Thuiskomen in Sranan

De eerste dagen zitten erop. Zaterdag stapten we 's middags op de trein om de nacht door te brengen in het Ibis Airport hotel. Zondagmorgen moesten we om 5.15 uur  op Schiphol zijn. Er werd een drukke dag verwacht. Nou dat viel dus mee. Alleen de rij voor het afgeven van de koffers was lang maar bij de security konden we zo doorlopen! Voor we vertrokken kregen we al bericht dat het vertrek met een uur vertraagd was. We hadden dus wel wat langer kunnen doorslapen....alhoewel. Slapen doe je nauwelijks zo'n nacht dus het zou gewoon een uurtje langer wakker liggen zijn  geweest op bed. 

De vlucht verliep verder naar wens en ik heb de tijd doorgebracht met o.a. het bekijken van een film van Downtown Abbey. Daar zat ik Ed niet mee in de weg die niets heeft met die half historische series waar ik juist van smul maar geen lol in heb als ik weet dat mijn lief daar het liefst bij gaat lopen.

De zondagnacht werd er goed geslapen....tot 4 uur 'smorgens. Het tijdsverschil moest in onze biologische klok nog even landen. Maandagmorgen was het dus rustig aan tot we onszelf een siësta gunden. Daarna ging het beduidend beter en hebben we zelfs mee gedaan aan de wekelijkse maandagavond Hash: een wandeling met een groep heel uiteenlopende mensen waarvan de leden om de beurt de wandeling uitzetten in een buurt binnen of net buiten Paramaribo. We kennen inmiddels een aardig aantal deelnemers en het was natuurlijk heel leuk om die weer te mogen begroeten. 

Vanmorgen vierden we de verjaardag van de dochter van onze vrienden. En ook dat bracht een verrassing. Eén van de bezoekers waar ik mee aan de praat kwam, bleek  naast 10 jaar in Suriname ook 20 jaar in Rhenen gewoond te hebben en mijn broer Rob goed te kennen. Rhenen is de plaats waar ik mijn jeugd heb doorgebracht en dan weet je weer dat de wereld heel klein is!

Vanmiddag reden we naar een geliefd plekje: het Hindoestaans Heiligdom aan het einde van de Weg aan Zee. Helaas zagen we dat ook daar de boel weer aan verval onderhevig is. De kleurrijke beelden kunnen wel een likje verf gebruiken. Maar het is de enige plek waar je direct aan zee op een muurtje  kunt zitten uitkijken over zee. Het was net vloed geweest en de zee trok zich terug. De ene vogel na de andere kwam fourageren op de droogvallende stukken grond voor de kust. De zeewind maakt dat het daar goed toeven is! Ja, we zijn geland en thuis gekomen in Sranan!

De foto's van deze eerste dagen vind je apart in het menu onder 'foto's'.