12. Vader Jacob

Vorige week ontvingen jullie in plaats van de gewone blog de Voorjaars Nieuwsbrief. Tot nu toe heb ik mijn blog bijgehouden als een soort dagboek. Ik ben zomaar ineens een week ‘kwijt’. Maar ik pak de dagboekvorm voor zover nuttig maar weer op. Om te beginnen bij:

Vrijdag 22 maart.

Vrijdagmorgen hadden we het gesprek met de dames van kinderhuis Mijnzorg. Dat kinderhuis ligt aan de Wilhelminaburgweg op loopafstand van de Aquariusweg waar wij aan wonen. We hadden vanwege de te verwachten temperatuur de afspraak vervroegd van 11 naar 10 uur in de ochtend. We waren nog geen 300 meter van huis of de eerste druppels vielen terwijl het net daarvoor nog volop zonnig was. Inmiddels weten jullie ook dat een bui in Suriname meestal geen miezer buitje is waar je je schouders over ophaalt. Gelukkig zagen we het hek bij een huis met een groot afdak open staan en nog belangrijker, er was geen hond! Dus wij het erf op en onder het afdak gevlucht. Niets te vroeg want er volgde een stortbui waar je tot op je onderbroek drijf nat van wordt als je er één minuut in staat. We moesten het dus even uitzitten, of beter gezegd, uit staan. Even later konden we de weg vervolgen, maar helaas waren de wolken nog niet helemaal klaar. Nu vonden we het afdak van een te verhuren pand. Nog even en we hadden de afspraak niet hoeven vervroegen. Gelukkig bleef het oponthoud tot een kwartiertje beperkt en ach, dat soort kwartiertjes kennen ze hier wel….

Op de terug weg liepen we een iets andere route en langs een terrein waar een groot hek open stond. Op dat terrein zagen we enorme wagens staan. Ik wil het geen campers noemen maar het zijn het feitelijk wel. We wisten niet wat we zagen. Nederlandse, Duitse, Engelse en Zwitserse nummerborden. Ik was nieuwsgierig en liep het terrein op naar een paar mensen die naast zo’n bakbeest stonden om te vragen of ik foto’s mocht maken. Dat mocht, als ik hen er maar niet zichtbaar op zette. Een jonge man kwam op ons toelopen en legde uit dat dit een gezelschap rijke avonturiers is die met het Nederlandse bedrijf Overlandtravel in hun eigen Bliss mobils (trucks als campers) een expeditie reis maken door Zuid-Amerika. Ze waren net per schip aangekomen in Paramaribo, gingen door naar Guyana, via Brazilië door de Amazone en Peru om te eindigen in het zuidpuntje van Argentinië, te weten Ushuwaia. Als je de hele reis meemaakt bent je tot 23 november onderweg, maar de reis is opgeknipt in drie delen en het eerste deel gaat in 35 dagen naar Cusco in zuidoost Peru. Dit soort omgebouwde trucks zijn eigendom van deze mensen. Je kunt met het geld wat het kost een hele ruime villa bouwen, althans in de Achterhoek. De prijs van z’on campertje ligt tussen het halve en het hele miljoen werd ons verteld. Tja, en dan kom je net uit een gesprek waar de dames vertellen met hoeveel moeite ze het hoofd boven water houden……

Zaterdag 23 maart.

Over deze dag heb ik geen bijzonderheden te melden. Behalve dat ik druk ben geweest met het voorbereiden van een knutselactiviteit voor onze mensen in Tamanredjo. Ik had bedacht een variatie op het kunstje met Valentijn. In plaats van een hart, heb ik een heleboel ‘eieren’ geknipt uit een kartonnen doos, die ik bij de Chinese supermarkt haalde. Vervolgens met een breinaald de nodige gaatjes geprikt zodat de eieren gekleurd kunnen worden met de wol waarmee ‘geborduurd’ kan worden. Kost niets, groot plezier!

Zondag 24 maart,

Palmpasen en met een tas vol ‘eieren en wol’ op naar Tamanredjo. Ik had het eten al zaterdag voorbereid dus we konden vroeg op weg wat belangrijk is bij de huidige warmte hier. We willen toch graag ook even op pad met de rolstoel en de fietskar, zodat het stel wat anders ziet dan hun verblijfsruimte, hoe mooi die ook is. Ik ging aan de wandel met Aartie in de rolstoel. Roxanne wees waar we naartoe moesten en Griesje, die een halfzijdig verlammings probleem heeft maar wel kan lopen, had haar hand onder mijn hand vast aan de rolstoel. Zo keutelden we de weg af tot we bij een Carwash aankwamen. Twee heren waren druk aan het werk en een jongeman keek enigszins verlegen op. “Kunt u de rolstoel van Aartie ook even schoonmaken?” vroeg ik. Hij stond op het punt om nee te schudden maar op het gezicht van de oudere heer verscheen een brede glimlach. Hij kwam met de water spuit naar ons toe en spoot onder Aarties voeten door. Ze gilde van het lachen!

