5. Valentijn in aantocht….

Zaterdag verbaasden we ons over de flexibele openingstijden van het warenhuis Kirpilani. Inmiddels buigen we ons hoofd als bakra’s die niet op de hoogte zijn van een prachtig aspect van de Surinaamse cultuur. In Suriname worden van alle diverse bevolkingsgroepen de hoogtijdagen gezamenlijk gevierd. Die hoogtijdagen zijn ook allemaal ‘Nationale Feestdagen’. Daar hebben ze er hier dus nogal wat van en op zo’n Nationale Feestdag, je raadt het al, zijn behoudens de supermarkten (bijna) alle winkels dicht. Afgelopen zaterdag, bleek ons later, was het Chinees Nieuwjaar en werd het jaar van de Draak ingeluid met hier en daar geknal, wat siervuurwerk en in de binnenstad zal vast ergens een ‘draak’ zijn losgelaten.

Zondag 11 februari: Tamanredjodag

Over het menu van de dag kan ik kort zijn. Op verzoek was het rijst met kip en boontjes in pindasaus. De rijst heb ik verrijkt met gebakken kousenbandjes, winterwortel, ui en boulanger, zoals aubergine hier heet. Bij de éénpans gerechten kom je moeilijk aan de gewenste 250 gram groenten per dag per persoon, maar ik doe mijn best.

Deze ochtend zijn we druk aan het knutselen geweest. Valentijn  is in aantocht en daar horen harten en hartjes bij. Ik ben bepaald geen ster in fröbelen, maar nu ben ik helemaal los gegaan samen met onze klantjes. Vorige week zondag had ik ontdekt dat Airien én Roxanne met wol de dierenkaarten konden borduren. Dan kunnen ze dat ook met harten die van karton zijn. Dus had ik bij de Chinese supermarkt naast de deur  een doos gehaald, op verschillende grootte harten uitgeknipt  en met een breinaald gaatjes geprikt langs de randen. Ik had nog een bol rood garen én dikke stopnaalden. Roxanne moest zowat met elke steek begeleid worden, anders stak ze de naald in het verkeerde gaatje maar Airien kwam zelfstandig een heel eind. Van een buurmeisje mocht ik kleurpotloden lenen waar Akaash mee aan het werk ging. Hij kleurde prachtig. Kleuren was zelfs voor Aartie’s handen een te groot probleem, maar een vriendin had me een geweldig idee aan de hand gedaan: “Werk met lijm en stukjes garen”. De Chinees had gelukkig ook ‘waterlijm’ te koop en verschillende kleurtjes garen heb ik genoeg dus zo kon Aartie ook meedoen. Ze mocht haar eigen kleuren uitkiezen en daar werd ze al blij van. Een flinke dot lijm op een kartonnen hart en plakken maar! Het werd mooi en Akaash die dat zag, meldde me dat hij ook goed kon plakken. Roxanne die het wel gehad had met het moeilijke  borduren was begonnen met kleuren toen ze aan de overkant van de tafel zag wat daar gebeurde. Je raad het al…. Intussen weet ik niet wie er trotser is op het resultaat! Ik heb de drie harten van verschillende grootte onder elkaar bevestigd met draad zodat het een hanger is met onderaan een kaartje: “De dépendance groep wenst alle medewerkers van de hoofdvestiging een Happy Valentijn”. Een soortgelijke wordt vandaag nog afgemaakt voor de medewerkers van de dépendance en uitgereikt. Zie vooral de foto’s!

Degenen die niet mee kunnen en konden doen met het knutselwerk hebben allemaal een heerlijk tochtje kunnen maken met Ed in de bakfiets.

Maandag 12 februari: Organisatie van de Hash

Eerder heb ik al wat verteld over onze wekelijkse wandelavond met de Paramaribo Hash Harriers. Eke week wordt door twee groepsleden een route uitgezet van ca 5 km in verschillende wijken van Paramaribo. Dat gaat volgens een rooster en soms gaat er iets mis, omdat de aangewezen personen die keer niet beschikbaar blijken te zijn. Zo ontvingen we vorige week een mailbericht met de vraag wie de Hash van 12 februari wilde organiseren. Het houdt in dat er een route moet worden bedacht die vervolgens ’s middags moet worden uitgezet met behulp van shreddy (papiersnippers). Vertrek en aankomst moet bij een bar of iets soortgelijks zijn want na afloop worden er de nodige djogo’s genuttigd. Een djogo is een literfles Parbo bier dat overigens wel gul gedeeld wordt met elkaar en uiteraard zijn er ook veel deelnemers die kiezen voor ‘fris’. Verder zijn er een paar regels die strikt opgevolgd moeten worden anders ‘ga je op ijs’. Zo moeten er enkele ‘cut backs’ in zitten, aan te duiden door een kruis van shreddy en dan loopt de route dood en moet je terug. Verder zijn meerdere ‘checkings’ verplicht, aan te duiden met een cirkel van shreddy en dan worden de ‘hares’ (de hardlopers) diverse kanten opgestuurd die nergens toe leiden tot dat ze vijf bolletjes shreddy vinden. Dan hebben ze de goede route te pakken. Tegen die tijd hebben de wandelaars hen wel weer ingehaald en zo komt toch iedereen min of meer tegelijk weer aan op het eindpunt.

Ik heb één van de mij inmiddels beter bekende  hashers gevraagd of deze me wilde helpen met het uitzetten van de route. Die wilde dat en zo werd ik dus de organisator van deze hash. Nu zijn Ed en ik ‘gast hashers’ maar als je definitief wordt ‘gedoopt’ tot hasher geven ze je één of andere gekke bijnaam waarvan de betekenis mij over het algemeen ontgaat.  ‘Bokito’, een bijzonder vriendelijke man dus hoe hij aan die naam komt is me een raadsel,  had een prachtige route uitgezet in de buurt waar Ed en ik afspraken konden maken met de bareigenaar. Ferry waarvan ik de hashnaam niet weet, zou ‘s middags met mij de route uitzetten. Gewapend met de telefoon waarop het kaartje van de te lopen route stond en twee zakken shreddy gingen we op pad. En toen overkwam me iets waarvan  ik bijna niet kan geloven dat het waar is. Ferry bleek een oriëntatie vermogen van niks te hebben en dreigde steeds verkeerd te lopen. Met moeite kon ik hem er steeds van overtuigen  dat we nog lang niet waren waar hij dacht dat we waren of dat we links af moesten waar hij rechts af wilde.  Als het om kaart lezen en oriëntatie gaat leun ik mijn leven lang al op Ed maar deze keer was ik de held! Onderweg wisten we niet meer helemaal hoe de cut back regel moest worden toegepast dus we zeiden al tegen elkaar dat we mogelijk ‘op ijs’ gezet zouden worden.  Om een lang verhaal maar af te ronden. Met de cut backs was niks mis maar er werd een checking gemist waardoor een deel van de groep de verkeerde route liepen. Gelukkig wel aan het eind en ik wist dat ze weer op het goede punt uit zouden komen. Ook bleken de shreddy markeer punten op veel te grote afstand van elkaar te zijn neer gelegd. En aan beide ‘vergrijpen’ werden wij schuldig verklaard. Twee hoopjes ijs werden op de grond neergelegd en wij moesten plaatsnemen. Er waren mensen die het voor ons opnamen en ‘de straf’ onterecht vonden. Die nemen het wat mij betreft te serieus. Gelukkig had ik er geen moeite mee. Ik beschouw alle gedoe rondom de Hash als een spel. En soms verlies je een rondje.