amazon een plastic weefraam voor gekregen met, jawel, elastische looms. Maar die waren bijna op. Bij de Chinees next-door vond ik echter zakjes met van die haarbandjes. Daarvan heb ik er een stel gekocht en ze doormidden geknipt zodat ze smaller werden. Het blijft spannend of dit zal werken voor haar….

Woensdag 31 januari

Toen we aankwamen, wachtte ons een verrassing. De hele groep zat buiten op het erf onder de kap rond een paar tafels. Een ‘juf’ met heuse leermaterialen en een schoolbord gaf les! Op het schoolbord stonden  rijmwoorden: naam, raam, enz. Ik denk dat we het moeten zien als een soort activiteiten- begeleiding want  de leerbaarheid van deze volwassen en verstandelijk behoorlijk beperkte bewoners lijkt me inmiddels nihil. Maar goed, alles beter dan hele dagen binnen zitten op een stoel en/of tv kijken.

 Aangezien Kamla uiteraard helemaal niets meekrijgt van het les gebeuren, nam ik haar mee om het weefproject uit te proberen. En jawel, het werkt en we hebben samen een soort pannenlap geweven. Helaas is het spul zó elastisch dat na afhechting het helemaal in elkaar kromp. We kunnen er dus niet zoals vorig jaar tasjes van maken. Ik moet wat anders verzinnen.

Ed overlegde met de juf of het een probleem zou zijn als hij Remi meenam voor een ritje. Remi loopt ook alleen maar rond en speelt met touwtjes dus dat kon en samen met Ed heeft Remi de buitenwijken van Tamanredjo verkend.

Ik vertelde eerder al dat we in 2020 in Tamanredjo gebruik konden maken van het zwembad maar dat we i.v.m. renovatie een alternatief hadden bezocht in Meerzorg. Na rijp beraad besloten we daar toch geen gebruik van te maken. Het probleem is de diepte. Hier geen langzaam aflopend ondiep gedeelte waar we rustig eerst aan de kant van het bad kunnen zitten maar plons, direct naar 70 cm! We voelden ons er niet echt veilig bij. Maar het zat ons toch niet lekker en in overleg met Mevr. Saliema Jahangir zijn we na ons bezoek aan de woongroep doorgereden naar Krama’s zwembad om polshoogte te nemen. Daar lag het zwembad er zo te zien gewoon in gebruik bij.  Helder water glinsterde ons tegemoet en niets wees op renovatie werkzaamheden. Kortom, we hebben verslag uitgebracht op de hoofdvestiging en het ziet er naar uit dat we toch weer terecht kunnen. Alleen wat extra hulp bij de begeleiding moet nog geregeld worden. Het enige wat nog nodig is, is de aanschaf van de drijfmiddelen: zwembanden en vleugeltjes. Wordt vervolgd.