8. Pas op! Overstekende miereneters....

Het weekje Nickerie zit er weer op. We hebben genoten van de rust en de weidsheid van het land hier. En een paar leuke tochtjes gemaakt.

Zaterdagmiddag  2 maart:

Toen we ‘s middags rustig voor ons huisje zaten, werd in de buurt flink getrommeld en getrompetterd. Nou, dan ga je achter de muziek aan natuurlijk! Wij ook. Het bleek alleen geen feestje maar een Creoolse begrafenis! Dat hebben we één keer eerder meegemaakt toen in Paramaribo Max Nijman begraven werd, een bekende Surinaamse zanger. Nu was de stoet iets bescheidener, maar het gebeuren niet minder fascinerend. Op de schouders van 8 dragers, de dragiman, lag op een draagstel een witte kist. De trommelaar en trompettist speelden onafgebroken in een opzwepend ritme en de dragers dansten met de kist van links naar rechts en in de rondte over de straat. Dit dansen met de kist heeft meerdere doelen. De dansers misleiden op deze manier eventuele kwade geesten die daardoor de overledene niet kunnen volgen. Want de dood is niet het einde volgens de Creoolse overtuiging. In andere vorm leeft de ziel voort na de dood. Ook de nabestaanden dansen en bewegen mee. En daarin kunnen ze veel emoties kwijt. In de rouwstoet droegen de meeste vrouwen een witte doek om het hoofd. Er werd meegedeind in het ritme en bier werd rondom de kist gesprenkeld. De begraafplaats ligt vlak bij de Hendrikstraat waar wij verbleven dus we konden het hele ritueel goed volgen. Voor het pad waar de kist de begraafplaats op werd gedragen hielden de musici na een prachtige finale op met spelen.

Zondag 3 maart:

We hebben kennisgemaakt met mevrouw Paladsingh en het kinderhuis Gaytrie, dat naast het Olga Clarck Kinderhuis is gelegen en waar afgelopen december ook 20 spreien naartoe zijn gegaan. Mevrouw Paladsing heeft veertig jaar in NL gewoond en gewerkt als docente. Nu werkt ze praktisch zeven dagen in de week om de 29 kinderen die geen veilige thuis situatie hadden, een goede basis te geven voor hun toekomst. Dat doet ze uiteraard niet alleen. Ook haar man helpt en dan zijn er enkele leidsters. Maar zoals ik overal en altijd hoor bij deze sociale organisaties: gekwalificeerd personeel is moeilijk te krijgen en te houden omdat de financiering altijd een houtje touwtje gebeuren is en de overheid maar mondjesmaat ondersteunt. In dit huis wonen vooral Hindoestaanse meisjes en een paar jongere jongens. Een groot deel van de bevolking hier heeft ook een Hindoestaanse achtergrond en gelukkig wordt Gaytrie wel ondersteund door de gemeenschap hier. Er is helaas geen ‘steun stichting’ in NL waar ze een beroep op kan doen. Al is het een druppel op een gloeiende plaat, we werden verrast door een toezegging van een donatie dat we na overleg hebben besteed aan twee emmers met 10 kg margarine. De ene emmer voor de kinderen van het Olga Clarck en de andere voor de kinderen van Gaytrie. Nou vraag je je misschien af waarom margarine? Nou, dat komt zo. Margarine is best prijzig en niet altijd staat de portemonnee het toe dit aan te schaffen. Kinderen krijgen dan op hun (gesubsidieerde) broodjes alleen jam of pindakaas. Over kaas hebben we het al niet. Maar in margarine zitten toch waardevolle vitaminen die ze goed kunnen gebruiken in de groei. En met 10 kg kunnen ze weer een tijdje vooruit.

‘s Middags was ik weer in het Olga Clarck Kinderhuis om een paar uurtjes te knutselen. Lang leve juf Renee en juf Jannie op You Tube! De pomponmakers vonden weer volop aftrek en ik had vouwblaadjes gekocht. Daar kun je ook heel mooie bloemen mee maken en toen een paar slimme meiden hadden ontdekt dat er nog veel meer leuke dingen te vinden waren op mijn tablet, werden er prachtige hondjes gevouwen. Volgend jaar neem ik een origamiboek voor ze mee en heel veel vouwblaadjes!

Maandag 4 maart:

Relatieve rust dag. We hebben een mooie autotocht gemaakt door de omgeving. We zagen in een rijstveld een hele groep witte en rode ibissen. Die vogels zijn helaas uitzonderlijk schuw dus als je uit de auto stapt om ze beter te bekijken of te fotograferen, vliegen ze meteen op. Terwijl we aan de kant stonden stopte een Surinaamse mijnheer. “Alles goed?” Ja hoor, we genieten van het landschap en de vogels. Hij duwde Ed drie bananen in de hand. “Fijne dag nog!”

Dinsdag 5 maart:

Om 8 uur vertrokken we volgens plan uit Nieuw Nickerie. Het was zowaar bewolkt en af en toe spetterde het, plaatselijk wat meer en dan weer wat minder. Over het land hing een deken van rook. Het is ongelofelijk op hoeveel plekken er momenteel branden zijn. Zowel in Nickerie als in Coronie. Kilometers lange percelen zijn zwartgeblakerd of smeulen nog. Halve bossen zijn geblakerd. Hoeveel dieren zullen hierdoor wel niet hun dood gevonden hebben! Op een recht stuk weg hadden we zomaar een flinke aanrijding kunnen hebben met….. een miereneter. Ons kwam een tegenligger tegemoet toen het enorme dier net van plan was de weg over te steken. De tegenligger moest uitwijken en het dier draaide zich net op tijd weer  om. We stopten en ik kon op veilige afstand een foto van hem maken. Als je die vergroot ziet je dat hij bijna de helft van de weg in beslag nam.

Morgen weer naar Tamanredjo en het zwembad.