13. Afscheid van Zweden

Donderdag 27 juni. Bastad - Trelleborg

Opnieuw beloofde het een stralende dag  te worden. We hadden alle tijd voor ons ontbijt in de zon. Dat biedt mij toch altijd het échte vakantiegevoel. Dat komt van ver want als kind ging ik al met mijn ouders op vakantie naar Italië of Zwitserland waar het in mijn herinnering altijd mooi weer was. Tegen een uur of half elf was alles ingepakt en waren we klaar voor vertrek naar Trelleborg. De rit was een fluitje van een cent. Slechts 160 km over een heuse vierbaans snelweg. We zijn duidelijk weer in de bewoonde wereld. We reden naar de camperplaats bij de Golfclub van Trelleborg. Daar zijn we vorig jaar begonnen en dat beviel best. Je komt via een QR code op een site waar je de Golfclub en verblijfplaats van je keuze op zoekt. Vervolgens voer je de dag van aankomst en vertrek in. Daarna zie je of er plek is en kies je een plek waarna betaling plaatsvindt, in ons geval met een Visa creditkaart. Het is algemeen bekend dat golf terreinen op fraaie plaatsen liggen. Zo ook de golfclub van Trelleborg. Direct aan zee met pits en velden die er als biljartlakens bij liggen. Je mag daar natuurlijk niet zomaar gaan wandelen. Dan loop je gevaar door een keiharde golfbal getroffen te worden en de woede van de golfers over je af te roepen. Gelukkig viel er toch nog wel wat te wandelen en het is verbazingwekkend hoeveel bloemen er te vinden waren. Ed ging ‘s middags op de fiets nog een verkenningsrondje maken naar Trelleborg. Ik hield me koest want mijn nek heeft besloten de vakantie te eindigen zoals het begonnen is: met veel pijn dus. Gelukkig heb ik nog Tramadol over en dat helpt de scherpe randjes er vanaf te halen.

Vrijdag 28 juli. Trelleborg - Rostock - Dannenberg (Duisland)

Om 5 uur ging de wekker. Het dagelijkse ontbijt, een kom havermout met stukjes gedroogde abrikoos, had ik gisterenavond al klaargemaakt en zelfs het koffieapparaat hoefde alleen maar ingedrukt te worden. Het rook elke keer als ik wakker werd al lekker naar de koffie die ik in het filter had gedaan. Deze keer geen rustig ontbijt in de zon maar gewoon doen wat er gedaan moest worden voor vertrek naar de terminal van Stenalines. Daar moet je net als op een vliegveld op tijd aanwezig zijn, al is een uur voor tijd voldoende. We kwamen om zes uur aan en gezien de vertrektijd om 7.30 uur ruim op tijd. En dan begint het wachten. Er is op zo’n haven terrein genoeg te zien. Kolonnes vrachtwagens die van een schip af of juist aan komen rijden. De overtocht was volgeboekt en dat was te merken. We zochten op de boot naar een relatief rustige plek met stoelen die gemakkelijk zitten en waar je een beetje kunt dutten. Dat leek te lukken en je leest het goed: leek. We kwamen in een ruimte die ook aangewezen is als Pets Place, ofwel waar honden en hun baasjes terecht kunnen met om de hoek op het dek een soort zandbak waar in geplast en gepoept mag worden. Geen hond die daar zin in heeft. Vandaag was er in de ruimte één baasje met een prachtig dier. Helaas wel een zenuwenlijder. Het dier was continue in de alarmfase oranje: piepen en blaffen. Af en toe ging het een tijdje goed en ging hij/zij er bij liggen . Net als je zelf dan wegdoezelde, het was per slot van rekening vroeg opstaan vanmorgen, begon het gekerm weer,  uitmondend in een schel gekef. Helaas was er door de drukte geen andere plek waar we comfortabel konden zitten. Gelukkig beschikt de mens over een groot adaptief vermogen en ik raakte er zowaar aan gewend. Het hielp dat ik een bijzonder boeiend boek aan het lezen was en nog ben: Het geluid van de stilte van Inez Wezki over wat haar na haar arrestatie vorig jaar is overkomen. Het is feitelijk een huiveringwekkend verhaal waar zo te lezen heel wat basale rechten van gedetineerden zijn overtreden. En dan ben je een gepokt en gemazelde advocaat! Dat ze het heeft overleefd is zelfs al een wonder. Aanbevelingswaardig dus, al zakt je vertrouwen in onze rechtstaat en vooral het Openbaar Ministerie wel een flink aantal punten.

Ruim voor aankomst van de boot in Rostock zagen we de kust al liggen en het binnen varen van de haven bleek een precieze klus dat nog zeker een half uur in beslag nam. Om 13.30 uur waren we aangemeerd en konden we naar onze camper terugkeren op het autodek. We zaten klaar voor weer een lange wachttijd maar tot onze verrassing konden we al na vijf minuten de boot af rijden. Vervolgens reden we in een paar uur naar Dannenberg. Hiermee hebben we dus definitief afscheid genomen van Zweden en komt ook deze blog tot een einde. Morgen zijn we weer thuis.

Toen ik van de week een pickwick theezakje in onze bekers met heet water liet zakken, zag ik op het labeltje de vraag staan: “Met wie zou je graag op vakantie gaan”. Ik heb daar een heel duidelijk antwoord op: zolang we leven met niemand liever dan met Ed die ook deze reis weer tot in de puntjes heeft voorbereid en voor een geweldige vakantie heeft gezorgd!