6. Een weekje Nieuw Nickerie

Na uiteraard verdrietige maar ook  waardevolle dagen waar we herinneringen hebben gedeeld en afscheid namen van mijn schoonzus, ben ik zondag terug gevlogen naar Suriname. Het is wel vermoeiend om zo kort na elkaar een lange vlucht te moeten maken dus maandag kwam er niet veel uit mijn handen.

Dinsdag 27 februari: Krama’s Place in Tamanredjo

Dinsdag gingen we vroeg op pad om twee Belgische stagiaires, Janne en Ciel met de Toyota Voxybus op te halen bij de Mr. Huberstichting. In de Voxybus is een lift waarmee we Aartie en Akaash in hun rolstoelen de bus in kunnen hijsen. We konden weer terecht in het zwembad van Krama’s Place. Dankzij de hulp van deze twee stagiaires en juf Randy die voorlopig is uitgeleend door het ministerie van onderwijs om  in de ochtend ‘les’ te geven in de dependance, kunnen we met bijna de hele groep gaan zwemmen. Dat is onveranderd een groot feest waar ook nog fysiek waardevolle oefeningen kunnen worden gedaan met enkele van onze klantjes. We zwommen op dinsdag omdat we de volgende morgen op tijd zouden vertrekken naar Nieuw Nickerie, aan de westgrens van Suriname met Guyana.

Woensdag 28 februari: Op naar Nieuw Nickerie

De te overbruggen afstand bedraagt ca 230 km, maar dat gaat niet over de in Europa bekende snelwegen. De Oost-West verbinding, zoals de weg heet, is weliswaar voor een groot deel goed geasfalteerd maar voert door de nodige dorpen met flinke snelheidsbeperkingen en er zijn nog steeds stukken in dermate slechte staat dat je het wel uit je hoofd laat om sneller dan 50 km per uur te rijden en zelfs dat haal je niet altijd. Je bent dus wel een uur of vier onder de pannen. Gelukkig is het ook wel een mooie route door de districten Saramacca, Coronie en Nickerie, met een vast ‘plaspunt’ in Totness waar ik de dames van het openbaar toilet inmiddels herken en waar Ed steevast overgaat tot de aankoop van een mars of deze keer een lekkere plak chocola.

Ik heb het nog niet met jullie gehad over het weer in Suriname. Dat is dit jaar echt anders dan we gewend zijn. Afgezien van een enkele bui in het begin van ons verblijf is het elke dag zonnig en behoorlijk warm weer. Het is overal inmiddels kurkdroog. Met name in het district Coronie en Nickerie zagen we stukken afgebrande en soms nog na smeulende bermen en van tijd tot tijd reden we door een mist van rookwolken. We gaan ervan uit dat het vuur met een bedoeling is aangestoken maar af en toe zorgt het met name in de regio Nickerie voor overlast. Zo zijn de scholen in Wageningen de afgelopen week zelfs gesloten geweest als gevolg van de overlast. Volgens de kranten doet de regering helemaal niets om de overlast te verminderen.

Het weerzien met Gilliano en Rachel Eli van het Olga Calrck kinderhuis was als vanouds hartelijk. We haalden bij hen de sleutel op van het huisje waar we tot komende dinsdag verblijven en spraken af dat ik donderdag middag met een groep kinderen kwam knutselen. ‘s Avonds maakten we een gezellige wandeling naar het centrum en wat we direct met genoegen opmerkten: er zijn hier geen blaffende honden! In dit verband moet ik nog melding maken van een incident dat Ed vorige week tijdens mijn verblijf in NL had. Hij ging op bezoek en stond voor de poort te wachten in afwachting dat er open gedaan zou worden. Drie honden gingen flink te keer maar dat zijn we wel gewend. Ineens voelde Ed dat één van de honden dóór de poort heen een hap uit zijn broek nam. Gelukkig niet uit zijn been maar schrikken doe je wel! “Dat doet ie anders nooit” vertelde de gastvrouw later! Gelukkig is het een dubbele afritsbroek en doordat we weinig last hebben van muggen dit jaar, durft hij het aan om hem als korte broek hier te dragen bij huis.

Donderdag 29 februari: Knutselen

Deze middag stond in het teken van het knutselen met de kinderen van het Olga Clarck Kinderhuis. Ik had voor de kleintjes een prikblok, een blok toverkras blaadjes en stoepkrijt meegenomen. Met de iets grotere kinderen ging ik crêpepapieren bloemen maken en pompons van garen. De oudste meisjes begrepen heel snel wat de bedoeling was en hielpen mij ook met de jongere kinderen. Het werd een gezellige boel waarbij de kinderen allemaal trots konden zijn op hun bloem, pompon of stoepkrijttekening. De tover krasblaadjes werden vol overgave leeg gekrast. Volgens mij is het eigenlijk de bedoeling dat je alleen binnen de lijnen van de tekening het zwart weg krast maar ze gingen allemaal voor de regenboog aan kleuren die onder de zwarte laag te vinden was. Ik had wel tien van die blokken kunnen meenemen. Helaas kon ik ze bij de Chinees niet vinden, net zo min als het crêpepapier dat ik nodig heb voor de volgende knutselmiddag. Ik moet wat anders verzinnen….

