Een nadere kennismaking met de Mr. Huberstichting

Deze aflevering is door mij geschreven ten behoeve van de donateurs die via stichting CaritaSu de eerder voorbij gekomen drie kinderhuizen ondersteunen. We zoeken nieuwe donateurs!  Ik hoop dat ik met  mijn verhalen voldoende informatie biedt om mensen die geïnteresseerd zijn in directe en kleinschalige hulp aan kinderen en kwetsbare gehandicapte mensen in Suriname te overtuigen dat hun donaties goed terecht komen. Via het emailadres [email protected] en het telefoonnummer +316-22277564 kan elke geïnteresseerde contact met ons opnemen. Wat zou ik het fijn vinden als je dit bericht met familie, vrienden of collega's wilt delen!

Een kennismaking met de Mr. Huberstichting in Paramaribo, Suriname

De Mr. Huberstichting is voor het project Child Welfare Fund een nieuwe organisatie die via Stichting CaritaSu door donateurs ondersteund kan worden.  Mijn man en ikzelf, Ed en Margo Molenaar hebben met deze organisatie een speciale band. In 2019 en 2020 verbleven we voor het eerst drie maanden in Suriname. Dan ben je niet meer op vakantie maar wil je ook een zinvolle tijd doorbrengen.  Doel van die zinvolle tijdbesteding werd de woongroep van meervoudig gehandicapte jong volwassenen in Tamanredjo in het district Commewijne. Daarover straks meer.

Geschiedenis van de Mr. Huber Stichting op hoofdlijnen

De Mr. Huber Stichting is in 1985 aanvankelijk in het leven geroepen met als doel: het uitoefenen van voogdij over minderjarigen. De stichting was de eerste en is de enige voogdijinstelling in Suriname.

Mr. Huber was de eerste kinderrechter in Suriname die zich ontfermd heeft over verwaarloosde en weeskinderen en aan hem ontleent de stichting haar naam. Al gauw bleek dat er ook kinderen in het voogdijbestand waren met een beperking, voor wie er nauwelijks voorzieningen waren. Het toenmalig bestuur  besloot om ook voor deze doelgroep zorg te gaan dragen. Hierdoor werd de weg geopend om de belangen van kinderen met een meervoudige beperking te behartigen.

De Mr. Huber Stichting heeft de verantwoordelijkheid genomen op verschillende terreinen:

·        Hulpmiddelen voorziening

·        Zorgvervoer

·        Onderwijs

·        Dag opvang en 24-uurszorg indien nodig

In juni 1996 werd het huidig pand aan de Niddhastraat in gebruik genomen en begon de stichting met de dagopvang voor kinderen met meervoudige beperking. Naderhand werden ook kinderen die buiten de stad woonden van maandag tot en met vrijdag  intern opgevangen. In de weekeinden zijn de kinderen bij hun ouders. Er waren ook pupillen in het bestand met meervoudige beperking die wees, half wees en/of verstoten waren en die in het weekend niet naar huis konden gaan. Ook was er niemand in staat om deze groep in de weekenden en vakanties op te vangen. Dit heeft ertoe geleid dat de stichting zich sterk maakte voor 24-uurszorg, speciaal voor de wees en verstoten pupillen. Uiteindelijk kreeg de stichting voor dit plan de beschikking over een pand in het district Commewijne te Tamanredjo, waar een dependance is opgezet. Op 10 juli 2015 verhuisde de groep (inmiddels jong volwassen) cliënten waar geen zorg voor was buiten de stichting naar de dependance in Tamanredjo.

De zorg voor de bewoners van de dependance in Tamanredjo

Tijdens onze kennismaking met de directeur, mevrouw Saliema Jahangier-Jahangir, hoorden we over de woongroep in de dependance in Tamanredjo, gelegen op ca 30 km van Paramaribo. Hier wonen 8 (jong) volwassen wezen en half-wezen die geen echt thuisfront meer hebben. Behalve de dagelijkse verzorging, zijn daar geen faciliteiten en het ligt te ver weg om de bewoners vanuit Paramaribo fysiotherapeutische zorg en aandacht te geven. Kortom: het  zou fijn zijn als Ed, voormalig fysiotherapeut daar ondersteuning kon bieden. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben ons hart nu liggen bij deze groep jonge mensen die voor hun zorg en begeleiding 100% afhankelijk is en zal blijven van de Mr. Huber Stichting. Het is een groep met zeer uiteenlopende handicaps; zowel fysiek als verstandelijk beperkt, autisme speelt daarnaast een rol en ook een doof-blinde vrouw waarvan we allemaal vermoeden dat zij een normaal verstandelijk vermogen heeft. Met de geringe middelen die daarvoor ter beschikking staan, valt het bieden van op de individuele behoefte aangepaste zorg niet mee.

