Exotische Tropische ervaringen

Deze keer zijn de foto’s die ik straks upload wat mij betreft interessanter dan het verhaal dat ik erover kan schrijven. De afgelopen dag zijn we echt verrast door een aantal ‘ontmoetingen’. Dat begon al op de terugweg van Nickerie naar Paramaribo. Overigens post ik ook nog een paar foto’s die Ed daar maakte langs de zeedijk en die nog horen bij onze laatste donderdag 16 maart aldaar.

Vrijdag 17 maart. Met enige spijt verlieten we Nickerie dat door mij nu omgedoopt is als ‘de Achterhoek van Suriname’. Oftewel een streek waar we ons zeer thuis voelen vanwege de relatieve rust, het dorpse karakter van de district hoofdstad Nieuw Nickerie en het genot van wandelen over de zeedijk die daar overigens pas vanaf 2003 ligt. Hoewel je ook hier en daar achtergelaten afval vindt, is het heel wat schoner dan in en rond Paramaribo. Wellicht te danken aan een citaat uit de Bahgwad-Gita bij de Hindoeïstische mandir (tempel) die aan de zeedijk ligt: “Een vervuilde omgeving, wijst op een vervuild bewustzijn” staat hier. De Nickeriaanse bevolking is ook overwegend Hindoestaans en kennelijk neemt men dat hier ter harte. Maar we waren dus op de terugweg….

Het was al de achtste dag achter elkaar dat we geen druppel regen zagen of voelden en dat rijdt ook heel prettig. In Totness hadden we de gebruikelijke sanitaire stop, Ed kocht er een paar lekkere pudding broodjes en we maakten ons op voor het tweede deel van de reis. Kort na de nederzetting Hamilton, volgt die van Ingrikondré. Vlak daarna heb je aan de linkerkant, waar wij dus reden, een moerasachtig gebied met veel kale bomen die misschien ten onder zijn gegaan aan brak water. Opeens zagen we daar werkelijk massa’s witte en rode ibissen zitten in de bomen vlak langs de weg. Zó ontzettend veel hebben we nooit eerder gezien. We stopten keurig in de berm. Ik grabbelde mijn mobiel uit mijn tas. Ed stapte uit om zijn camera te pakken en een tas viel op de grond en  de inhoud rolde over de weg. Geen probleem aangezien er geen achterliggend verkeer was. Maar een passerende vrachtauto komend uit tegenovergestelde richting vond het nodig om te toeteren. Wég vlogen de vogels! Dat gaf ons weliswaar een fascinerende beeld van de kleur en imposante grootte van met name de rode ibissen. Het was gewoonweg spectaculair om te zien. Maar voor het maken van foto’s ging alles nu te snel. Het is me nog gelukt om één foto te maken van een groep rode ibissen in een boom waar ze nog in te zien zijn.

Zaterdag 18 maart ging Ed zijn verfklus afmaken bjj één van onze wandelvriendinnen in Noord. Haar tuin leverde ook een tropische verrassing op. Tot haar eigen verbazing bleek een ananasplant druk bezig met groei, bloei en brengt nu zelfs een vrucht voort. De plant er naast loopt nog achter maar daar zie je het beginstadium ook al. Ze houdt sowieso van planten en eigen groenten kweken. De rode klaroen was een andere plant die ik eerder zou definiëren als kamerplant maar die volgens haar tot de lekkerste groenten behoort. In ieder geval trakteerde ze ons op een heerlijke nasi als lunch mét gebakken banaan. Ik heb er met mijn neus boven op gestaan toen die gebakken werden dus ik weet nu ook hoe dat moet. In Suriname heten de bananen die je bakt gewoon bananen maar die wij gewend zijn te eten, heten backoven. Als je bananen wilt kopen moet je goed op dat onderscheid letten want echt, bananen om te bakken zijn niet lekker uit het vuistje.

