13. Teleurstelling hoort er bij.

Donderdag 28 maart. We zouden gaan zwemmen met de groep. Janne en Ciel, de twee Belgisch stagiaires, konden wegens  een videoconferentie met hun opleiders deze week niet op woensdag, maar ze waren bereid hun eerste Paasvakantie dag op te geven om ons te helpen met de groep bij het zwemmen in Tamanredjo. We zijn alle ochtenden hier vroeg wakker en op de zwemochtend zetten we de wekker voor alle zekerheid op 6.30 uur. Eerst het rolstoelbusje en de dames ophalen bij de hoofdvestiging en dan op weg, al of niet bepakt met zakken vol broodjes en groenten, toiletpapier en andere sanitaire producten voor de dependance. En o ja, ook nog de nodige enveloppen voor de administratie, zoals de uren registratie, etc.

We stonden klaar voor vertrek toen er een berichtje binnenkwam. Het zwemuurtje kon niet doorgaan want men ging het bad schoonmaken bij Krama’s Place. Ciel en Janne kozen ervoor om deze plotselinge toch vrije dag te gebruiken voor enkele deadlines die ze nog moesten halen voor school dus wij zijn alleen via de hoofdvestiging gereden om de benodigde proviand op te halen. Het was overduidelijk een grote teleurstelling voor met name Aartie en Akaash. Althans, zij kunnen dat uitspreken. Aan ons om er toch weer een gezellige ochtend van te maken. De gekleurde ‘Paaseieren’ werden opgehangen in de overdekte buitenruimte. De muziek, al of niet met Nederlandse dan wel Surinaamse feestmuziek deed het weer goed,  er werd gewandeld en gefietst in de fietskar en dat was dat.

Vrijdag 29 maart. Wij hadden een rustige dag thuis. ‘s Morgens heb ik me gewijd aan huishoudelijke taken, gewoon poetswerk dus, want dat is hier niet anders dan thuis. Ze hebben hier Pine-oil als schoonmaakmiddel en als ik daar de vloer en het sanitair mee gedaan heb, ruikt het écht heerlijk fris. Het is nog net niet zo ver dat ik alleen al om die geur extra vaak schoonmaak, maar wekelijks kan ik hier voldaan opsnuiven om te weten wat ik heb gepresteerd. Onze avondwandeling is niet boeiend genoeg om over te schrijven. We hebben hier een paar routes die we telkens lopen. We lopen meestal tussen 6 en 7 uur ’s avonds. Dan is de warmte getemperd en we zijn dan ook net voor het donker invalt weer terug,

Zaterdag 30 maart. Hier had ik echt naar uitgekeken. We zouden ca 50 kinderen van Nos Kasita een leuke middag bezorgen. En eigenlijk nog wel meer dan alleen maar leuk, want Quirine heeft heel wat in huis om kinderen te laten ervaren dat hun stem en zij zelf als kind er toe doen! Ze is ook van plan om elk jaar terug te komen en wil dus echt wat gaan betekenen voor deze kinderen. Ze had zelfs een pianist gehuurd en zo gingen we op het heetste van de dag richting  Nos Kasita in de wijk Hanna’s Lust. Toen we aankwamen vroeg ik de aanwezige leidster waar tante Lotti was. Die was er niet. Jammer en een beetje vreemd maar goed. Maar de teleurstelling om niet te zeggen boosheid sloeg toe toen bleek dat er maar een handje vol kinderen waren. Een leidster vertelde dat familie en/of ouders van de kinderen hen opgehaald hadden vanwege de Paasvakantie!!!!  Op zich is dat natuurlijk goed nieuws al had tante Lotti me eerder verteld over ouders die absoluut niet meer voor hun kinderen konden zorgen en familie die dat evenmin kon of wilde. En dat Nos Kasita eigenlijk alleen nog maar de absolute noodgevallen opving. Dus hoe dat nou kan, is de vraag. We hadden het woensdag toch goed afgesproken met tante Lotti. Als dan blijkt dat het anders wordt, had ze moeten laten weten dat het achteraf toch niet zo goed uitkwam. Dat had ons al met al toch aardig wat kosten en moeite bespaard. Tegelijkertijd herinner ik me de telefoontjes tijdens ons bezoek vorige week en de indruk van een behoorlijk overbelaste tante Lotti.  Dus wat zeur ik.

We hebben een paar liedjes gezongen met de paar kinderen die er wel waren maar verder dan dat zijn we niet gekomen. Zowel Quirine als ik waren zwaar teleurgesteld. Kennelijk hoort dat er hier ook bij…..