Toen we thuis kwamen bleek de verzorgster Laetitia al druk aan het werk met Airien, de eieren en de borduurwol. Die hadden mij daar niet voor nodig dus ik ging aan de slag met Aartie die de kleurtjes kon uitkiezen van het papier waarmee we haar ei beplakte. Dat moest weer opgehangen worden bij haar bed. En Akaash maakte gebruik van de meegebrachte viltstiften om op zijn ei heel creatief kleine rondjes te tekenen: eitjes in een ei! Het was etenstijd voor we het wisten. Laetitia wilde ‘s middags graag verder knutselen dus deze keer heb ik de hele boel daar achter gelaten. Ik ben benieuwd hoe het er uitziet als al die gekleurde eieren opgehangen zijn!

Maandag 25 maart.

We gingen samen met Hans en Truus op bezoek bij….. een Facebook vriendin in het stadsdeel Livorno. Ik heb haar via Truus leren kennen en vorig jaar waren we ook al op bezoek geweest. Lily en Gretl wonen daar in een soort paradijstuin aan een water. Het is ietsje minder idyllisch als het eruit ziet, want je kunt hier beter niet op je slippertjes de tuin in wandelen. We kregen verhalen te horen over hoe een meters lange anaconda slang door Gretl met drie schoten door de kop van het leven beroofd was en hoe een tapijtslag een kip in de wurggreep had….. brrrr. Maar zittend op de ruime veranda in de wind met uitzicht op de palmbomen en het water, was het goed toeven!

Dinsdag 26 maart.

Sinds een paar jaar hoef je geen visum meer aan te vragen en te kopen als je Suriname in wil. Daarvoor in de plaats is de Entry Fee à € 33 gekomen waarmee je tot drie maanden in Suriname kunt verblijven. Alleen moet je je na 30 dagen wel melden bij de vreemdelingendienst. Ed heeft dat moeten doen toen ik in NL was, maar omdat ik er een week tussenuit ben geweest  waren mijn 30 dagen na mijn tweede binnenkomst nu pas verstreken. Toen Ed zijn plicht ging vervullen kon hij zo doorlopen. Nu zat de gang bomvol met overwegend Braziliaanse mensen, waarschijnlijk werkzoekenden. We kregen nummer 43 en het wachten kon beginnen. Op gezette tijden werden er namen omgeroepen en nummers in het Nederlands en Portugees. Nu en dan een probleemgeval waar de tijd voor genomen moest worden. Kortom: we hebben er een groot deel van de ochtend doorgebracht mét verplicht mondkapje op. Daarna een ritje gemaakt naar Uitkijk waar we een wandelingetje maakten bij de brug over de Saramacca.

Woensdag 27 maart.

Vorig jaar heb ik in Lichtenvoorde kennis gemaakt met Quirine Melssen, een zangeres die in de Johanneskerk een concert voor Nederlanders en Nieuwkomers heeft gegeven met als achterliggende gedachte dat muziek verbindt. Peter Müller had me erop attent gemaakt dat Quirine deze periode in Suriname is en we hebben contact gelegd. Wie Facebook heeft moet haar absoluut opzoeken. Ze heeft hier een prachtige expeditie met de Wayana indianen meegemaakt, diep in het binnenland. Volgende week gaat ze weer terug naar Nederland maar ze wilde nog wel wat met de kinderen in één van onze kinderhuizen hier: Nos Kasita. Ik vroeg tante Lotti of ze daarvoor open zou staan. Dat was geen vraag want natúúrlijk zou het prachtig zijn als de kinderen in hun vakantie hier wat leuks aangeboden zouden krijgen, en zeker als dat muziek betreft. Zo gingen Ed en ik vanmorgen Quirine ophalen van haar logeeradres in de stad om met haar naar Nos Kasita te rijden waar ze eerst kennis wilde maken. De Kwattaweg zat behoorlijk verstopt dus deden we er al drie kwartier over voor we bij Quirine aankwamen. Hanna’s Lust, het stadsdeel waar Nos Kasita ligt, kan momenteel alleen via een omweg bereikt worden omdat een brug is afgesloten. Het was en bleef file rijden maar gelukkig kwamen we toch nog redelijk op tijd aan. Over het algemeen komen wij in Nos Kasita als de kinderen naar school zijn. Hier is de Paasvakantie inmiddels begonnen en het was een heel gekrioel van kinderen in het gebouw. Tante Lotti stuurde een meisje met Quirine de trap op om te laten zien waar eventueel het zangfestijn plaats kan vinden. Ik praatte nog even met haar en in haar ooghoek ziet tante Lotti het kind weer beneden komen zonder Quirine. “Waar heb je haar gelaten? Straks verdwaalt ze, noh!” En dat in die leuke Surinaamse tongval. Het kind haalde haar schouders op. Ik zei dat ik wel even ging kijken boven. En ja hoor, daar stond Quirine omringd door een stel kinderen. En binnen de kortste keren stonden ze daar ‘Vader Jacob’ te zingen in canon én op tijd want Quirine had ze wel even uitgelegd wat een dirigente is en dat je goed moet opletten als ie laat zien wanneer je moet beginnen of stoppen….. Het wordt vast een fantastische zaterdagmiddag!

Vanmiddag ben ik een paar uur zoet geweest met deze blog. Binnen. Het is de eerste middag dat we vanwege de warmte binnen blijven met de airco aan. Zelfs ons plekje achter het huis waar de noord oost passaat zo heerlijk waait, is nu te warm. De thermometer tikt in de schaduw de 36 graden aan!