10. Een houtje touwtje zeewering.

Maandag 11 maart.

Elke maandag avond wandelen we als gastlid mee met de Paramaribo Hash Harriers. Ik heb daar eerder over geschreven. De groep bestaat uit twee groepen: de harriers, oftewel de hazen die hardlopen en de rest. Tijdens de uitgezette route zijn allerlei obstructies, zoals een ‘cut back’ wat neer komt op een doodlopende route en dan moet je terug. Een ‘checking’ is een cirkel en dan kun je verschillende richtingen op. Dan liggen er hoopjes  ‘shreddy’  aan de kant van elke richting om je in verwarring te brengen. Zie je na 3 of 4 hoopjes geen shreddy meer aan de kant liggen dan is dat doodspoor en moet je ook terug, net zo lang tot de goede route gevonden is. Dan heb je ook het vijfde hoopje gezien. De hardlopers lopen steeds alle cut backs en checkings en dus feitelijk een langere route. Het geeft de wandelaars de gelegenheid om weer bij te komen. Deze keer hadden we werkelijk een schitterende route door o.a. de Cultuurtuin. We liepen veel meer in de natuur dan gewoonlijk en ik vond o.a. op de grond de drievoudige bolster van een noot of vrucht dat tot nu toe niemand kent. De harriers, hardlopers, zijn langzamerhand gereduceerd tot een kleine groep, want de hashers worden allemaal een dagje ouder. Ze waren niet tevreden over de wandelaars want “jullie zijn hier niet voor een theekransje”!  Een beetje gelijk hebben ze wel want er wordt heel wat afgekletst onderweg. Maar deze keer was hun verwijt m.i. niet terecht want er viel echt zoveel moois te zien….. aandacht vraagt soms ook om ergens bij stil te staan! Op de terugweg zagen we alweer een bijzonder dier langzaam over de weg schuifelen. Deze keer kregen we een heuse luiaard in het vizier. Dat zou wel eens de hashnaam voor de wandelgroep kunnen worden: luiaards!

Dinsdag 12 maart.

We togen zowaar alweer naar Tamanredjo. Een extra keer en dat kwam doordat Airien haar Bigi Jari vierde. Elke tiende verjaardag betekent groot feest in Suriname. Voor deze gelegenheid was haar broertje overgekomen uit Nederland. ‘Broertje’ want hij is twee jaar jonger dan zijn zus en dan ben je hier een broertje al zou je 80 zijn. Airien zag er werkelijk prachtig uit in een mooie jurk, het haar opgestoken met een kroontje erin. Ze zat constant te glimlachen als een volleerd fotomodel en broer en zus pakten telkens elkaars hand vast. Mevrouw Saliema Jahangir, directeur van de Mr. Huberstichting, kwam met een aantal gasten/donateurs en een hele grote taart. De JBL speaker die kort geleden is aangeschaft om ook in de buitenruimte muziek te kunnen afspelen via de telefoon deed zijn werk goed. Surinaamse feestmuziek laat je wel swingen, hoor. Er werd dus gedanst, zelfs met de rolstoelers.  Aartie zong tot onze verbazing een heel lang lied in het Hindoestaans voor Airien die ook Hindoestaanse ouders had. Ons werd uitgelegd dat dit een emotionele ballade was over de liefde tussen een broer en zus. Dat kwam wel aan.

Woensdag 13 maart.

Zwemdag. Maar helaas ook een regendag. We gingen wel met de bus, stagiaire Janne en, heel luxe, een chauffeur naar Tamanredjo in de hoop op weersverbetering. Die kwam wel maar pas ‘s middags. We konden dus niet zwemmen maar samen met Janne hebben ik de groep geëntertaind met simpele origami figuurtjes vouwen. De JBL deed weer goed zijn werk en zo werd het toch nog een gezellige morgen.

’s Middags reden Ed en ik weer eens naar de Weg aan Zee en speciaal naar de Brantimakaweg. Daar zou bij de laatste springvloed afgelopen week een damdoorbraak zijn geweest. Ed was daar geweest toen ik in NL was en had toen gesproken met mensen die daar wonen. Die waren  met man en macht aan het werk om de dam te versterken en de kracht van de golven te breken. Zij vertelden hem toen al dat ze vreesden voor de eerstvolgende springvloed. Wat we aantroffen was inderdaad een troosteloze bende. Ed liet me zien waar hij in februari nog had kunnen lopen en waar delen van de dam nu weg geslagen is. Ze proberen daar letterlijk met houtjes (bamboe) en touwtjes de zee tegen te houden wat niet meer zal lukken. Zie de foto’s.

Er is wel een ‘mangrove nursery’, oftewel kwekerij voor mangroven die de kust moeten gaan verdedigen. Ik wens ze daar voorlopig veel sterkte. We mogen dankbaar zijn dat onze dijken wat steviger in elkaar zitten én bewaakt worden!