Drukke Dagen

Drukke Dagen

De afgelopen week hadden we het druk. Zo druk dat er geen tijd en vooral geen energie (de nette uitdrukking voor geen zin) overbleef om mijn blog bij te werken. Wel heb ik een verslag gemaakt van ons bezoek aan het kinderhuis Mijnzorg op donderdag 2 maart dat ik later zal publiceren maar nu nog ter beoordeling bij het bestuur ligt. Het was geen vrolijk verhaal dus ach, daar hoeven jullie niet direct naar uit te kijken.

Wat wel een vrolijk verhaal wordt, is wat nu volgt. Want waar zijn we hoteldebotel druk mee geweest? De laatste voorbereidingen in verband met het alsnog plotselinge besluit van het bestuur van de Mr. Huberstichting dat de woongroep per maandag 6 maart zou gaan verhuizen naar de nieuwbouw woning in Tamanredjo! Dus zo werd er een extra rit naar Tamanredjo ingelast. Voor Ed was er schilderwerk te doen samen met de man van de technische dienst Kenneth. Kenneth is werkelijk een alleskunner. Hij heeft o.a. al het las- en schilderwerk waarmee de ‘dievenijzers’ zijn gemaakt voor zijn rekening genomen. Vorig jaar zagen we hem dat allemaal maken, nu zien we het heel stijlvolle én effectieve resultaat! Terwijl Ed buiten aan het schilderen was, ontpopte ik me als een overjarige eerstejaars leerling verpleegkundige. In mijn jeugd mochten die hun carrière beginnen met het poetsen van de bedden en matrassen. Dat was dan ook precies wat ik heb gedaan. Heel bevredigend werk als je ziet dat er modderwater van af komt! Vervolgens bleken er zowaar hoeslakens aanwezig te zijn. Dat heb ik hier wel anders gezien. Dus de matrassen voorzien van hoeslakens, de kussens van slopen en het geheel zag er al heel anders uit. Het was op de hoofdvestiging nog wel een zoektocht naar de spreien die waren opgeslagen. In 2018 is ons spreienproject feitelijk gestart waarmee we de bewoners een eigen plekje geven en de slaapkamers opfleuren. Toen waren het 7 spreien, inmiddels zijn we na de projecten voor het Olga Clarck kinderhuis, Mijnzorg en dit jaar voor Nos Kasita volgens mij al de 130  spreien gepasseerd en we zijn nog bezig!

We schrokken ons wel een hoedje toen we de gang inliepen. Er werden in de sanitaire ruimten tegels uitgeboord en hopen zand uit de grond opgeschept. Alles op de professioneel schoongeboende vloer! Het was al langer bekend…. de afvoer was niet goed aangelegd en verstopt en moest dus opnieuw aangelegd worden!

Zaterdag 3 maart zou Ed weer bij onze hash vriendin schilderwerk doen maar toen we vrijdagmiddag bij de Europese supermarkt Choice boodschappen deden, hoorden we al over de speakers van de radio de bekendmaking van in welke wijk en straten op zaterdag de stroom zou worden afgesloten i.v.m. onderhoudswerkzaamheden. En ja hoor, even later kregen we een appje dat de schuurmachine niet zou werken en de garagedeur niet open of dicht kon gaan. Er is een nieuwe afspraak gemaakt.

Zondag 5 maart zou het de laatste gewone kook- en bezoekdag voor de woongroep van Mr. Huberstichting worden in Paramaribo. Toen we aankwamen was het echter allerminst ‘gewoon’. Er stond een verkeersregelaar voor de poort, er reden auto’s af en aan, de hele groep zat ik blauwe en witte  Mr. Huberstichting T-shirts voor het huis, een bureau tafel met voor ons vreemde mensen erachter en zeker drie ons wel bekende medewerkers van de Mr. Huberstichting zelf! Er bleek een rally gaande met als sociaal financieel doel de Mr. Huberstichting. Niemand kwam aan de collectebus voorbij en er waren hoge verwachtingen van de opbrengst! Of die bewaarheid zijn geworden????

Maandag 6 februari was het D-day! Al vroeg waren Ed en ik onderweg naar Tamanredjo om de boel daar te versieren. We hadden bij de kringloopwinkel een stuk karton gescoord waar we een ‘Welkom Thuis’ bord mee hadden gemaakt met de namen van de bewoners. Ook had ik daar nog kleurige plastic vlaggetjes gekregen. Een paar jaar geleden hadden we met de haakgroep ook duurzame vlaggetjes gehaakt. Die zaten echter niet in de zak met spreien. Wat bleek? Die worden al een paar jaar op de hoofdvestiging gebruikt bij de opvanggroep. En vooral op de Onafhankelijkheidsdag op 25 november, omdat de vlaggetjes in de kleuren van de Surinaamse vlag zijn gehaakt. Zo blijkt uiteindelijk alles toch boven water te komen!

De aankomst van de bus met de bewoners heb ik toch wel als een bijzonder moment ervaren! Voor Marlon was het allemaal wat teveel van het goede. Marlon is een diep autistisch gestoorde jongen die zich met alle macht verzette. Met twee man sterk sleepten ze hem de buitenkamer binnen. Hij heeft tijd nodig om zijn nieuwe plek te vinden en hij bleef aanvankelijk half op de grond liggen, niet van zins om plaats te nemen op de bank. Er volgde een min of meer officieel welkom met mooie woorden van o.a. de directeur, mevrouw Saliema Jahangir en de inzegening van het huis met een gebed door een voorganger.  Aartie verraste ons allen met een duidelijk uitgesproken dankwoord als bewoner van het huis! Zij had enorm uitgekeken naar deze verhuizing die wat haar betreft veel te lang op zich heeft laten wachten!

Toen was het tijd voor limonade en dé lekkernij in Suriname: gebakken bananen waar de kokkin Julie voor gezorgd had. Toen ik die meenam uit de keuken, vond Marlon het plotseling de moeite waard om op de bank te gaan zitten! Zo zie je maar….met verleiding kom je een heel eind.

Kijk vooral ook bij de afdeling foto’s deze keer.