We besloten hen tweemaal per week te bezoeken. Eén keer doordeweeks en één keer in het weekeinde waarbij ik dan ook voor de groep kookte. Om te beginnen bleek ons al snel dat het woonhuis totaal niet aangepast was op de zorg behoeften van de pupillen en zeker niet wat betreft de twee die volledig rolstoel afhankelijk zijn. In fysiotherapeutisch opzicht kon Ed niet veel betekenen. De fysieke beperkingen zijn van dien aard dat er weinig te behandelen viel. Maar een fysiotherapeut is meestal ook wel handig. En zo kwam het dat hij in en om het huis meerdere klussen klaarde.

De hoge drempels in en buiten het huis maakten het moeilijk om met de rolstoelen naar buiten te gaan. Er werd door Ed en onze vriend een oprit getimmerd zodat dit het naar buiten gaan vergemakkelijkte. De groep zat nagenoeg de hele dag op de stoel in de huiskamer. Ed nam om beurten twee pupillen mee in de fietskar zodat ze ook buitenshuis ervaringen opdeden zoals de wind die door je haren wappert. Ze vonden dat geweldig en het was heel bijzonder hoe ook juist de diep autistische jongens waar we moeilijk contact mee maakten niet meer uit de kar wilden. “Nog een rondje graag!”

Ook gingen we wandelen, bezochten de brandweer kazerne, zongen liedjes enz. enz. Het tweede jaar konden we het regelen dat we met de groep mochten gaan zwemmen in een particulier zwembad in Tamanredjo. Dit werd een heel bijzondere ervaring. Ed haalde de rolstoelbus op bij de hoofdvestiging in Paramaribo op en daarmee reden we naar Tamanredjo. De groep, begeleidster plus opgetrommelde familieleden gingen allemaal mee om te helpen bij het verkleden en het begeleiden in het water. Dat zwemuurtje werd echt het hoogtepunt van de week.

Het was ons duidelijk dat nieuwbouw van een aangepaste woonvoorziening dringend noodzakelijk was. Dat was ook van begin af aan de wens van het bestuur. Maar ja, de financiering…..

Met kunst en vliegwerk is het in 2020 gelukt het benodigde geld bij elkaar te krijgen. Ook Stichting CaritaSu heeft daarin een belangrijke rol kunnen vervullen door het bij elkaar brengen van diverse donateurs en het betrekken van Stichting Wilde Ganzen. Er kon gestart worden met de nieuwbouw welke inmiddels in een vergevorderd stadium is. We hopen van harte dat de pupillen hun eigen nieuwe woning nog dit jaar kunnen betrekken. Tevens is het de bedoeling dat ook in Tamanredjo een dagopvang komt voor meervoudig gehandicapte kinderen uit dit district.

De bouw betekende wel dat de woongroep tijdelijk werd overgebracht naar de hoofdvestiging. Dit jaar hoefden we dus niet steeds over de ‘Bosjebrug’ met alle verkeershectiek die daarbij hoort. Doordeweeks is hier voldoende personeel en we spraken dus af om de groep alleen op zaterdag te bezoeken als er maar één verzorgende voor de groep beschikbaar is. Net als  in Tamanredjo kookte ik op zaterdag voor de groep en maakten we er een gezellige morgen van. Daarnaast heeft Ed voor één van de pupillen de rolstoel zodanig kunnen aanpassen dat deze veel comfortabeler rechtop blijft zitten. Met dank aan de technische en huishoudelijke dienst die de aanpassingen nog definitief mogen aankleden. Het voert te ver om al onze ervaringen met de individuele pupillen hier met u te delen. Het zijn er eenvoudig te veel. Maar één ding wil ik wel aan u kwijt. De interactie met deze mensen is voor ons van bijzondere betekenis gebleken. Er kan zo veel meer met een beetje aandacht en liefde!

Margo Molenaar, april 2022

Paramaribo