Vrijdag 1 maart: shoppen dankzij een donatie

Vrijdagmorgen hadden we afgesproken om met Rachel boodschappen te gaan doen. Dankzij een donatie die we hadden ontvangen, kon ze de voorraad van het kinderhuis flink aanvullen. Er bleek behoefte aan bezems, bladharken, toiletpapier, waspoeder, afwasmiddel, margarine, vlees, pindakaas, chocopasta en ga zo maar door. We hebben in wel drie etappes afgerekend want telkens was ze bang dat we het maximum te besteden bedrag zouden overschrijden: “Kan dit nog….kan dat nog? Alles is zó dùùrrrr!”. In Suriname kent men het begrip ‘aanbiedingen’ en ‘hamsteren’ zoals bij ons in de supermarkten niet. Hooguit als een product over de datum gaat, kan er iets van de prijs af. We voelden ons een halve sinterklaas maar het blijft schrijnend dat een kindertehuis als dit zo                          fundamenteel en structureel tekort komt om in de benodigde behoeften te kunnen voorzien.                                                                                                                                                     Gilliano vertelde ons dat hij inmiddels een ‘muziekschool’ gestart is. Kinderen uit de stad kunnen van hem o.a. gitaarles krijgen en daar verdient hij dan ook wat mee voor het tehuis. Maar hij doet het vooral omdat hij muzikale vorming voor kinderen zo belangrijk vindt. Rachel vertelde dat ze ook een ‘kleding kringloopwinkel’ hebben die nu bijna leeg is. Zaterdagmorgen zagen we inderdaad dat aan de straat een rek stond met bloesjes, broeken, jurken en t-shirts die voor een zacht prijsje van de hand gaan. Opbrengst voor het tehuis. Laat ik nou net een appje hebben gekregen van de SOL, onze lokale tweede hands kledingwinkel voor goede doelen in Lichtenvoorde dat er weer twaalf bananendozen vol voor me klaar staan voor verzending naar Suriname. Ze moeten er nog even op wachten maar aanvulling is gegarandeerd…..

 ’s Middags reden we na onze siësta met de auto naar de ons bekende crematieplaats aan de zeedijk. Het was laag water en we konden zowaar onder langs de dijk over het strand lopen. Ook in Guyana zagen we rookwolken opstijgen van branden die daar aan gestoken waren. De wind stond gelukkig de goede kant op en we zijn heerlijk uitgewaaid. Die mix van warme zonneschijn met ‘frisse’ wind van het water is zó heerlijk! We liepen tot aan een Hindoestaanse mandir (tempel) die het afgelopen jaar een flinke lik verf heeft gekregen. Ook binnen zagen de vele exotische heilige beelden er prachtig uit. Het is een geloof waar ik niets van begrijp. Ik heb er jaren geleden wel eens een boekje over gelezen maar het staat te ver van mijn eigen christelijk/humanistische geloofsovertuiging af.

Zaterdag 2 maart: Bara’s

Vanmorgen reden we eerst naar de grootste Chinese winkel in Nickerie in de hoop knutselmateriaal te kunnen kopen. Ik kwam niet verder dan een pakje vouwblaadjes en lijm. We zullen zien wat ik daarmee kan en anders gaan we verder met het pompons maken en…. haken. Garen heb ik genoeg bij me. Daarna maakten we een ritje door het achterland. Nickerie is hèt rijstdistrict van Suriname en dat betekent dat je hier voornamelijk door een uitgestrekt polderlandschap rijdt. Het verschil met Nederlandse polders zijn voornamelijk de blauwe luchten en de palmbomen die je hier overal langs de vaarten ziet staan. Daar waar huizen langs de wegen staan, vind je ook veel mangobomen, faja lobi met hun vuurrode bloemen en de bougainville. Op zeker moment reden we door de Clarapolder langs het Clara gemaal. We zagen dat er flink water gespuid werd en stopten om de sluizen te bekijken. Ed kwam aan de praat met een werknemer. Die vertelde dat de pompen een tijd lang slecht of niet functioneerden. Het bleek dat werknemers de diesel hadden gestolen waar door de pompen niet werkten! Nu is het beheer overgenomen door de overheid en verdient hij er zijn boterham mee, naast zijn  kleinschalige landbouw bedrijf.

Yvonne, één van de medewerkers van de Mr. Huberstichting op de dependance, heeft haar familie in Nieuw Nickerie wonen en is dit weekeinde ook hier op bezoek. Ze had ons verteld dat ze graag wat bij verdient om te kunnen sparen en ze maakt o.a. bara’s, een hartige soort donut. Dat kwam goed uit. Zo konden we de kinderen in het Olga Clarck huis vandaag trakteren op deze snack. We hadden er voor allemaal twee laten bakken en dat bleek niets te veel. Een klein meiske vertrouwde me toe dat bara’s wel héél lekker zijn, maar dat zij ze niet wil met peper….dat is de saus die erbij hoort. Dat is meer voor de grotere kinderen. Ik zei haar dat ik ze ook niet met peper lust. Maar toen vertelde ze in alle ernst dat peper goed is voor de ogen. Oh ja??? Van wie heb je dat gehoord dan. “Van mijn papa.” Tja, dan denk je meteen: en waar is die papa van jou dan nu????