14. BBB: Over Tropische buien, een bierstop en bara’s.

Allemensen, onze allerlaatste week is voorbij gevlogen! Dit is dus alweer de laatste blog van deze reis. Ik zal me beperken tot de hoogtepunten, want die allerlaatste dag dat ik ‘s middags lekker buiten kan zitten, ga ik natuurlijk niet binnen doorbrengen.

Ik kijk terug op een hele afwisselende, bemoedigende en vooral ook gezellige week. Om te beginnen:

Dinsdag 2 april: Hierover weinig te melden behalve dat onze wekelijkse maandagavond wandeltocht met de Paramaribo Hash House Harriers in verband met de Pasen ook deze week op dinsdagavond plaatsvond. Het was deze keer een mooie,  bijzonder lange ‘hash’ die tegen de 9 km aan liep. Ik kan je zeggen dat je dan je voeten wel voelt. Mijn sandalen hebben mij deze reis heel wat kilometers gediend.

Woensdag 3 april: Het was de laatste keer dat we met de groep gingen zwemmen in Krama’s Place in Tamanredjo. Onze Belgische stagiaires hebben Paasvakantie, maar gelukkig hebben we via onze vriendin Annette van de Anniecrèche op de valreep kennis gemaakt met Madelon, een Nederlandse die 8 maanden per jaar in Suriname woont. En niet onbelangrijk: in Meerzorg dus over de brug, op een kwartier rijden van Tamanredjo. Zij wilde wel een keer meehelpen en bekijken zij als vrijwilligster wat voor onze groep kan betekenen. Ze bleek al ervaring te hebben als vrijwilligster bij Betheljada, de collega instelling van de Mr. Huberstichting met merendeels nóg zwaarder meervoudig gehandicapte bewoners. De afstand die ze vanuit Meerzorg daarvoor letterlijk moest overbruggen, werd haar teveel. Gelukkig was ze positief over haar ervaring deze woensdag en Mw. Saliema Jahangir heeft ook het ijzer gesmeed nu het heet was. Ze heeft haar onmiddellijk opgezocht om kennis te maken en dit heeft geleid tot een voorlopige continuering van het zwemuurtje en mogelijk nog wel meer ook. Tjonge, wat vind ik dat fijn!

Donderdag 4 april: Het is hier Paasvakantie en Annette ging met haar dochters, haar schoonmoeder en nog een gezin een dagje uit naar Caribo Resort (hier in Suriname beter bekend onder de oude naam White Beach). Of we ook zin hadden….Daar hoefden we niet lang over na te denken en zo vertrokken we om 9.30 uur met een tas vol pakken sap en watermeloen en een andere tas met zwemspul en handdoeken richting het Tropische Paradijs aan de Suriname rivier. Annette had er een ‘tent’ gehuurd. Dat is niet anders dan een zinken overkapping met een tafel en banken waar families hun hebben en houwen kunnen stallen en waar je in de schaduw kunt zitten. Wij kwamen als eerste aan en zagen dat er een breed strand was en een hekwerk dat een stuk van de rivier markeerde waar je kan zwemmen en bescherming biedt tegen hongerige piranja’s. Op dat moment was er nog maar weinig zwemwater over want het was eb en de Suriname rivier is een getijdenrivier met een open verbinding naar zee. Er waren ook enkele kleine zwembaden voor wie de rivier te spannend vond. Terwijl we de boel verkenden, zagen we het al dichttrekken. Er kwam een regenfront van jewelste op ons af! We schuilden onder het afdak van een bar en het water stroomde letterlijk aan alle kanten kolkend om ons heen naar beneden. Even later kwamen Annette met haar beide dochters en de andere familie met vijf kinderen aan. De kennismaking daarmee leverde een grote verrassing op. Zij bleken tot 2015 jarenlang in Groenlo te hebben gewoond en kenden weer goede bekenden van ons die nu in Indonesië werken en wonen. De wereld is klein!

Na weken, waar iedereen hier kreunt en steunt omdat het zo droog is (en het is ook echt veel droger en warmer dan wij hier ooit hebben meegemaakt), hadden de weergoden uitgerekend dit dagje uitgekozen om de sluizen open te zetten. Het was echt ongelofelijk. Gelukkig is het ook dan hier niet koud. De kinderen trokken zich al helemaal niks aan van de regen en we hadden met elkaar een ontzettend gezellige dag onder de kap.