‘s Avonds volgde een volgende verrassing toen we in alle rust zaten te lezen op ons terras. Ed zag in zijn ooghoek een groot grijs beest langs zijn benen lopen waarvan hij zich echt het laplazarus schrok. Zijn benen schoten de lucht in en de schreeuw die hij gaf, bezorgde op mijn beurt een zowat hartverzakking. Ik schoot van mijn stoel om te kijken wat er was, verwachtte een grote slang maar zag in eerste instantie niet direct wat er aan de hand was. Het dier van redelijk imposante omvang zat onder een tuintafeltje naar ons te grommen en te sissen. Duidelijk op zijn beurt geschrokken van de commotie die het veroorzaakt had. Ik had mijn mobiel bij de hand en op afstand maakte ik een paar onduidelijke foto’s. Toen kwam hij tevoorschijn en hij wandelde naar de zijkant van ons huis. We zagen dat het allemaal grijs-witte stekels recht overeind had staan en een platte snuit had.  Een soort stekelvarken dus. Het erf is helemaal ommuurd dus we dachten dat hij niet zomaar weg kon. Toen we bijgekomen waren van de schrik, waren we toch nieuwsgierig waar hij was gebleven. Gewapend met een lantaarn gingen we voorzichtig kijken aan de achterkant van ons huis. We zagen hem niet meer op de grond maar hoorde wel van alles. Bleek het dier via de bougainville naar boven geklommen te zijn en hij zat op het zinkplaten dak van het hok waar hier de watercontainer staat. Toen kreeg ik hem echt goed in beeld. Kijk straks dus vooral even naar de foto’s die ik upload. Op internet vond ik al gauw om welk dier het ging: het grijpstaartstekelvarken die vooral in het noorden van Zuid-Amerika leeft. Zijn staart is net als bij een aap gemaakt om zich goed vast te houden aan de takken van bomen, evenals zijn klauwen met vier vingers. Het blijkt een goedaardig dier dat vooral leeft van groen, vruchten en zaden.

Zondag 19 maart was het weer tijd om te kokkerellen en een bezoek aan onze groep in Tamanredjo. Daar begint men langzamerhand te wennen. Minder leuk was het bericht dat er een paar bewoners flink ziek zijn geworden met hoge koorts, braken en buikloop. Zelfs bleek Kamla vorig weekeinde te zijn afgevoerd met de ambulance en in het ziekenhuis te zijn opgenomen. Tijdens ons bezoek kreeg de verzorgster die in haar eentje het hele weekeinde de zorg voor de groep heeft, een telefoontje. De hoofdzuster en verantwoordelijke voor de dependance was op weg naar het zieken bezoek aan Kamla in de flank aangereden en zat bij de spoedeisende hulp. De verzorgster moest haar dienst verlengen tot maandagmiddag 14.00 uur…..De verzorgster  was blij dat ze vandaag niet hoefde te koken en ik hiep ook even met het wegwerken van de was. Gelukkig zou er vandaag wel een sollicitatiegesprek zijn. Hopelijk is de personele onderbezetting daarmee snel opgelost. Feit blijft dat de financiering niet toereikend is om in het weekeinde met meer dan 1 verzorgende aanwezig te zijn voor een groep van 8 bewoners waarvan er bij mijn weten slechts twee of drie zindelijk zijn en in staat om zonder al te veel hulp zichzelf te verzorgen. Over stimulerende activiteitenbegeleiding hoeven we ons nu geen illusies te maken.

Ed maakte zich verdienstelijk met het schilderen van de onderzijden van de betonnen  tuinset die onder de schaduwrijke pompelmoesbomen staat. Dat soort bankjes en tafels zie je hier werkelijk overal. Of ze gebruikt gaan worden? We zien wel. Maar het bood Aartie, Akash en Roxanne weer wat anders om te zien. Natuurlijk trok hij zijn grapjas aan en dreigde hij hen om hun neuzen mee te schilderen. Dat leverde weer de nodige hilariteit op.