Zondag 31 maart. Pasen en uiteraard gingen we weer naar Tamanredjo. Aangekomen bleek Aartie nog op haar bed te liggen, want de verzorgende heeft een flink probleem met haar schouder en kon haar nu niet in de rolstoel tillen. Dan realiseer je je weer op welk een wankele basis de zorg hier geregeld moet worden. Eén verzorgende die in haar eentje van vrijdagmiddag tot maandagmiddag verantwoordelijk is voor alles. Vandaag konden wij gelukkig een handje helpen en Aartie uit bed en in de rolstoel tillen en omgekeerd toen we ‘s middags weg gingen. En dan ligt ze daar….. Wat zou het fijn zijn als in ieder geval in de spitsuren ’s morgens en ’s avonds een extra paar handen hulp zou kunnen bieden. Maar de zorg voor deze mensen wordt voor minder dan de helft door de sociale bijstand gedekt. Elke maand komt de Mr. Huberstichting nu al € 118 te kort op de zorg voor één van de bewoners. Bekostiging van extra hulp zit er dus echt niet in. Inmiddels heb ik in overleg met de directeur, Mw. Saliema Jahangir, een document met een financieel ‘adoptie programma’ opgesteld. Als 12 mensen ieder één maand voor hun rekening zou willen nemen voor één bewoner dan zou dat al zo veel lucht geven. Het is bij een afspraak voor een periode van 5 jaar bovendien volledig aftrekbaar voor de belasting waardoor het feitelijke bedrag 30 tot 50%  lager is. Willen jullie om je heen kijken of je samen met familie of vrienden het verschil kunnen maken? Interesse? Stuur dan een berichtje naar [email protected]. Ik stuur graag meer informatie.

Ik hoefde deze eerste Paasdag niet te koken voor de groep want er kwam een familie met een donatie. Sterker nog, Ed en ik werden eveneens getrakteerd op overheerlijke roti! Nadat ik samen met Kamla had afgewassen en nadat we Aartie weer op bed hadden gelegd, vertrokken we. Deze keer niet naar huis maar we trakteerden onszelf op een toeristisch rondje. We reden de geheel opgeknapte weg naar Alkmaar. Wat een verademing vergeleken met de gatenkaas van een paar jaar geleden! We zochten de vernieuwde dijk achter Mariënburg op waar we heerlijk een klein uurtje in de zon en wind hebben zitten uitkijken over het water van de Commewijne. Daarna reden we terug naar Nieuw-Amsterdam dat precies ligt aan de samenvloeiing van de Suriname- en de Commewijne rivier. Nieuw-Amsterdam is feitelijk de ‘hoofdstad’ van het district Commewijne. Hier is o.a. het districtscommissariaat gevestigd, de bestuursdienst, het kantoor van de gewestelijke politiecommandant en een politie post. Verder stelt het als ‘stad’ niet veel voor. De locatie Meerzorg, ten opzichte van Paramaribo aan de overkant van de Suriname rivier gelegen, is inmiddels veel groter. Nieuw-Amsterdam kent een lange geschiedenis als Fort Nieuw-Amsterdam dat tussen 1734 en 1747 gebouwd werd. Het is in de typische fortvorm gebouwd; een regelmatige vijfhoek met bastionpunten. Aan de kustlijn zijn nog steeds enorme kanonnen uit de tweede wereldoorlog te zien. Die zijn daar door de Amerikanen geïnstalleerd om de ingang van de Suriname rivier te beschermen tegen Duitse schepen.

We maakten een wandeling over de vijf puntige dijk met zicht op het water aan de ene kant en palmbomen aan de andere kant. Aardig wat dagjesmensen hadden zich op een kleedje met een koelbox vol drinken en proviand geïnstalleerd, genietend van de ‘verfrissende’ wind en in de schaduw van bomen. We liepen langs de politiepost waar we een praatje maakten met oom agent. Hij had tot dan toe een rustige middagdienst…….

Maandag 1 april. Vijf dagen geleden werd bekend gemaakt dat tweede paasdag voortaan in Suriname geen nationale feestdag meer is. Kortom, er moet gewerkt worden. Daar was men zo gauw niet op ingesteld. Dus de Aquariusstraat is vandaag een oase van rust. En zo doen wij het vandaag ook maar weer eens rustig aan. Nog één weekje kunnen we hier genieten van de tropische temperaturen en dan roept het thuisfront ons weer.