Ik sla vrijdag even over want we zijn gewoon thuis gebleven en alles wat nat was laten drogen.

Zaterdag 6 april: We gingen naar ons groepje in Tamanredjo. Daar zouden we zondag ook weer komen maar daarover straks meer. Ik hoefde niet te koken, want er was weer een donatie. Dat is één van de mooie dingen hier. Als mensen hier wat te vieren hebben wordt er aan kinderen in kindertehuizen of zoals hier de mensen in de dépendance gedacht. Een verjaardag wordt hier vooral ook gevierd met lekker eten! Voor de laatste keer maakte Ed een paar fietstochtjes in de fietskar, maakte ik een wandeling met Aartie in de rolstoel samen met Roxanne, maakten we  pompons, borduurde Airien een kikker op een kaart en haakte ik met mijn vingers gezellig met Kamla een ketting met kralen. Na de maaltijd hebben Roxanne met Kamla voor de laatste keer onder mijn toeziend oog en met een klein beetje hulp de afwas gedaan en dat was dat. Aartie roept al weken dat ze ons gaat missen. Steevast is mijn antwoord een gemeend: ”En wat denk je van ons….wij gaan jullie ook missen, hoor!”

Zondag 7 april: Om de zoveel tijd wordt er door onze loopclub een ‘Special Hash’ georganiseerd. Soms is dat een heel grootse internationale aangelegenheid. Zo was er één vorig jaar zelfs in Trinidad! Helaas was dat in mei toen wij al weg waren anders hadden we dat uitstapje misschien ook nog meegemaakt. Deze keer was de Special Hash in Tamanredjo en was Krama’s Place met zwembad het uitgangspunt. Zo’n Special Hash in het weekeinde is over het algemeen een feestelijk gebeuren met gezamenlijk ontbijt en na afloop warme lunch. Er vinden soms ook weer inwijdingsrituelen plaats als een trouwe hasher een ‘Hash Naam’ krijgt. Ik geloof niet dat ons zoiets ooit te wachten staat want we zijn en blijven gast lid.

Je begrijpt dat we erop gebrand waren dat de groep van ca 40 hashers kennis zouden maken met de woonvoorziening en de groep waar we ons zo mee verbonden voelen. Omdat zo’n Special Hash ook vaak een langere route heeft dan gebruikelijk, stelden we aan het ‘mismanagement’ voor dat als de route langs de dependance zou gaan waar wij dan een zogenaamde ‘bierstop’ zouden verzorgen. Daar werd mee ingestemd en zo kwam het dat Ed en ik nà deelname aan het ontbijt de hashers uitzwaaiden en met de auto vertrokken om de djogo’s (literflessen Parbo bier), flessen water en een pak ijs op te halen bij het kleine supermarktje in de Reebergweg. Onder de bezielende leiding van de verzorgende Yvonne bakte ik een grote bak vol bara’s, want een hartig hapje onderweg zou er ook wel ingaan. Bara’s zijn een Hindoestaanse lekkernij en zijn een soort hartige donut. Yvonne had het deeg voorbereid en liet me zien hoe ze met een handje deeg een bolletje vormde waar ze met haar andere wijsvinder een gat in prikte waarna het deeg hapje de olie in glijdt. Nou, Ed had tevoren zo zijn bedenkingen, maar daar is hij wel van terug gekomen. Ze waren overheerlijk en sommige mensen namen er wel drie! De bedoeling was dat er ook voor de groep nog wat over zou blijven maar daar is het niet van gekomen. Yvonne had gelukkig nog deeg over en heeft hen later getrakteerd! Ik kreeg de gelegenheid wat te vertellen over dit bijzondere huis en iedereen liep door het huis terug om de weg te vervolgen. We hebben heel wat complimenten gekregen en, niet minder belangrijk, er is leuk gedoneerd in de donatiebox van de Mr. Huberstichting.

Ook kon ik vertellen over het financieel adoptieplan voor deze groep. De inhoud daarvan zal ik als slot akkoord delen met de lezers van deze groep….delen is lief!