6. Lobi Tori Neti

Woensdag 14 februari: Valentijn in Tamanredjo

Vanmorgen stonden we klaar voor vertrek met een tas vol zwemspullen en extra drijfbanden die iets kleiner zijn toen er een teleurstellend appje binnenkwam. De pomp in het zwembad had het begeven en dus konden we geen gebruik maken van Krama’s zwembad. Gelukkig was het Valentijnsdag en we grijpen alles aan om een feestje te kunnen vieren. Dus kochten we een paar pakken cornetto ijsjes bij de lokale supermarkt, trommelden de dames van de administratie en de keuken op om samen met de groep Valentijn te vieren. Ik had de ‘hartenmobiel’ meegenomen die zondag gemaakt was én alle overgebleven harten die ze zelf konden uitdelen aan wie ze zouden willen. De groep was al helemaal in Valentijnssfeer want ‘juf Randy’, die sinds kort ‘les’ geeft door de week,  heeft wel opgemerkt dat Nederlandse spelling en grammatica niet aan onze lieverdjes besteed is. Zij had vrolijke hartjes slingers gemaakt én bloemetjes in de vorm van klavertje vier met lieve teksten er binnen in geschreven. Die mochten ze uitdelen en daar waren ze gul mee dus ook ik werd verblijd met een mooi exemplaar. Met Aartie in de rolstoel en Roxanne ging ik aan de wandel. We besloten om aan de lokale brandweer een door Roxanne ingekleurd hartje te brengen. Het zijn daar vriendelijke mannen die wel bekend zijn met de bewoners van de dépendance. Roxanne  ging totaal uit haar dak! En ze  mocht dikke brasa’s in ontvangst nemen van de mannen. We kregen te drinken en we moesten op de groepsfoto voor de brandweerwagen. Er werd mij gevraagd hoe het met Akaash ging. Tja, die was samen met Kamla en Ed een fietstochtje aan het maken. Ik had het nog niet gezegd of daar kwamen zij om de hoek! Terug op de Dependance deden we aan tafel een paar spelletjes kleurenbingo én werd de bal tevoorschijn gehaald die over tafel heen en weer gerold moest worden naar elkaar. Wél opletten, anders ligt de bal op de grond!

Aanstaande zondag is er weer een aanleiding voor een feestje. Dan vieren we Ed’s verjaardag.  Al heeft hij bij hoog en bij laag beweerd dat hij dat dit jaar overslaat want “anders word ik véél te oud!” Dit tot grote verontwaardiging van Aireen: “Oom Ed, je mag NIET jokken. Dan straft God je!”. Nou, dat risico wil zelfs Ed niet lopen…..

‘s Avonds gingen Ed en ik uit. Jawel, we gingen op uitnodiging naar de ‘Lobí Tori Neti’ in een gebouw dicht bij de binnenstad. Van te voren had ik gevraagd of die lobi tori’s in het NL dan wel Sranan Tongo zouden zijn. Het antwoord was: bakra tongo….. kortom, we zouden gaan luisteren naar vier vrouwen en één man die Surinaamse Liefdes verhalen ‘(lobi tori’s) gingen vertellen in het Nederlands. De zaal waar we terecht kwamen was een soort theater gebouw uit de jaren zeventig of eerder. Er was een podium én de stoelenrijen liepen zowaar omhoog. We hadden niet veel later moeten komen want het zat tjok vol met vooral dames maar tot vreugde van de organisator toch ook echt wel heren. De heren kregen zelfs applaus omdat ze gekomen waren. De verhalen werden dus in het Nederlands verteld maar natuurlijk werden er ook opmerkingen in het Sranan Tongo doorheen gegooid. Dat leidde regelmatig tot bulderende lachbuien in het publiek om ons heen waar wij dan weer om moesten lachen.  Al met al hadden we een avond met overwegend gezellige kneuterigheid. Leuk om meegemaakt te hebben….alhoewel één verhaal daar ver bovenuit steeg en dat me zeer raakte . Het waargebeurde  eigen verhaal van Yvonne, een bijzondere hash vriendin die haar liefdesgeschiedenis met de man van haar leven vertelde . Een liefde die 23 jaar mocht duren en eindigde in een noodlottig ongeval van haar man in 2019.

Lieve volger van mijn blog, ook de grootste liefde eindigt met de dood. Dat werd ons gisteren met de verhalen wel duidelijk. Dit is voor nu even de laatste aflevering van mijn blog omdat ik terug reis naar Nederland. Ik wil bij mijn broer en familie zijn. Vanmorgen is na een lang ziekbed mijn schoonzus Riet Moret-Vonhof overleden. Het was de liefde van mijn broer Joop zijn leven. Als jong meisje heb ik haar leren kennen als de liefste, zachtste en positiefste vrouw die je je maar kan voorstellen. Dat is ze altijd gebleven. Ik ben blij dat ze nu mag gaan rusten in de eeuwige vrede.